Roadburn 2023 – Vuur, water, lucht, aarde en een dosis urgentie (vrijdag)

Een nieuwe editie van Roadburn! Opmerkelijk: voor het eerst in jaren is het festival niet uitverkocht. Dat kan aan het programma liggen: dit jaar is het toch nèt even wat anders dan voorgaande edities: veel nieuwe, opkomende bands en wat minder de gevestigde orde. Deels heeft dat natuurlijk te maken met het niet touren van Amerikaanse bands wegens hoge kosten. Daarnaast zijn ook de almaar stijgende kosten voor tickets, consumpties en eten een mogelijke drempel. De combinatie hiervan laat sommige vaste bezoekers besluiten een jaartje over te slaan.

Het valt de organisatie wel te prijzen dat ze steeds naar nieuwe invalshoeken zoeken. Zo is er dit jaar bijvoorbeeld een samenwerkingsverband met het theater en is er geen curator, maar een samenwerking met Rocket Recordings, wat weer wat nieuwe impulsen aan dit festival geeft. Zo zijn er meer elektronica- en toegankelijke acts. Een geslaagde zet, blijkt uit de vele positieve reacties op bands als Teeth of the Sea en High Vis. Fotografe Ruth Mampuys en redacteur Friso Veltkamp zijn namens Zware Metalen van de partij om verslaglegging te doen en renden van hot naar her om zoveel mogelijk te bekijken, te fotograferen en te beschrijven. Hieronder vind je het daarvan het resultaat.

Lees ook ons verslag van zaterdag!

Bij aankomst blijkt maar weer eens hoe Roadburn en Tilburg elkaar liefdevol omarmen. Er zijn door de hele stad activiteiten: diverse optredens, speciale menu’s in de restaurants en activiteiten die in het teken staan van het geliefde festival. De route tussen de twee hubs, van de Koepelhal naar 013, is een wandeling die dit weekend meerdere malen wordt afgelegd en waarbij je menig metalhead tegenkomt, wachtend op een stoplicht of pauzerend bij de ijssalon. Het is een continu pendelen tussen de podia, waarbij je ondertussen ook wat (prachtige) kunst tegenkomt van artieste Lucine Lejoly, die dit jaar het opvallende artwork van Roadburn heeft verzorgd.

Ruth trapte de dag af met het Schotse avant-garde gezelschap Ashenspire.

Wolves in the Throne Room beloofde een Shadow Kingdom-set, wat inhoudt dat de band voornamelijk de wat meer sferische nummers speelt met bijbehorende visuals. En die zijn er zeker. Soms heb je tijdens de set het idee naar een natuurfilm te kijken. Maar het draagt wel bij aan de sfeer van het optreden. De band speelt voornamelijk de wat meer rustigere nummers van Primordial Arcana en Thrice Woven. Logisch, omdat die nummers zich beter laten passen in het genoemde concept van vanavond.

De nummers worden aan elkaar geregen met elektronische samples, die de ene keer bestaan uit krakend hout waar je een andere keer een kabbelende beek hoort. Het gaat hier duidelijk om de vier elementen uit de natuur. En wat hier slim gekozen is; het geluid van deze samples zijn zo hard, dat je soms het idee hebt midden in een bos te staan. Het lijkt soms echt alsof het water dwars door de zaal sijpelt. Er wordt goed en strak gespeeld, met een hoofdrol voor het geluid van de drums, die vandaag het beste geluid hebben. Zeker tijdens Prayer of Transformation, waarbij herhalende drumslagen je in een soort trance doet belanden. Ook de sfeervol opgezette lichten op het podium geven een intiem gevoel. En dat werkt goed bij nummers als Mountain Magick en Eostre. Prima show.

Op naar de Koepelhal voor een intermezzo van Teeth of the Sea. Een trio dat zo weggelopen lijkt te zijn uit een jaren ’80 film. Dat beeld wordt wat versterkt door de soms bijna jaren ’80 politie achtervolgingsdeuntjes die op de synths gespeeld worden. Teeth of the Sea speelt een mengeling van energieke elektronische muziek met veel ruimte voor samples en beats. En voor trompetten. Ik heb eigenlijk een hekel aan dat instrument, maar het werkt goed in de set. Het wordt op een zelfde manier gebruikt zoals bijvoorbeeld een Forrest Swords dat doet, waar de muziek me bij vlagen aan doet denken. Ook lijkt DJ Shadow een inspiratiebron. Niet alleen qua logo, maar ook wat betreft de inzet van de melodieën met ondersteunende beats. En wat die beats betreft; dit trio lijkt een feestelijk geheel te vormen, maar sturen wel top- en topzware bassen door de speakers, die harder aankomen dan menig metalband dit weekend. De broekspijpen wapperen goed in ieder geval.

Het was drukken geblazen om in de Hall of Fame Bad Breeding te zien. Ruth lukte het wel en schoot wat plaatjes.

Het hele weekend is er een grote rij voor de shows in de Hall of Fame. Zo ook bij Bad Breeding. Geen doorkomen aan, dus besluit ik gelijk naar Brutus te gaan. Ik ben ook benieuwd hoe ze het zouden doen op de main stage vandaag, wat een hoogtepunt betekent in de carrière van de band. Dit is natuurlijk voor een groot deel te danken aan hun laatste plaat Unison Life. Daar ligt vanavond weer de nadruk op. De band speelt strak, Stephanie weet weer alle noten te halen (alhoewel ze de agressie in de climax van What Have We Done net niet haalt) en de band weet door de sympathieke uitstraling ook moeiteloos het publiek te boeien. Er wordt zelfs voorzichtig aan een crowdsurfactie begonnen voor het podium, die uiteindelijk bovenin eindigt. Maar bovenal blijkt vanavond maar weer hoe goed die nummer van Unison Life zijn en hoe die zich ook uitstekend laten vertolken. Ook wordt de energie van die plaat heel goed live gebracht. Een mooi voorbeeld hiervan is Victoria, dat met de uptempo stukken ook een goede respons bij het publiek teweegbrengt. En wat is die break van Brave toch fantastisch. Goede set. Brutus toont zich een waardige mainstage act.

Het uit Austin, Texas afkomstige Portrayal of Guilt heeft net een nieuwe plaat uit, waar de band vanavond een aantal nummers van presenteert. De titel van die plaat is Devil Music, een goed gekozen term voor de muziek van de band. Machinale ritmes, flarden noise, chaotisch geram en een verbeten zanger. Bij Portrayal of Guilt ligt het mes op de tafel, zeker wat de zang betreft. Zanger Matt Spuwt zijn teksten al krijsend en gruntend in de microfoon en dat maakt indruk. Zeker als hij op een gegeven moment, ondersteund door flarden noise, alleen met een microfoon voor het publiek gaat schreeuwen.

De band is overigens niet alleen maar beuken, er zijn soms opvallende tempowisselingen waarbij er geschakeld wordt tussen hoog en midtempo en het ineens zo kan zijn dat er wat geswingd wordt in het publiek. Het zijn opvallende momenten in een voor de rest kiezelharde set die precies lang genoeg duurt.

Elizabeth Colour Wheel speelt dit weekend twee sets. Op zondag is er het commisioned project met Ethan Lee McCarthy (Primitive Man). Deze vrijdag is er de set met eigen materiaal.

Na Portrayal of Guilt besluit ik om nog een paar nummers van de Infinite Granite–set van Deafheaven mee te pakken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Dee plaat doet me totaal niets en live weten de nummers mij ook niet te overtuigen. Op elk album staan wel wat missers, maar op Infinite Granite zijn dat er best wat. Dat wordt live ook niet gecompenseerd. Het helpt daarbij niet dat zanger George Clarke potsierlijke houdingen aanneemt en – belangrijker – niet al te zuiver zingt. De visuals op de achtergrond zijn eigenlijk net zo betekenisloos als de nummers zelf. Ik lijk hier niet als enige zo over te denken want de zaal stroomt langzaam leeg.

Hiphop op Roadburn? Moet kunnen natuurlijk. Zeker als het om de wat meer duistere variant gaat. Zoals de Zambiaanse Shanti Mutina met haar Backxwash bijvoorbeeld. Oorspronkelijk zou ze in 2022 op Roadburn staan, maar dat ging niet door. Ze krijgt dit weekend een aantal herkansingen. De eerste daarvan is op deze vrijdagavond en kan niet anders dan geslaagd genoemd worden. Ze knalt er een uiterst opgefokte set uit, al dan niet begeleid door Katie Davies van Pupil Slicer op gitaar. De muziek houdt het midden tussen de noise van Alec Empire en woeste hiphop. Een verrassende set is het gevolg en mede door de energie en urgentie die hiervan uitgaat is het één van de hoogtepunten van de dag.

Wellicht de band die deze editie het meest bekend is bij het grote publiek is het Nederlandse DeWolff. De sterk door de jaren zeventig muziek beïnvloede band bracht begin dit jaar de tiende(!) plaat uit. Vanavond sluiten de mannen het programma op het hoofdpodium af. Ruth is present als ik bij Backxwash sta.