De Deense Amalie Bruun is een vrouw van vele gezichten. Ze is allereerst muzikante maar ook model. Ze deed als mooi plaatje mee met een nummer van de Amerikaanse rapper R.A. the Rugged Man en als de multi-instrumentalist die ze is bracht ze onder eigen naam ook popmuziek uit voordat ze deel werd van het indiepopduo Ex Cops. En toen, toen kwam ze op het onzalige idee om black metal te gaan maken onder de naam Myrkur. Onzalig, omdat de poortwachters van het genre maar weinig ophadden met de switch van model/rapfigurant/popzangeres naar de stroming die doorgaans draait om pure ellende, misantropie en andere fijne zaken. De EP Myrkur uit 2014 bleef nog onder de radar, ook al omdat de mix tussen black metal en folk niet helemaal uit de verf kwam én omdat niet duidelijk was wie er schuil ging achter de band.
De hel voor Bruun brak echter los bij de release van debuutplaat M uit 2015, waaraan Teloch (Mayhem, Nidingr), Øyvind Myrvoll (Nidingr), Chris Amott (toen nog Arch Enemy) en Ulver-frontman Kristoffer Rygg deelnamen. De oprechtheid van Bruun werd bijzonder hevig in twijfel getrokken, hoe vaak ze ook aangaf verliefd te zijn geworden op het genre na het horen van Darkthrones Transilvanian Hunger. Het leverde haar zelfs doodsbedreigingen op. De Deense bouwde echter stug verder aan het veelzijdige geluid van haar band. Op M kwam de mix tussen folk en black metal veel beter tot zijn recht, op het daaropvolgende Mareridt (2017) sloeg de balans veel meer door naar folk en op het in 2020 verschenen Folkesange verdween de zwarte rand volledig. Daarvoor in de plaats kwamen een rits traditionele instrumenten en ging het project veel meer in de richting van Heilung en Wardruna.
Nu is er Spine. Bruun heeft het voor de inspiratie ditmaal minder gezocht in de Noordse verhalen, maar het meer bij haarzelf gehouden en de geboorte van haar zoon gebruikt (luister maar eens naar het slaapliedje Menneskebarn), met alle facetten die daarbij horen. De elektrische instrumenten zijn weer terug, maar daarmee kan de vlag bepaald nog niet uit. Want ook al ben ik een bewonderaar van Amalie Bruun en haar Myrkur: voor Spine moest ik erg mijn best doen er nog iets uit te halen.
Bålfærd is een sferisch intro, in Like Human klinkt de betoverende zang van Bruun en wordt de spanning opgebouwd naar wat geen black metal wordt, maar meer stevige indiepop om dan tegen het einde toch eventjes te flirten met black metal. Bij Mothlike wordt er een synthesizer uit de kast getrokken, maar het nummer ontpopt zich daarna toch tot een alleraardigst, gevarieerd nummer. Het dromerige My Blood is Gold draait volledig om de stem van Bruun, het bombastische Spine, met diens prachtige pianospel, brengt de metalinvloeden weer enigszins terug. Valkyriernes Sang opent woest, brengt de blackmetalkrijs van Bruun eindelijk weer terug en is gewoon een juweel van een nummer. Blazing Sky gaat daarna weer naar de indiepop, Devil in the Detail is weer veelal fijne metal en het al genoemde Menneskebarn zorgt voor een sfeervolle, haast intieme afsluiter. Het raakt me, maar dat kan ook te maken hebben met het gegeven dat de kleine Bruun is geboren op de uitgerekende datum van mijn eigen zoon (die tien dagen eerder gezond ter wereld kwam).
Al met al zit ik een beetje in mijn maag met Spine. Als ik kwaad zou willen, dan zou ik kunnen zeggen dat het een wisselvallig album is dat teveel kanten op schiet en waar een rode lijn ontbreekt. Maar ik zou ook kunnen zeggen dat Amalie Bruun zich weer van een andere kant laat zien zonder haar folk- en blackmetalverleden uit het oog te verliezen. Maar misschien moet ik het er maar op houden dat deze dame simpelweg niet voor één gat te vangen is en gewoon doet waar ze zin in heeft. Dan is Spine gewoon weer een nieuwe kant. Een kant met een beetje indiepop, een beetje folk, een beetje black metal en heel veel die prachtige stem. Mijn Jaarlijst heeft het niet gehaald, maar het zou me niet verbazen als Spine meer eeuwigheidswaarde heeft dan de helft van de platen die daarin staan. Aan een cijfer wilde ik me aanvankelijk niet wagen, daarvoor heeft het te weinig binding met de zware metalen. Maar voor Folkesange gaven we ‘m ook dus dan toch maar:
Score:
80/100
Label:
Relapse Records, 2023
Tracklisting:
- Bålfærd
- Like Humans
- Mothlike
- My Blood Is Gold
- Spine
- Valkyriernes sang
- Blazing Sky
- Devil in the Detail
- Menneskebarn
Line-up:
- Myrkur – Vocalen, piano, viool, nyckelharpa, harmonium, synthesizer
Links: