Tir – Awaiting The Dawn

Geschreven door op 10-05-2023 om 23:21.

Het is 1582. De wind zwiept over de daken. De regen tikt tegen het raam. Een eenzame ziel staart uit het raam naar het trieste straatbeeld. Die eenzame ziel is Oytun Bektaş. Gedreven door een hang naar romantiek en mystiek maakt hij naar eigen zeggen al twintig jaar muziek. Dit is het vijfde album van Tir.

Zoals in het intro geschetst hebben we hier te maken met flinke sfeerbeelden. Oytun Bektaş volgt een pad langs dark folk, neo-folk en een tikkeltje repetitie zoals dat in dungeon synth voorkomt. Van echte kerkersferen neemt Tir ons mee naar pastorale omgevingen. Tir doet geen enkele moeite om zijn liefde voor Ulver en Empyrium te verstoppen. Sterker nog, dit album is alsof hij letterlijk die bands ligt te droogneuken. Neem ik het hem kwalijk? Neen. Zeker het begin van het album vind ik erg sterk. De passende tonen die Tir bij elkaar zet, en de verhalende trant die hij in zijn muziek stopt zijn belangrijke pluimen. De overgangen zijn subtiel, fijnzinnig maar altijd ten dienste van het verhaal. In The Essence Of Dying brengt kippenvel met licht melancholische kasteelmuziek. Zodra het spoken word invalt ben ik verrast maar ook gezegend. Fuck dit is mooi! Alleen wat jammer dat het te lang doorgaat, waardoor het nummer breekt!

Het is wel wat exemplarisch voor het album waar toch ook veel tijdsrek in zit. Zeker wanneer het karakter van de nummers repetitiever wordt, op de tweede helft van het album, krijg je de neiging om te skippen. Het Engels heeft een zwaar accent maar dat vind ik juist van toegevoegde waarde aan de filmische sfeer. Een track zoals An Unspoken Lament heeft een heel uitgesproken melodie. Doordat die wat weinig veelzijdig en diepgaand is raakt het nummer maar moeilijk van de oppervlakte. Ondanks de kunstig ingewoven lagen blijft de melodie wat te indringerig. Het duurt 9:32 minuten en het is zeker een verhaal, maar niet elk verhaal is ook een verhaal dat je wil horen. Dit verhaal is alsof iemand naast je in de trein komt zitten en tegen je gaat lullen over dat alles vroeger beter was. Als afsluiter geeft Tir het passende Farewell Ballad cadeau. Een uitsmijter die nog een keer laat horen dat de kracht in de subtiliteit zit. De keyboardkoren zijn heel mooi licht aanzwellend in het geheel geplaatst.

Een mooi album dat blaakt van de dark folk, maar waar ook wat weinig variatie in zit. O ja, en de melodramatische vocale invulling van Thomas Helm is een kwestie van smaak. Het beste is Awaiting The Dawn op momenten dat de stijl optimaal wordt benut, door een kalme aanpak en de muziek zelf te laten spreken. Dat kan door heel zacht en subtiel te zijn zoals Farewell Balad, of meer melodiegedreven als C’est La Fin. Dit is het einde.

Score:

77/100

Label:

Brilliant Emperor Records, Orko Productions, 2023

Tracklisting:

  1. C’est La Fin(part1)
  2. Where Shadows Dance(part2)
  3. The Mists of the Eternal Meadow
  4. In the Essence of Dying
  5. A Letter Hooked to the Cloud
  6. Threads of Time
  7. An Unspoken Lament
  8. The Path of the Dandelion Seed
  9. Farewell Ballad

Line-up:

  • Oytun Bektaş – Muziek

Links: