Headlines

Het Oostenrijkse Heathen Foray kon in het verleden niet op echt positieve recensies rekenen. Leest u maar na: Heathen Foray – The Passage, Heathen Foray – Armored Bards, en Heathen Foray – Weltenwandel. Op het zesde volledige album wil de band, daar waar ze op voorganger Weltenbrand erg donker klonken, terugkeren naar haar roots van melodieuze death metal met folk- en paganinvloeden. Het pagangedeelte behelst hier geen traditionele instrumenten maar staat voor een terugkeer naar en het zich inzetten voor een beter milieu en duurzaam leven.Lees verder ›

Ja Botulistum. Bezig van in 1998 en te lui om een langspeler uit te brengen. Tot nu. Nu is er een heuse langspeler, echt waar, vol muziek. Botulistum maakt daarmee de mythe nog wat groter. Botulistum heeft namelijk een cultstatus. Tien jaar geleden mocht ik de split met Göll nog bespreken, met daarop twee nummers. Nu worden we zwaar verwend met zeven stukken, goed voor 23 minuten peat metal. Niet genoeg voor een score, wel voor een volwaardige behandeling.Lees verder ›

Miasmes, een ruwe, rauwe blackmetalband uit Frankrijk, is terug. Na hun EP Vermines van enkele jaren geleden hebben de drie heren opnieuw tijd gevonden om met zijn allen in een studio te kruipen, de producer op de knop te laten drukken en hun negen nieuwe nummers gewoon ongepolijst op te laten nemen.Lees verder ›

The Silent Rage is een Griekse melodische powermetalband. Even was ik in verwarring, omdat ik deze plaat toch echt heb gekozen vanuit onze Zware Lijst. En daar stond aangegeven dat het ging om black metal. Nu kan ik eigenlijk twee dingen doen: op basis van het gebodene deze plaat aan een collega ter recensie overdragen of zelf eens een poging doen. Nu u deze recensie leest, is het duidelijk waarvoor ik heb gekozen.Lees verder ›

Het Canadese Milanku leerde ik kennen ten tijde van Pris à la Gorge uit 2012. Een plaat die volstond met wat melancholieke post-rock en ik moet eerlijk bekennen dat ik de heren daarna een beetje uit het oog ben verloren. Totdat ik in de promolijst de naam voorbij zag komen en besloot deze band weer eens te gaan beluisteren. Met À l'aube brengt de band zijn vijfde plaat alweer uit. De stijl is ongeveer hetzelfde gebleven en is in de basis vooral post-rock met wat crustinvloeden. En die laatste hoor je vooral in de songopbouw en de productie. Want echt hard of chaotisch wordt het niet op À l'aube.Lees verder ›

Lightchapter is een nog jonge Deense band uit Aarhus. Time To Obey is het eerste album. In 2019 kwam er al een EP uit It All Ends Tonight. Als ik het goed heb, komt het Deense deathmetalkanon Illdisposed ook uit Aarhus. Nochtans speelt de jongere horde Lightchapter, volgens meegeleverde informatie, geen brutale death metal maar eerder een melodische variant hiervan opgevuld met wat nu metal karakteristieken. Nou, het zal mij benieuwen. In ieder geval zou het een hapklaar brokje moeten zijn voor fans van Gojira, In Flames en Bring Me the Horizon. Ook interessant om weten is dat de heren hebben samengewerkt met Tue Madsen. De legendarische producer opereert nog altijd vanuit de Antfarm studios van waaruit hij al menig band van een vet geluid heeft voorzien. Nou, dit zal mij nog meer benieuwen.Lees verder ›

Wat je vaak ziet als een genre overbevolkt raakt, is dat bands gaan zoeken naar elementen van andere genres om deze te integreren in het geluid. In dat opzicht is het niet gek dat je steeds meer bands ziet die post metal met andere genres combineren. Inherus is bijvoorbeeld zo’n band. Het gezelschap maakt een mengeling van doom en post metal. Dat is op zich niet zo vernieuwend en vaker gedaan, maar de band geeft daar ook een zweem van psychedelische muziek en black metal mee. Dus dan kom je ongeveer uit bij Paradise Lost die post metal speelt. Dit alles resulteert in hun eerste volledige plaat, Beholden getiteld. En de muziek is net zo veelzijdig als je zou verwachten met al die stijlelementen. Niet alleen vanwege alle invloeden, maar de band beschikt ook over meerdere zangers. Zo brult zanger Brian flink van zich af, maar krijgt hij tegengewicht van de mooie zang van Beth, die bij vlagen klinkt als een zwaardere versie van Cristina Scabbia. De stemmen passen wonderwel op elkaar en wisselen elkaar op de juiste momenten af.Lees verder ›

Ik was verheugd te zien dat het live album Live Evil opnieuw werd uitgebracht. Het is voor mij een iconische plaat waar ik heel veel goede herinneringen aan heb. In de tijd van de initiële release was ik nog niet zo lang met metal bezig. Bands als Iron Maiden, Saxon en Whitesnake waren mijn favorieten naast Kiss. Een toenmalige vriend had Live Evil gekocht, maar aangezien metal niet het genre was waar hij van hield, wilde hij het aan mij verkopen. Ik had in die tijd niet veel op met Black Sabbath. Hij vroeg er echter maar twee en en halve gulden voor en dus nam ik de plaat van hem over. Ik ben hem achteraf nog steeds dankbaar dat hij hem aan mij verkocht heeft.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zo virtuoos, dubbel zo lang moeten wachten. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, zwaar geanticipeerde, ingenieuze plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we The Singularity Phase II- Xenotaph van Scar Symmetry. MrJingles (favoriete genre: alle verschijningsvormen van death) en Patrick (favoriete genre: death metal, bij voorkeur met een dissonant randje) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Geduld is een schone zaak. Dit Nederlandse spreekwoord betekent zoveel als: wie rustig afwacht, wordt beloond. Het is er eentje die de liefhebbers van de Deense band The Arcane Order zeker zullen herkennen. Na het uitbrengen van de zeer fraaie albums The Machinery of Oblivion (2006) en In The Wake Of Collisions (2008) bleef het heel lang stil vanuit het Deense kamp. Op het moment dat er misschien wel gedacht werd dat er nooit meer iets meer zou komen en de band ter ziele was gegaan, was er in 2014 plots toch weer een teken van leven (Promo), waarna een jaar later het derde album Cult Of None verscheen.Lees verder ›

Een band die ruwe, rauwe op The Elder Scrolls gebaseerde black metal speelt en een band met een Native American achtergrond, dat zijn de twee bands die van Fiadh Productions de mogelijkheid gekregen hebben om op deze split te verschijnen. Je mag het gerust bijzonder noemen. Van de twee bands had ik persoonlijk nog nooit gehoord, nochtans zijn deze Amerikaanse eenmansbands niet blijven stilzitten.Lees verder ›

Normaal heb ik niet zo gek veel met deathcore. Een paar bands vind ik wel te pruimen en eentje daarvan is Viscera, die in 2020 de coole plaat Obsidian uitbracht. Wat maakte nou dat ik deze band wel kan waarderen? Dat ligt deels aan de riffs, breaks en de aanstekelijk goede mix. Maar het ligt vooral ook aan zanger Jamie Graham die in het verleden de Heart of A Coward-klassieker Deliverance heel gepassioneerd vol brulde- en zong. Hij verdween even uit de muziekwereld, maar blijkbaar kruipt het bloed waar het niet gaan kan en vormde hij Viscera. In deze band zitten ook ex-leden van Abhorrent Decimation, Martyr Defiled en Nervecell. Zoals gezegd brachten ze twee jaar geleden een goede plaat uit. Nu is de opvolger er, Carciogenesis geheten.Lees verder ›

Het in 2019 opgerichte DÆMORTHAN brengt na het releasen van de single Shadow World de allereerste EP uit: Chthonic. De bandnaam Daemorthan is een samenvoeging van de woorden Daemon (godheid), Mortician (begrafenisondernemer) en Leviathan (zeemonster). Chthonic zou kunnen verwijzen naar de hogere Griekse wezens die betrekkingen hebben met de onderwereld.Lees verder ›

Wie kent er het Noorse Lumsk nog? De kans is groot dat je er nog niet van gehoord hebt, aangezien de laatste plaat van dit gezelschap stamt uit 2007. We kunnen dus gerust spreken van een comebackplaat, met dan nog eens een nieuwe zangeres aan het roer. Komt dit nog wel overeen met het type folklore dat destijds op ons afkwam? Ergens hier in de platenkast zit de laatste release Det Vilde Kor, maar met enige hoeveelheid stof op. De folklore kende toen ook al experimentele kantjes en heel wat rustpunten, maar op de één of andere manier bleef het niet hangen.Lees verder ›

Hoezee! Een nieuwe plaat van het Friese Ûngrûn komt ons toe. De eerste vormen van glorificatie werden voltrokken in de review van de demo in 2019 (u klikt hier) en nu is de tijd gekomen om het officiële debuut van leesvoer te voorzien. Stoarmbringer en Asega manifesteren zich met Ûngrûn mee aan het front, als vaandeldragers voor de overdracht, waar inheemse mythes via verschillende geluidsdragers de digitale tijd intreden. Dit is een voorsmaakje op het komende langspeelalbum dat geen drie maar acht nummers zal tellen.Lees verder ›