TivoliVredenburg verwelkomde op 20 juni in Utrecht een viertal bands om duimen en vingers bij af te likken. De uit het Belgische Duffel afkomstige maar tegenwoordig in het Amerikaanse Washington wonende Hulder met haar ijselijke black metal, de machtige blackened death/thrashmetalband Vltimas, de ervaren blackmetal/folkrotten van Kampfar en blackmetalicoon Abbath Doom Occulta, die niet het materiaal van zijn eigen band kwam spelen, maar dat van het legendarische Immortal. Een droom line-up voor iedereen met een zwartgeblakerd hart en ijs in plaats van bloed in de aderen. En dus stond Remco Faasen er namens Zware Metalen met zijn neus bovenop. Ruben Verheul ook, maar hij hield zijn camera ertussen.
Er staat een stage barrier in de Ronda-zaal van TivoliVredenburg en dat is ongebruikelijk: meestal staat het publiek vastgeplakt tegen het podium aan. Maar wie de acht vuurinstallaties ziet die onderaan het podium staan, begrijpt dat het gewoon pure veiligheid is om te voorkomen dat de eerste drie rijen straks door kunnen rijden naar het brandwondencentrum in Beverwijk. Abbath is nogal wat van plan en heeft de meest spectaculaire show uit zijn carrière beloofd, maar eerst kondigen krijsende kraaien de komst van Hulder aan. De muziek van de inmiddels uit Amerika opererende Vlaamse (manlief Necreon beroert de bas) leunt zwaar op melodieus toetsenwerk dat niet live wordt gebracht. Maar de riffs en songstructuren van de oude Noorse school die eroverheen worden gelegd zijn heerlijk in zowel hun eenvoud als doeltreffendheid. En die zieke strot van Hulder, rechtstreeks afkomstig uit het graf, maakt de muziek van dit project helemaal af.
Wát een heerlijke band is dit kil klinkende Hulder, ook omdat het gezelschap er niet voor terugdeinst het gaspedaal flink in te trappen en pure black metal te brengen. Voor uw verslaggever was het de eerste kennismaking met de muziek van de als Marliese Beeuwsaert geboren multi-instrumentaliste, maar de roem was Hulder vooruitgesneld en de verwachtingen worden meer dan waargemaakt. Gezien de drukte in de zaal op dit relatief vroege tijdstip zijn er meer nieuwsgierigen naar de uitvoerder van prima gerecenseerde albums als Verses In Oath (waar vanavond louter materiaal van wordt gespeeld), The Eternal Fanfare en De oproeping van Middeleeuwse duisternis. Zal ik ‘m dan maar maken? Ik maak ‘m gewoon: hulde voor Hulder!
Minder kil maar minstens zo doeltreffend is de muziek van Vltimas. Misschien een tikkeltje een vreemde eend in de zwarte bijt vanavond, maar als we de bijt gewoon Poel der Extreme Metal noemen, past het alsnog volledig. Zwartgeblakerde death metal wordt er over ons uitgestort met een bijzonder goed bij stem zijnde David Vincent. Het baswerk wordt volledig overgelaten aan Ype TWS en dat is een juiste keuze: zo heeft Vincent alle aandacht voor het instrument in zijn borstkast. Van nieuwe plaat Epic wordt uiteraard meer gespeeld dan van debuut Something Wicked Marches In en dat is geen enkel probleem want het zijn beiden juweeltjes van albums.
Nummers als Mephisto Manifesto en Miserere worden heerlijk uitgevoerd, maar eigenlijk is alles een hoogtepunt: er zit een mooie opbouw in de set waardoor Vltimas met de minuut nog beter begint te spelen tot het niets minder dan indrukwekkend wordt en de band hier gewoon eeen masterclass death metal staat te geven. ‘Blood of devils in our veins’ bromt Vincent bij Diabolus Est Sangius: dat is niets meer dan een treffende verklaring van hoe deze band zó’n hoog niveau kan halen. Indrukwekkend.
De intromuziek van Kampfar lijkt tot de komst van een stel vrolijke trollen te leiden, maar vanaf het moment dat voorman Dolk en zijn medestrijders op het podium staan is het uit met de luchtigheid. Alle remmen gaan los om de nog steeds voller wordende zaal in beweging te krijgen. Bij de ijselijke gruntpartijen van Satans sirene Hulder en de machtige grunt van Evil D. bij Vltimas steekt Dolk enigszins schril af, maar hij blaft zijn teksten met zoveel passie in de microfoon dat het hem gelijk vergeven is als een nummer als Ophidian wordt ingezet. Alsof hij een dag lang krijgers commando’s toe heeft staan schreeuwen op het slagveld.
De pagan black metal is heerlijk fel en opgefokt en soms ook nog verrassend melodieus. Maar doorgaans is het doel van Kampfar toch vooral gewoon zo snel mogelijk voor de kill te gaan. Helaas lopen we flink uit op schema en zit het optreden er plots op, maar de band zelf lijkt er niet heel erg mee te zitten: Dolk verklapt graag Abbath te willen zien.
Abbath Doom Occulta: the man, the myth, the legend. Jarenlang een onafscheidelijk duo met Demonaz Doom Occulta, die ook nog eens een tijd zijn zwager was. Samen vormden ze Immortal en leverden ze blackmetalklassiekers als Battles in the North en At the Heart of Winter af. Helaas kwam er een kink in de kabel en trok Abbath zijn eigen plan met zijn eigen band. Twee jaar terug kwam Dread Reaver uit, deze zomer heeft de zanger/gitarist besloten door Europa te trekken met materiaal van Immortal.
‘Maar Remco’, hoor ik u denken. ‘Immortal bestaat toch nog steeds?’ Jazeker. ‘En Abbath heeft met drie albums toch volop ‘eigen materiaal’ om te spelen?’ Jazeker. ‘En tijdens zijn optredens speelt hij toch ook al Immortal-nummers?’ Jazeker. Klaar met de vragen nu? Mooi, dan kunnen we beginnen, want de poorten naar Blashyrkh, dat mythische, onherbergzame ijslandschap met zijn besneeuwde ijstoppen, zijn geopend en Abbath Doom Occulta ontvangt ons met Mount North, om door te gaan met The Call of the Wintermoon, afkomstig van debuutplaat Diabolical Fullmoon Mysticum uit 1992. Het geluid is wat schel, alsof Abbath en kornuiten bovenop een berg staan, maar gelukkig trekt dat gaandeweg het optreden bij.
Sons of Northern Darkness opent de pit en de hoofdpersoon van vanavond heeft er overduidelijk zin in: met zijn band speelt hij als een naar beneden denderende, ontspoorde skilift. Tijd om adem te halen is er niet, One By One komt voorbij: Abbath is in for the kill. “Do you know this one?” vraagt Abbath, terwijl Tyrants wordt ingezet. Het van Sons of Northern Darkness afkomstige nummer, wordt juichend onthaald. Damned In Black? Fe! No! Me! Naal! The Sun No Longer Rises? Ja, vind je ’t gek? De beste vuurbal wordt kapot gespeeld. Kiezelhard.
We hebben al heel wat vuur(werk) en rook te verstouwen gehad, nu worden ook de fakkels naast het drumstel ontstoken. Het publiek juicht zich een hernia, want het herkent At the Heart of Winter: een regen van vuur daalt neer, terwijl vlammen vanaf het podium omhoog schieten. We zijn niet At the Heart of Winter, maar At the Heart of Perfection. We krijgen nog de cadeautjes All Shall Fall en Withstand the Fall of Time voordat we een loei- en loeistrakke uitvoering van Blashyrkh (Mighty Ravendark) krijgen: de tering wát een nummer blijft dat toch. Abbath, inmiddels voorzien van duivelshoorns, brengt dit monument van een nummer met zijn kompanen vanavond glorieus en indrukwekkend. Zoals dat gold voor alle nummers van vanavond. Abbath-de-band is goed, Immortal is beter.
Datum en locatie
20 juni 2024, TivoliVredenburg, Utrecht
Foto's:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Link: