Roadburn 2023 – Seances, snoep, riffs en humor (zaterdag)

Een nieuwe editie van Roadburn! Opmerkelijk: voor het eerst in jaren is het festival niet uitverkocht. Dat kan aan het programma liggen: dit jaar is het toch nèt even wat anders dan voorgaande edities: veel nieuwe, opkomende bands en wat minder de gevestigde orde. Deels heeft dat natuurlijk te maken met het niet touren van Amerikaanse bands wegens hoge kosten. Daarnaast zijn ook de almaar stijgende kosten voor tickets, consumpties en eten een mogelijke drempel. De combinatie hiervan laat sommige vaste bezoekers besluiten een jaartje over te slaan.

Het valt de organisatie wel te prijzen dat ze steeds naar nieuwe invalshoeken zoeken. Zo is er dit jaar bijvoorbeeld een samenwerkingsverband met het theater en is er geen curator, maar een samenwerking met Rocket Recordings, wat weer wat nieuwe impulsen aan dit festival geeft. Zo zijn er meer elektronica- en toegankelijke acts. Een geslaagde zet, blijkt uit de vele positieve reacties op bands als Teeth of the Sea en High Vis. Fotografe Ruth Mampuys en redacteur Friso Veltkamp zijn namens Zware Metalen van de partij om verslaglegging te doen en renden van hot naar her om zoveel mogelijk te bekijken, te fotograferen en te beschrijven. Hieronder vind je het daarvan het resultaat.

Lees ook ons verslag van vrijdag!

Pupil Slicer trapt de zaterdag af in de Engine Room. Het Engelse combo brengt op 2 juni zijn nieuwe plaat Blossom uit. Vandaag gaven ze alvast een voorproefje.

Er moeten dit weekend keuzes gemaakt worden, zeker vandaag. Er spelen een aantal interessante artiesten tegelijkertijd. Ruth bezoekt de nihilistische muziek van Ken Mode.

Tegelijk met Ken Mode speelt Alkahest, een band die ontsproten is uit de Eindhovense Metal Factory. Volgens organisator Walter zou dit Cult of Luna meets death metal zijn. Dat klopt ten dele. De band tapt uit meerdere vaatjes: death metal, post metal en soms zelfs flarden black metal. Het geheel wordt aan elkaar gezongen door zangeres Cheyenne, die zich van een rijk palet aan stijlen bedient. Zo heeft ze een tamelijk theatrale zangstem, maar knalt ze er zonder blikken of blozen ook een ferme deathgrunt uit. Ook bedient ze spokenwordpassages.

De muziek is afwisselend en kent soms verrassingen in de vorm van langdurig spel op de toms of een door de hele band gezongen mantra. Dat laatste is net op de scheidingslijn van kitsch. De climax die erop volgt mag er overigens wezen. Wat klapt die riff er op een epische manier uit. Dit was de eerste show van de band en ze mogen er trots op zijn! Benieuwd wat ze in de toekomst gaan brengen, want hier zit wel talent in.

Duma & Deafkids zijn dit festival één van de commission projects. Een op papier interessante combinatie, het Keniaanse Duma met de energieke combo van het uit Brazilië afkomstige Deafkids. Een rode lichtshow met veel rook waardoor de leden van Duma & Deaf Kids als schaduwen op het podium staan. Gewapend met een enorm arsenaal aan (percussie)instrumenten brengen deze twee bands een soort… Ja, wat eigenlijk? Ik kan het niet anders omschrijven dan een tribale seance die uitgevoerd wordt. Samples, onaardse keelklanken, abstracte ritmes… muzikaal valt er geen touw aan vast te knopen. maar fascinerend is het wel… voor een twintigtal minuten. Ik kan hier namelijk niet zo veel mee, en met mij meerdere mensen, gezien de leegloop in de hoofdzaal van 013.

Dan maar een paar nummers meepakken van het Schotse Healthy Living, dat na de abstracte noise van Duma & Deafkids aanvoelt als een warm bad. De muziek is sferisch, de riffs zijn traag en de zang is loepzuiver. De band bracht in april de goed ontvangen plaat Songs of Abundance, Psalms of Grief uit, waarop een mengeling van stoner, doom en flarden post rock te horen is, maar dan wel met wat poppy lichtvoetigheid. Mede door de zang van van Amaya lijkt het alsof we naar een zwaardere versie van The Gathering (jaren ’90-era) aan het kijken zijn. De set kent in de vorm van Obey wel een waardige afsluiter.

Na vijfentwintig minuten in de rij te hebben gestaan voor Deathless Void geef ik het op en vertrek naar Chat Pile. Er zijn nog wat zaken die opvallen zoals de backdrop, die bestaat uit een foto van een auto die door een huis is geramd met de achterlichten nog aan. Het muzikale equivalent van Chat Pile? De dag ervoor hebben de heren nog een show gedaan waarbij ze Bulls on Parade hebben gespeeld. Geen gekke keuze, want de muziek van Chat Pile klinkt alsof Korn en Rage Against the Machine-riffs door een sludge filter zijn getrokken. Soms doet het me wel denken aan een moderne variant op de Rollins Band. Een gelijkenis is in ieder geval het aantal kleren dat zowel Henry als zanger Raygun draagt. Hij schreeuwt en roept zich een weg door de set heen, maar blijkt bovendien bij vlagen een geestige performer te zijn. Zo geeft hij zijn mening over de films van Paul Verhoeven, vraagt een pubquizvraag of er ooit een horrorfilm in Tilburg is opgenomen en geeft zijn mening over setlisten( (‘setlists zijn voor lafaards, als je precisie wilt hebben ga je maar naar Deafheaven’). Maar bovenal schreeuwt (of eigenlijk meer praat) hij zijn politieke teksten uit, waarbij duidelijk wordt dat het hart op de goede tong ligt.

Het basgeluid blijft een prominente plaats hebben in de muziek van Chat Pile en die is vandaag ook overduidelijk hoorbaar. Maar sowieso is het geluid erg goed. De riffs hebben precies de juiste punch. De band wurmt zich door negen tracks heen en maakt hoe verder de set vordert meer indruk met nummers als Dallas Beltway en Crawlspace. Aan het eind stijgt een welverdiend applaus op uit de zaal die geen moment is leeggelopen tijdens de set.

Een verrassing (zover je daarvan kan spreken bij Roadburn) dit jaar is High Vis, een Engelse post-punk band die waarschijnlijk de meest toegankelijke muziek van het hele festival brengt. De Engelsen brengen een Britpop-variant op het punk-gebeuren, met een hoop meezingbaarheid in de refreinen en catchy riffs. Zo kent elk nummer wel een goede hook qua zanglijn en is het gitaargeluid, voor festivalbegrippen, uitzonderlijk netjes. Dat past ook wel bij de muziek die gemaakt wordt. De gitaarriedels doen regelmatig denken aan de alternatieve muziek uit de jaren ’90 (denk aan Janes Addiction of Sunny Day Real Estate), terwijl in de zang nog wel wat invloeden van het hardcore verleden van de heren terugkomen. Achter mij hoor ik mensen discussiëren dat deze band beter op Lowlands kan staan en niets te maken heeft met de identiteit van het festival. Er valt over te twisten, maar gezien de enorm enthousiaste publieksrespons denkt niet iedereen er zo over. Welkome afwisseling!

David Eugene Edwards stond al meerdere keren op Roadburn. De vorige keren was dat met zijn band Wovenhand. Vandaag doet hij het solo. Achter een enorme (maar erg fraaie) backdrop zit hij moederziel alleen op het grote podium van 013, met slechts een gitaar in zijn hand. Al trekkebenend gaat hij helemaal vol voor zijn zwaarmoedige singer/songwriter-nummers. Maar hoe helder en gemeend zijn teksten en spel ook zijn, het komt niet helemaal binnen. Misschien mistte ik een loungestoel waar ik mij met een glas whisky kon verliezen in deze muziek.

Dan Candy. Die spelen vanavond hun album Heaven Is Here. Een verfijnde plaat vol woest kolkende hardcore en noise. Is het op plaat al bruut, live delen ze een complete knock out uit en vegen de vloer totaal aan met het publiek dat compleet wordt overrompeld door de keiharde hardcore van dit gezelschap. Een half uur lang rossen deze gasten het één na het andere nummer erdoor en doen dat op zo’n energieke manier dat stilstaan nauwelijks mogelijk is. Heaven is Here zelf heeft een beetje een brakke productie, waardoor het wel enorm fijn is om dit live te horen en dan valt het op hoe hard dit knalt. Nummers als Price of Utopia en Transcend to Wet klinken in de live vorm nog gemener en harder. Candy houdt de vaart er goed in, er is nauwelijks ademruimte. Want alles wordt of door feedback of door noise aan elkaar geregen. Het is niet alleen rammen, er zit namelijk voldoende groove in om de muziek interessant te houden en hiervoor kiezen de heren precies de juiste momenten. Na bijna vijfentwintig minuten is de koek op en laten ze het publiek murw gebeukt maar enorm tevreden achter. Overigens: is dit de eerste band deze editie van Roadburn die om een circle pit vraagt?

Deze editie zijn er weer artiesten die meerdere sets spelen. Zo zijn Deafkids, Deafheaven en Chat Pile meerdere malen te zien. Dat geldt ook voor Cave-In, dat twee shows speelt. Vanavond staat deze in teken van de zogenoemde Interestellar Mix Tape: een bundeling nummers die de band zelf heeft uitgekozen en bestaat uit persoonlijke favorieten van de bandleden, live nooit gespeelde nummers of covers die iets betekenen voor de band. Van die laatste categorie spelen ze er vandaag een aantal.

Bijvoorbeeld Cave-In van Codein, het nummer waar de band naar vernoemd is. Nadat Stephen bij het publiek heeft geïnformeerd of er ook ’90’s hardcore kids aanwezig zijn, worden I Luv I Jah van Bad Brains en Drowning van Into Another gespeeld. Het zijn prima gespeelde covers in een Cave-In jasje, maar niet wereldschokkend. Beter en mooier wordt het als ze twee nummers van de prachtplaat Jupiter spelen: het titelnummer en Innuendo And Out Of The Other. Mooi om dit materiaal na zoveel jaar weer eens te horen. Voor mij was Jupiter de kennismaking met de band. Ik ben dan ook blij met deze keuzes!

Ook mooi is dat ze besluiten om de ‘commerciële knieval platen’ Perfect Pitch Black en Antenna niet links te laten liggen. The World Is In Your Way en afsluiter Stained Silver worden voorzien van goed spel. Ondertussen lijkt de band het goed naar hun zin te hebben en deelt hun enthousiasme met het publiek. Waarbij ik wel de kanttekening wil maken dat Nate Newton af en toe iets te Amerikaanse teksten uitspuwt. Tuurlijk is Roadburn het beste festival en zijn we allemaal bijzonder enzo. Geen dank Nate!

Na Cave In besef ik dat ik nog geen seconde ergens heb gezeten. Het gevoel in mijn rug en benen bevestigt dat en ik houd het voor vandaag voor gezien. Fotografe Ruth nam nog wel een kijkje bij Mütterlein en Show Me The Body.