‘Ik zou je ‘t liefste in een doosje willen doen
Je bewaren, heel goed bewaren
Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je ‘t liefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
Dan telkens even kijken
Hmmm
Je mag er wel eventjes uit elke dag
Eén uurtje dat mag, ja, één uurtje dat mag
Je mag dan ook wel naar het Vondelpark even
Alleen om de eendjes wat eten te geven
Maar als je dan vlucht, raak ik jou toch niet kwijt
Want ik vind jou altijd, ja, ik vind jou altijd
Ik zou je ‘t liefste in een doosje willen doen
Je bewaren, heel goed bewaren
Dan laat ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je ‘t allerliefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
Telkens even kijken
En een zoen’
Bovenstaande liedtekst werd in 1959 gezongen door de Nederlandse Amerikaan Donald Jones, maar was geschreven door de legendarische tekstmeesteres Annie M.G. Schmidt. Iemand ‘het allerliefste in een doosje willen doen’ is wat mij betreft de ultieme vorm van genegenheid tonen en willen beschermen tegen de grote, boze buitenwereld, vanwege pure kwetsbaarheid. Een gevoel dat ik soms ook heb voor bepaalde bands. Niet voor alle bands natuurlijk, voor de meesten zelfs niet. Die kunnen zich prima redden in die buitenwereld. De buitenwereld zou zelfs eerder tegen hen beschermd moeten worden. Dat gevoel ontstaat wel bij bands die de muziek eigenlijk overstijgen, omdat de klanken die zij produceren slechts één middel zijn om je als luisteraar te raken. Bands die de ultieme vorm van kunst afleveren, waardoor je haast hallucinant geraakt wordt, maar daarbij zoveel fragiliteit en kwetsbaarheid uitstralen dat je ze wil behoeden, om ervoor te zorgen dat niemand ze met een onwelgevallige vinger zou aanraken.
Wolvennest uit Brussel is zo’n band die mij op allerlei manieren weet te beroeren en daarbij zo breekbaar lijkt dat je bang bent ze alleen te laten. De muziek van het gezelschap is immer een feest voor de zintuigen en ledematen, en dat nu al voor het derde album op rij. The Dark Path to the Light staat weer vol… alles. Met black metal als basis is Wolvennest een orkest dat het experiment niet schuwt en ambient, occulte jaren ’70-rock, stoner en nog veel meer fraais combineert tot iets dat dan weer klein en fragiel is en dan weer woest en bruut. Het eerste nummer is een intro met een mooi vocaal tegenspel tussen de sirene Shazzula en de grom van één van haar mannelijke collega’s. Daarna beginnen we aan een reis van vijf nummers door de kosmos, het onbekende en daar waar uw ziel verder nog heen zweeft. Met drie gitaristen, synthesizers en een theremin zit de muziek van Wolvennest propvol, zonder dat het teveel wordt. Maar net genoeg om de luisteraar volledig te omhullen. Als een onesie van muziek. De Brusselaars spelen met je: trekken je naar zich toe en stoten je weer weg (het magistrale Deathless Love), delen dromen (Adversaries) en wanhoop (The Timeless All and Nothing, met een glansrijke gastrol voor Misþyrming-voorman D.G.) en vervreemden (The Dark Path to the Light) om ten slotte alles nog eens samen te laten ballen in Accabadora met zijn vervreemde geluidsfragmenten.
The Dark Path to the Light is prachtig, onwaarschijnlijk schitterend en machtig. Maar pas op: luister het niet teveel. Dit is geen achtergrondmuziek voor bij het koken, dit is muzikale magie. Daar moet je met mate aan blootgesteld worden. Eventjes. Eventjes elke dag. Eén uurtje. Ja, één uurtje. Dat mag.
Score:
90/100
Label:
Ván Records, 2023
Tracklisting:
- Lost Civilizations
- Adversaries
- Deathless Love
- The Timeless All and Nothing
- The Dark Path to the Light
- Accabadora
Line-up:
- Shazzula – Vocalen, theremin, synthesizer
- Marc De Backer – Gitaar, bas, synthesizer, vocalen
- Michel Kirby – Gitaar, vocalen
- Corvus von Burtle – Gitaar, bas, keyboards
- Déhà – Bas, overige instrumenten
- John Marx – Bas
- Bram Moerenhout – Drums
Links: