Headlines

Dubbel zo vet, dubbel zo vernietigend, dubbele koppen die moeten rollen. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, allesverslindende, maatschappijkritische plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Terrasite van Cattle Decapitation. Patrick (favoriete genre: dissonante death metal) en Pjotr (favoriete genre: progressieve metal) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Een Fins gezelschap, waarvan de vocalist zich King Aleijster de Satan noemt. We veronderstellen dan direct dat er van enige bescheidenheid absoluut geen sprake is. Dat kan en dat mag natuurlijk, indien het gebodene daar ook aanleiding voor geeft. De band gaat schuil onder de naam Henget. In dit geval schuil omdat er in eerste instantie nog niet zoveel te vinden is over de historie van deze band. Maar gelukkig geeft de bijgeleverde promo meer dan voldoende informatie. Zo lezen we onder ander dat de voorman ook de vocale dienst vervult bij Saturnian Mist. Een heerschap met een vrij atypisch stemgeluid, zo weten wij ook bij Zware Metalen. We zijn weliswaar op onze hoede, want Saturnian Mist is een middenmoter binnen het blackgenre, althans dat is de mening van uw redacteur van dienst.Lees verder ›

Doom metal is een genre dat komt in vele verschijningsvormen. Ditmaal hebben we Amerikaanse massieve doom metal te pakken. Usnea is de bandnaam en het hier te recenseren Bathed In Light is alweer het vierde album in tien jaar. Soms is het jammer wanneer je een band niet eerder hebt leren kennen. Maar ja, het is niet te doen om alles de revue te laten passeren wanneer de liefde voor een grote veelzijdigheid aan subgenres een feit is. Het moet ook geen doel op zich zijn om na te streven denk ik dan toch. Maar dit Usnea leer ik nu kennen en gelukkig is dat nooit te laat. De redactie recenseerde reeds de voorgaande albums: Usnea, Random Cosmic Violence en Portals Into Futility.Lees verder ›

Outlaw is een band die op papier uit Brazilië komt, maar bandleider Daniel Souza verbleef de afgelopen jaren onder andere in Nederland en Duitsland. Drummer Tommi woont in Finland, dus in feite kunnen we spreken van een internationale band. Sinds de oprichting in 2015 hebben de heren niet stil gezeten en Reaching Beyond Assiah is alweer het derde album. AOP Records, met bekendere namen als Harakiri for the Sky, Waldgeflüster en Ellende onder hun hoede, hapte toe en legde de band vast. Qua muziek, post-black metal, past de band prima bij de Duitsers, maar persoonlijk mis ik net wat extra's bij Outlaw.Lees verder ›

Of Motörhead-frontman Ian ‘Lemmy’ Kilmister nu onder de levenden is of niet, één ding is zeker: er blijft een onvoorstelbare stroom aan releases van de rock ’n rollband worden uitgestort over de luisteraar. Tijdens zijn leven had hij er al geen grip op, sinds het overlijden van de karakteristieke…Lees verder ›

Al eeuwen, millennia, nee al vele miljoenen jaren is het één van de weinige constante factoren in ons aardse bestaan. De dageraad. Iedere dag komt de zon weer op boven de horizon en schenkt de wereldse vlaktes licht en warmte. Een voorwaarde voor wat wij leven noemen. Dit laatste werk van Vorna, alweer het vierde wapenfeit, bespreekt het overleven in een onzekere wereld waar slechts de gelukkigen een nieuwe dag kunnen aanschouwen in de hoop op een betere toekomst. Als de bandnaam - en albumtitel - het al niet weggaven, dan toch zeker deze mistroostige levensbeschouwing wel. We hebben hier natuurlijk te maken met Finse melodeath! Zoals collega Bart het eerder al omschreef toch van zeker bovengemiddeld niveau. Dit is aurora, of in het Fins: Aamunkoi.Lees verder ›

Een combinatie van gemene, gewelddadige death metal met melodische elegantie. Is het mogelijk? Volgens de promo van dit Dawn of Existence wel. Na het uitbrengen van de EP Pale Mythos in 2019, is dit Ancient Arts het debuutalbum van deze twee Amerikanen.Lees verder ›

In een bos of woud staan er veel bomen. Naar analogie hiervan zijn er in blackmetalland ook heel veel bands. Te veel om te tellen, te veel om op te noemen. Je gaat ook de bomen in het bos niet tellen. Soms sta je eerder onverwacht stil bij een exemplaar die hoog boven je uit toornt en de wind voor je vangt. In blackmetalland is dat ook zo, soms sta je stil bij een bepaalde band en stel je jezelf de vraag kennen we deze al? Hebben we dat logo al eens niet voorbij zien waaien? Komt de hoes me niet bekend voor?Lees verder ›

Depri black metal: vroeger was het een verschijnsel zoals paddenstoelen in het bos. Vandaag moet je al wat langer zoeken eer je er vindt, laat staan dat ze nog te smaken zijn. Argwaan groeit in eigen bodem en is toe aan langspeler nummer twee met als klinkende titel Lief kind, wrede wereld. Doet wat denken aan Rousseau, al zal deze band het thematisch wat breder en donkerder zien. Een dik uur aan gevoelsblack: dat voelen we eens aan de tand.Lees verder ›

Na het grandioze Symphonies II, dat net als zijn voorganger Solace hoog in mijn jaarlijst terechtkwam, brengt de Sloveen Wulf opnieuw een album uit. Niet opnieuw instrumentaal, wel voorzien van cleane zang zoals dat ook op Solace het geval was. Neurotech is in het land van industrial metal een gekende naam geworden, wat niet meer dan terecht is. Ik keek alvast reikhalzend uit naar deze nieuwe plaat, die uitklokt na iets minder dan 40 minuten muzikale dienst.Lees verder ›

Deze drie heren van The Harvet Trail komen uit Perth en dan zitten we in het zonnige, warme en avontuurlijke Australië. Dit trio speelt recht toe, recht aan melodische death metal. Er is geen tijd voor poespas, tierlantijntjes of andere versieringen, althans dat doet de bandinformatie via de promoboer ons toch geloven. Je kon het ook al raden als je naar de songtitels van deze EP Spree kijkt. Deze zijn kort, krachtig en dus gewoon recht door zee. Spree is de opvolger van het eerste volwaardige album uit 2021, Instinct. Ook die plaat kwam uit in eigen beheer, iets wat de heren ook nu weer doen. De boel in eigen handen nemen en uitbrengen bedoel ik dan. De heren zouden ook niet onbekend zijn in de lokale ondergrond maar bands als Claim The Throne of Red Descending doen bij mij toch niet direct een belletje rinkelen.Lees verder ›

Het is 1582. De wind zwiept over de daken. De regen tikt tegen het raam. Een eenzame ziel staart uit het raam naar het trieste straatbeeld. Die eenzame ziel is Oytun Bektaş. Gedreven door een hang naar romantiek en mystiek maakt hij naar eigen zeggen al twintig jaar muziek. Dit is het vijfde album van Tir.Lees verder ›

Is het een goede graadmeter als je als hardcoreband op Metal Archives terug te vinden bent? Daarbij doel ik uiteraard op het succes dat je dan hebt bereikt, want niet ieder collectief dat hardcore maakt vinden we terug op die site. Oké: in het geval van Drain is er ook de nodige cross-over te herkennen. Hoe dan ook, het viertal uit Santa Cruz (Californië) is pas sinds 2015 actief en wist met het debuutalbum California Cursed al voor de nodige reuring te zorgen. Epitaph Records hengelde de heren vervolgens slim binnen, waarmee het tweede album Living Proof ongetwijfeld een nog groter publiek zal bereiken. Het resultaat verdient dan ook niets minder!Lees verder ›