Viscera – Carcinogenesis

Geschreven door op 07-06-2023 om 23:45.

Normaal heb ik niet zo gek veel met deathcore. Een paar bands vind ik wel te pruimen en eentje daarvan is Viscera, die in 2020 de coole plaat Obsidian uitbracht. Wat maakte nou dat ik deze band wel kan waarderen? Dat ligt deels aan de riffs, breaks en de aanstekelijk goede mix. Maar het ligt vooral ook aan zanger Jamie Graham die in het verleden de Heart of A Coward-klassieker Deliverance heel gepassioneerd vol brulde- en zong. Hij verdween even uit de muziekwereld, maar blijkbaar kruipt het bloed waar het niet gaan kan en vormde hij Viscera. In deze band zitten ook ex-leden van Abhorrent Decimation, Martyr Defiled en Nervecell. Zoals gezegd brachten ze twee jaar geleden een goede plaat uit. Nu is de opvolger er, Carciogenesis geheten.

Als eerste de hoes. Die is foeilelijk. Als je hierop zou afgaan zou je verwachten een middelmatige powermetalband te gaan horen. En alhoewel Viscera zeker wel zijn epische momenten kent, heeft het daar weinig mee van doen. Het is vooral deathcore en het zijn djentriffs die de klok slaan. Wel aangevuld met allerlei drama, zoals achtergrondkoren, klassieke stukken, et cetera. Op de vorige plaat werkte dat uitstekend omdat het goed aanvulde. Op deze nieuwe ben ik wat dat aspect betreft minder verrast, aangezien het als een herhalingsoefening klinkt en het zelfs wat kitscherig overkomt, zoals op Rats and Kings.

En dat is Carciogenesis in grote lijnen wel, een herhalingsoefening. Zeker de eerste nummers kabbelen een beetje voorbij, het zijn nummers die je van een deathcoreband verwacht. Geen verrassingen, geen bijzonderheden. Of het moeten de iets meer traditionele metalinvloeden op Layers of Skin zijn, maar dat nummer klinkt daardoor wel weer heel erg als Unearth. Voor de rest zijn nummers als Rats & Kings en Resolver van die IKEA-deathcore nummers. Degelijk, prima in elkaar gesleuteld, alleen zo generiek dat elke band in dit genre dit soort nummers op hun platen heeft staan. Dat geldt overigens ook voor de productie. Die is erg goed, maar precies wat je zou verwachten bij een plaat als deze.

De toffe momenten bevinden zich gek genoeg op het tweede deel van de plaat. De band dikt hun eigen kwaliteiten wat meer aan op bijvoorbeeld Sungazer, dat een uiterst vet aangezet refrein bevat waar Jamie alle registers opentrekt en een indrukwekkende performance neerzet. Zeker met de manier hoe hij het refrein invult op de van tempo veranderende muziek. In Demon Queen gebeurt min of meer hetzelfde, al is de impact dan al minder groot. De muziek schuurt op sommige nummers tegen het geluid van Lorna Shore aan. Dat gebeurt al op Omnitpotence vanwege de refreinen, maar op Lex Talionis lijken de breakdowns en riffs wel door die band geschreven te zijn. Het zorgt er wel voor dat Viscera hun eigen smoel wat minder laat zien. En dat is jammer, want de band heeft toch wel veel meer interessants in hun mars om boven het maaiveld uit te steken.

Afsluiter On Earth As It Is In Hell laat dat wat beter horen. Hier weet de band heel cool een spanningsboog te creëren door de wat meer melodieuze riffs, gesproken en duidelijke gearticuleerde woorden en mokerslagen van drums. Het levert een verrassende en vette afsluiter op, die alleen niet kan verbloemen dat dit toch een wat middelmatig album is. De hoogtepunten zijn net wat te schaars en de nummers net wat te anoniem. Hopelijk herstellen ze dat op een volgende plaat, want de band kan echt wel meer dan dit.

Score:

70/100

Label:

Unique Leader Records, 2023

Tracklisting:

1. Carcinogenesis
2. Rats with Wings
3. Layers of Skin
4. Resolver
5. Omnipotence
6. Sungazer
7. Lex Talionis
8. Demon Queen
9. On Earth as it is in Hell

Line-up:

  • Jamie Graham – Zang
  • Charlie Michael – Gitaar
  • Adam Bell – Gitaar
  • David Archer – Bagitaar
  • Alex Micklewright – Drums

Links: