Headlines

De Deense Amalie Bruun is een vrouw van vele gezichten. Ze is allereerst muzikante maar ook model. Ze deed als mooi plaatje mee met een nummer van de Amerikaanse rapper R.A. the Rugged Man en als de multi-instrumentalist die ze is bracht ze onder eigen naam ook popmuziek uit voordat ze deel werd van het indiepopduo Ex Cops. En toen, toen kwam ze op het onzalige idee om black metal te gaan maken onder de naam Myrkur. Onzalig, omdat de poortwachters van het genre maar weinig ophadden met de switch van model/rapfigurant/popzangeres naar de stroming die doorgaans draait om pure ellende, misantropie en andere fijne zaken. De EP Myrkur uit 2014 bleef nog onder de radar, ook al omdat de mix tussen black metal en folk niet helemaal uit de verf kwam én omdat niet duidelijk was wie er schuil ging achter de band.Lees verder ›

Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen Je bewaren, heel goed bewaren Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren Dan lig je in de watten en niemand kan erbij Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mijLees verder ›

Of ik op de valreep van 2023 nog een recensie mee wil pikken? Het gaat om het album Blackened Reign van de Nederlandse thrashers Deathisfaction. Als ouwe thrasher pik ik die nog graag even mee.Lees verder ›

Slechts enkele maanden na de release van het zeer goed ontvangen album Descent komt Orbit Culture met een EP. De hardwerkende muzikanten willen namelijk hun fans aan wie ze zoveel te danken hebben bedanken. Als kers op de taart van het succes van Descent is de EP The Forgotten wel alleen digitaal verkrijgbaar. De nummers liggen in het verlengde van dat album maar zijn volgens bandleider Niklas Karlsson iets experimenteler. We zijn heel benieuwd!Lees verder ›

Imparity komt uit Bochum, Duitsland en heeft na een EP en een split met Les Mémoires Fall uit Brazilië eindelijk de tijd rijp gevonden om een volledige plaat met hun doom metal vol te proppen. Het album kreeg de titel Tales Of Rust And Bones met zich mee en wordt uitgebracht door Lichtpfade een divisie van het Duitse Schattenpfade. Niet moeilijk dus dat deze eerste plaat van dit viertal op mijn deurmat belandde. Ik ontvang wel eens vaker pakketjes van platenboeren om hun meest recente albums te voorzien van een schrijfsel op onze geliefde webstek. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik van deze Duitse formatie nog niks heb gehoord. Ik kan dus geheel onbevlekt en onbevuild mijn mening geven. Ik ben wel niet helemaal thuis in het uitdeinende, melancholische landschap van de doom metal maar dat mag natuurlijk geen bezwaar vormen.Lees verder ›

Skardus komt met Stormriek, het is hun eerste album. De plaat kwam al uit in september van dit jaar maar verstopte zich een hele poos. Het album van dit drietal manifesteerde zich pas nu enkele dagen geleden. Het zat goed verstopt in een pakketje dat ik mocht ontvangen van Adam, eigenaar van het eveneens Duitse Schattenpfade. Dit label werkt samen met het eveneens gekende Einheit Produktionen. De drie heren binnen Skardus zijn afkomstig uit de regio Kiel en dat is aan de kust, in de buurt van Denemarken. Hun black metal heeft naast paganeske invloeden bij wijlen een licht stormachtige ondertoon. Niks vreemds natuurlijk want in deze regio zal het wel waaien als de beste. Het artwork lijkt wat basaal en rudimentair maar bij verdere inspectie is dit toch van een bijzonder hoog niveau en past het perfect als omlijsting bij de muziek van deze Duitsers.Lees verder ›

Een olifant is een bijzonder beest, maar van een Bull Elephant had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord. Laat staan van de band die de naam van dit dier gebruikt om zich te identificeren. Het gaat om een volwassen mannelijke olifant die een essentiële rol speelt binnen een olifantengroep. Het tweede album van de band zelf werd eerder besproken door collega Pjotr Giling en draagt de naam Created From Death. Mijn collega was in 2020 onder de indruk van deze conceptplaat die in feite het tweede deel van een trilogie is. Het hier te bespreken derde deel The Long War is het derde en dus laatste deel. Wederom met een redelijk bizarre conceptuele insteek, zoals ook eerder in de review van de voorgaande plaat beschreven.Lees verder ›

Ja inderdaad, deze plaat is al een hele poos uit, maar toch gooi ik hem nog even in de groep. De reden hiertoe is vrij eenvoudig. Op het einde van het metaljaar maken we allemaal lijstjes. Het beste van dit, het beste van dat... je kan er niet naast kijken, naast lezen of wat dan ook. Op het lijstje van gemiste plaatjes en/of die lange tijd onder de radar zijn gebleven, staan er een heleboel. En dan, ja, dan is het kiezen. Tryglav kreeg de kans om mij te overtuigen met zijn tweede album, The Ritual.Lees verder ›

Misschien niet meteen een plaat die u hier op Zware Metalen zou verwachten, dit Todo Va Hacia El Mar van het Argentijnse Fin Del Mundo. U moet openstaan voor post-rock en indie, want dat is wat het viertal laat horen. Eerder bracht het gezelschap een tweetal EP's uit, maar nu is het debuutalbum via Spinda Records daar. Een grote stap voor de band en diens label, zo leid ik af uit de meegeleverde promo.Lees verder ›

"Doe het niet!" Ja, ik weet het. Ik was vooraf nog zo gewaarschuwd. "Ga dat voormalig sanatorium niet binnen." Maar ach, je snapt vast hoe dat kan gaan. Een mooie kans om in een schilderachtig gebouw unieke plaatjes te schieten laat je toch niet zomaar voorbijgaan? Dus toen ik dat verlaten sanatorium zag staan - laten we het maar houden op een niet nader te noemen plaats in het Oostblok  - moest ik toch even informeren naar de mogelijkheden om daar binnenin foto’s te maken. De verhalen van de lokale bevolking dat de zielen van voormalig patiënten er nog ronddoolden, deed ik lacherig af. Zo erg kon het allemaal niet zijn?Lees verder ›

Unearth behoeft eigenlijk geen introductie meer. De band timmert al vijfentwintig jaar hard aan de weg en is in die tijd een soort van metalcoreinstituut geworden. Acht albums brachten de heren tot dusver uit, de een wat beter dan de andere, maar kwalitatief altijd goed. De meeste staan wel in mijn platenkast, maar toch grijp ik niet heel vaak terug naar het nieuwere werk. Vaak leg ik dan toch III: in The Eyes of Fire of The March op.Lees verder ›

Elk van ons bewandelt zijn of haar eigen pad. Een weg, een route die wordt uitgestippeld. Iets wat je natuurlijk grotendeels zelf in de hand hebt. Sommigen onder ons bewandelen vrolijke en luchtige paden. Anderen kiezen ervoor om een donker, duister pad te plaveien met kennis en kunde over allerlei complexere boven- of ondermenselijke thema's als daar zijn occultisme, esoterie en nog heel wat meer. Thema's die je kennis verschaffen en je helpen het pad van de Draak af te stappen. Ik begeef me op glad ijs als ik hierover doorboom. Het ontbreekt me aan die kennis. Wat ik wel weet is dat het Zweedse Mephorash intussen met zijn vijfde volwaardige plaat komt aandraven.Lees verder ›

Hoeveel kastelen zouden er in Finland staan? Evenveel als er meren zijn? Zou het zo simpel zijn? Ik vermoed van niet. In ieder geval is het zo dat één van die kastelen een kasteel moet zijn dat volledig overgroeid en overwoekerd is door doornen. Een kasteel dat eeuwen geleden misschien wel de uitvalsbasis zou kunnen geweest zijn van een wat vreemd aandoend heerschap met hoorns. En laten nu net dat kasteel en die kasteelheer het onderwerp zijn van de debuutplaat van het Finse Moonlight Sorcery. Het zal toch wel niet zeker? Die eerste plaat van dit Finse trio heet Horned Lord Of The Thorned Castle dus het zou zo maar gewoon kunnen.Lees verder ›

In een ongekende samenkomst van menselijke creativiteit en geavanceerde kunstmatige intelligentie, heeft Frostbite Orckings een monumentaal werk gecreëerd binnen de Metalverse met hun album The Orcish Eclipse. Dit baanbrekende project, waarbij AI een leidende rol speelt in het creatieve proces, resulteert in een sonisch avontuur dat de grenzen van het genre opzoekt.Lees verder ›

Moet jij vaak huilen? Heb jij vaak tranen die van zo diep komen dat je jezelf de vraag stelt waar ze toch vandaan komen? Misschien zijn het net die tranen die aantonen dat we als mens volledig vergankelijk zijn. Dat we op het einde van ons bestaan alleen maar tot stof en as zullen wederkeren. Waarschijnlijk ben ik nu toch iets te deprimerend in mijn eerste zinnen maar het schept wel direct de sfeer waarmee je best van start gaat als je de op de startknop drukt om de nieuwe plaat van het Duitse Stilleklang op te zetten. Tranen Der Vergangenheit Part I kenden we al. Het spreekt bijna voor zich dat als er een Part I is, er vermoedelijk op een gegeven moment ook gewoon een Part II komt. En zo geschiedde.Lees verder ›

Over chaos is al veel geschreven en nagedacht door een klein legertje aan geleerden. Of het nu gaat over de theorie van de befaamde vlinder die een orkaan zou kunnen doen ontstaan, over de onvoorspelbaarheid van chaos op zich of over de mogelijkheid of we chaos ooit kunnen controleren, bijna iedereen is het er wel over eens dat chaos vooralsnog een wetenschappelijk ongrijpbaar fenomeen is. Dat geldt echter niet voor de mannen van Walking Corpse. Deze mannen weigeren zich neer te leggen bij de algehele consensus met betrekking tot de bestaande theorieën en pogen op hun tweede langspeler de chaos te vangen en beheersbaar te maken. Of dat lukt is een tweede. Wat de band in ieder geval doet is recht doen aan de titel van dit werkje, getiteld Our Hands, Your Throat. Want dat is wat Walking Corpse exact doet. Je bij de strot grijpen vanaf de eerste tonen en je vervolgens 35 minuten lang niet meer loslaten.Lees verder ›