Een nieuwe editie van Roadburn! Voor het eerst in jaren is het festival niet uitverkocht. Dat kan aan het programma liggen, dat dit jaar toch net wat anders is dan voorgaande jaren, veel nieuwe opkomende bands en wat minder de gevestigde orde. Deels heeft het natuurlijk te maken met het niet touren van Amerikaanse bands wegens hoge kosten. Daarnaast zijn ook de almaar stijgende kosten voor tickets, consumpties en eten een mogelijke drempel. De combinatie hiervan laat sommige vaste bezoekers besluiten een jaartje over te slaan. Het valt de organisatie wel te prijzen dat ze steeds naar nieuwe invalshoeken zoekt. Zo is er dit jaar bijvoorbeeld een samenwerkingsverband met het theater en is er eens geen curator, maar een samenwerking met Rocket Recordings, die weer wat nieuwe impulsen aan dit festival geeft. Ook staan er dit jaar meer elektronische en toegankelijke acts. Een geslaagde zet, blijkt uit de vele positieve reacties op bands als Teeth of the Sea en High Vis. Fotografen Ruben, Ruth en redacteur Friso zijn namens zware metalen van de partij om verslaglegging te doen en rennen van hot naar her om zoveel mogelijk te bekijken, te fotograferen en te beschrijven. Hieronder vind je het resultaat daarvan. Door de omvang van het festival en meerdere podia bespreken we niet elke band. Soms zijn er enkel foto’s.
Lees ook ons verslag van de vrijdag en zaterdag!
Eerste band die ik vandaag bekijk is Witte Wieven. Een blackmetalband uit thuisstad Tilburg. De band heeft met dwaallicht net een nieuwe, goed ontvangen, plaat uitgebracht die volstaat met psychedelische black metal. Het wil echter niet helemaal overslaan. Het loopt niet lekker op het podium en of het nou de setlist is, de soms wat merkwaardige tempo’s, of dat het moeilijk te onderscheiden is wat er gebeurt, de vonk wil niet echt overslaan. Ook het bekkenwerk van drummer heeft een wat vervreemdend effect. Ach, Witte Wieven komen we vast wel vaker tegen in de concertzalen. Volgende keer beter.
De gemaskerde mannen van Imperial Triumphant staan na hun show in 2019 opnieuw op Roadburn. Voor deze editie werden ze gevraagd om hun plaat Spirit of Ecstacy integraal te vertolken.
Ondertussen speelde Big Brave op het hoofdpodium hun plaat Nature Morte in zijn geheel.
De blackmetalcowboys van Wayfarer uit Colorado hebben een uur en twintig minuten gekregen vandaag. Daarmee heeft de band één van de langste plekken van het festival te pakken. De setlist van vandaag bestaat uit twee delen: het eerste deel is een greep uit het oeuvre van de band, het tweede deel bestaat uit nieuwe nummers die vandaag gepresenteerd worden. Het geheel wordt aan elkaar geknoopt met een film die is gemaakt voor deze set. En oh, wat maakt Wayfarer hier wat van. Want om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Wayfarer overrompelt vandaag. Vanaf opener The Crimson Rider tot aan afsluiter Vaudeville weten ze de volle beschikbare tijd volledig te boeien. De band geeft op een gegeven moment aan beïnvloed te zijn door 16 Horsepower en wat meer bluegrass georiënteerde muziek, en hoopten dat dat doorklonk in de muziek. Dat doet het zeker. De mix van black metal, groove en bluegrass is best uniek te noemen en de invloeden zijn volledig geïntegreerd in elkaar, zoals goed te horen is in Animal Crown.
Die film, A Plains Eulogy geheten, fungeert als verbinding tussen de twee sets die Wayfarer speelt. Het is een uiterst sfeervol stuk, waarin poëtische teksten worden gesproken over beelden die zo uit het wilde westen lijken te komen. De achtergrondmuziek is zó mooi dat ik de volledige film geïntrigeerd blijf bekijken. De tweede set bestaat uit een aantal nieuwe nummers. Die liggen wel enigszins in de lijn met het oude werk en de bij vlagen melancholische riedels en woeste uitbarstingen zorgen ervoor dat de aandacht vastgehouden wordt en dat er reikhalzend uitgekeken kan worden naar het nieuwe werkstuk. Minpuntje dan? De afsluiter. Die haalt de vaart er enigszins uit.
Er staat deze editie de nodige black metal uit Nederland zoals Iskandr. Iskandr laat ik aan mij voorbijgaan omdat er ook gegeten moet worden. Ruth nam de foto’s en toog daarna af naar Zola Jesus, terwijl ik koos om een kijkje te nemen bij Mama Leek.
(Iskandr)
(Zola Jesus)
Dat Mama Leek hier staat valt te prijzen, want bandlid Eric Livingston overleed in maart dit jaar. Daar wordt verder weinig over gesproken. Het enige wat spreekt is de muziek en die is niet gemakkelijk. Mama Leek brengt al jarenlang een mix van metal, jazz, avant-garde en spoken word. Met krakkemikkig uitziende maskers betreedt het viertal onder een enthousiast onthaal het podium en speelt vervolgens nummers waar het muzikale vakmanschap weliswaar van afdruipt, maar waar soms ook geen touw aan vast te knopen is. Fascinerend is het wel. De manier waarop de zanger met zijn handen in zijn zakken stoïcijns zijn teksten opdreunt, zorgt ook voor een glimlach. Ook mooi om te zien is dat de Koepelhal goed gevuld blijft tijdens het optreden. Het publiek heeft duidelijk nog energie om na vier dagen Roadburn deze moeilijke muziek tot zich te nemen. Het scheelt in dat opzicht wel dat Mama Leek wel wat vette grooves in hun muziek verwerkt. Mama Leek zet een prima set neer die live waarschijnlijk beter werkt dan op plaat.
Cave In uit Boston staat voor de tweede keer dit weekend op de planken. Vanavond spelen ze hun laatste plaat Heavy Pedulum integraal. De band is duidelijk in zijn nopjes met deze plek op het festival en de nummers van de plaat. Erg cool om te zien hoe Nate Newton bij vlagen helemaal opgaat in de muziek en rockt met zijn bas op zijn knieën, als een bezetene. De nummers worden strak gespeeld en bij vlagen komen deze live ook echt tot hun recht. Zoals de vette groove stukken in Amaranthine en Searches of Hell of het met mokerslagen begeleidde Blinded by a Blaze. Een volledige plaat spelen betekent ook dat er een gevaar ontstaat dat de vaart er soms uit wordt gehaald, bijvoorbeeld bij Nightmare Eyes. Het geeft echter ook even tijd om wat op adem te komen. Het valt op hoe mooi de nummers van Heavy Pendulum zijn en wat een herkenbaarheid er in de songs zit. Ook mooi is afsluiter Wavering Angels waarbij de samenzang tussen Stephen en Nate nog het laatste kippenvelmoment van dit festival bezorgt.
Tijdens de set van Cave In begint ook de black metal van Afsky in The Terminal. In maart is hun laatste release verschenen bij Vendetta Records en het is een uitstekende plaat. Ruth en ik zijn dan al huiswaarts, maar Zware Metalen-fotograaf Ruben is nog wel aanwezig om wat kiekjes te nemen.
En dat markeert het einde van Roadburn. Was het een geslaagde editie? Toch wel. De sfeer, het onderdompelen in de muziek, continu verschillende bands en de verscheidenheid aan stijlen waren de pro’s . Maar was het uitmuntend? Nee, daarvoor was het programma net te mager. Je kunt je afvragen of de Roadburn-organisatie een richting moet gaan kiezen. Redefining Heaviness is het credo van dit jaar. Maar dat gebeurde eigenlijk te weinig. Want folk of elektronica toevoegen aan je programma betekent niet automatisch dat je heavy muziek herdefinieert. Zelf zou ik de toevoeging van wat meer conventionele metalbands een welkome afwisseling vinden. Maar dat is uiteindelijk aan de organisatie. Benieuwd waar ze volgend jaar mee komt, dan zijn we er weer namens Zware Metalen, want we dragen dit festival een warm hart toe.
Datum en locatie
23 april 2023, 013, Tilburg
Foto's:
Ruth Mampuys (Ruth-Less Photography website en Facebook)
Link: