Headlines

Zit u er nog op te wachten? Na het, ik mag toch wel zeggen, debacle van Talviyö? Sonata Arctica is terug en brengt goed nieuws. Volgens de band is Clear Cold Beyond een terugkeer naar power metal. Talviyö werd door Zware Metalen overgeslagen ter review. En dat is terecht ook! Een album met een allegaartje van halfbakken rockliedjes die de luisteraar achterlieten met een groot vraagteken boven hun hoofd. Dat je softe rommel wil maken is prima, maar doe het dan op z'n minst echt goed. De band heeft nu de handschoen opgepakt en belooft lekker snelle power metal. Zou het echt?Lees verder ›

Alvorens ik deze review ging typen, heb ik mezelf eerst eens grondig bijgeschoold op het gebied van: jawel.. de lintworm! Nooit geweten dat zo'n parasitaire darmbewoner twee meter lang kan worden, zich voedt met poep in plaats van voedsel en tijdens het dumpen van een dampende bolus in staat is om uit de anus te bungeejumpen met zijn staart (eruit en erin dus). Dat laatste kan hé, het is geen garantie dat je dergelijke strapatsen op je eigen poepdoos zult meemaken. Als je geen vlees eet is de kans überhaupt al klein dat je een lintworm zal krijgen. De kans is een stuk groter dat je deze Belgische Lintworm in huis haalt, alhoewel de eerste kennismaking met deze Hasseltse band ook gerust een waarschuwing mag bevatten.Lees verder ›

Waar ligt je hart? Als medicus weet ik dat. Nu zo letterlijk moet je deze vraag niet interpreteren. Waar ligt je hart vanuit muzikaal oogpunt? Natuurlijk bij black metal! Maar als het hart afwezig of absent is, hoe moet het dan verder? Misschien dienen we het antwoord op deze toch wel wat complexere vraag te verwachten van de heer Vos, grondlegger van de Poolse blackmetalband Absque Cor. In november van vorig jaar kwam dit éénmanscollectief met album nummer twee, Na Zawsze Cieniem​.​.​.. Godz Ov War Productions, hoe kan het ook anders, is platenboer van dienst en dat belooft vaak erg veel goeds.Lees verder ›

Screamo uit Italië. Mijn oren zijn gelijk gespitst. Uit deze scene zijn in het verleden behoorlijk wat interessante en invloedrijke bands gekomen, zoals La Quite en Raein, die nog regelmatig hun rondjes draaien in dit huis. Uragano is een band die ook alweer zo’n tien jaar meedraait. Het viertal uit de buurt van SanRemo heeft nu, na een handvol EP’s, een volledige plaat uitgebracht: simpelweg LP1 getiteld.Lees verder ›

Je kan zeggen en schrijven wat je wil maar dit Verwoed, een Utrechtse blackmetalband rond Erik B., is sinds zijn ontstaan een band die met elke release steeds meer indruk weet te maken. Denk aan de EP Bodemloos of de volwaardige platen De Val of Woudloper. Nu komt Verwoed met het volgende werk dat voor het eerst sinds zijn bestaan een Engelse albumtitel en songtitels meekrijgt. The Mother heet de plaat en heeft heel wat werk gekost.Lees verder ›

Als je (zoals bij The Monolith Deathcult het geval is) al meer dan twintig jaar meegaat, mag je jezelf gerust tot de veteranen van de Nederlandse scene noemen. Met meerdere goede releases op zijn naam en optredens in de grotere zalen en podia van toonaangevende festivals heeft deze band uit Kampen de afgelopen jaren een mooie staat van dienst opgebouwd. Daarbij is The Monolith Deathcult nooit vies geweest van wat controverse en wisten de heren zichzelf, zeker in de beginjaren, goed te hypen. Maar dat waren de beginjaren. Na twee decennia rijst de vraag in hoeverre je dan nog relevant bent en nieuwe invalshoeken in de muziek in weet in te bouwen.Lees verder ›

Wie om wat pis en misantropie verlegen zit, is bij Iron Monkey aan het goede adres. Op zijn derde langspeler Spleen & Goad worden wederom de goorste vloeistoffen uit de drassigste sludge moerassen opgepompt en zonder pardon over de luisteraar uitgestort.Lees verder ›

Met ruim honderdduizend maandelijkse luisteraars op die ene streamingdienst met het groene logo, kunnen we zeggen dat het Britse Ingested toch een relatief grote fanschare heeft opgebouwd. De populariteit zal ook zeker een duwtje gekregen hebben door de recente tour met Lorna Shore door Europa van afgelopen najaar. Hoofdzakelijk heeft de band dit echter volledig zelf veroorzaakt door een hoog arbeidsethos in de studio en een ongenaakbare livereputatie.Lees verder ›

Geen kerkers en draken, maar zwaarden en tovenarij op het tweede album van Volcandra genaamd The Way Of The Ancients. Inspiratie wordt hierbij zogezegd geput uit allerhande fictie uit het verleden en met name de videogame Diablo. Voor de fanaten mogelijk een interessant gegeven, maar voor de muzikale liefhebber gaat het toch meer om de sonische invulling. Volgens de overlevering vinden we de basis in melodische black metal, aangevuld met melodeath en thrash. Hoewel de genres kloppen, is de volgordelijkheid niet geheel juist. Ik hoor u denken: maar meneer de recensent, dat maakt toch niet uit? Mogelijk niet, maar de basis voor dit The Way Of The Ancients is toch zeker in gelijke delen te vinden in zowel de melodische black- als melodische death metal. In wisselende mate treedt één van beide genres op de voorgrond, om verder bijgestaan te worden door de bijtende thrashinvloeden. Het geheel wordt onder de hoede van Prosthetic Records uitgebracht, terwijl Mike Row (bekend van zijn werk voor onder andere Cattle Decapitation) dan weer de productie op zich nam. Dat alles is op zijn minst afdoende om dit nieuwe schijfje een draai te geven.Lees verder ›

Acathexis is een term die voornamelijk wordt gebruikt in psychoanalyse. Het staat voor een gebrek aan cathexis; een toestand waarin belangrijke objecten of herinneringen geen emoti(onel)e (reactie) bij een individu oproepen. Het kan ook worden opgevat als een vorm van emotionele onthechting die voorkomt bij bepaalde psychologische aandoeningen, zoals schizofrenie. Het kan optreden als een verdedigingsmechanisme, als reactie op angst of emotioneel leed, en dient om het individu te beschermen tegen overweldigende gevoelens of situaties.Lees verder ›

In wat gebroken Engels staat er in de promo, bijgevoegd bij dit debuutalbum van het Poolse Poroniec, dat in de Slavische Demonologie, Poroniec staat voor de geest van het ongeboren kind dat door abortus is komen te sterven. Althans, dat maak ik op uit dat stukje meegestuurde informatie. Interessanter vind ik wie er op de drumkruk zit. Dit blijkt niemand minder dan The Fall te zijn. De brave man is actief in onder andere Mgła, Owls Woods Graves en Hauntologist om er maar een paar te noemen. Nochtans is Ferment, één van de grondleggers van de band, verantwoordelijk voor heel wat knoppenwerk. Niemand minder dan Maciej Kamuda (Blut aus Nord, Kalt Vindur, Stillborn) blijkt verantwoordelijk voor de impressionante cover. Verder ontwaar ik nog gastvocalen door Hekte Zaren van Adaestuo en Harvest van Outre.Lees verder ›

Adelaide, Australië is de standplaats van dit Endless Loss, bestaande uit een duo, waarvan de identiteit onbekend blijft. Ik heb natuurlijk even mijn beste Sherlock Holmes-moves van stal gehaald en onder andere metal-archives doorgelopen, desondanks ben ik er in eerste instantie niet in geslaagd om de entiteiten achter deze blackdeathmanifestatie te achterhalen. Nu weet ik dat de Australische ondergrondse scene op zowel black- als deathmetalgebied alles behalve dood is. Het zou mij dus niets verbazen als de gasten achter deze band geen onbekenden zijn. Uiteindelijk kan ik op de facebookpagina van de band, een aantal dagen na het schrijven van deze recensie achterhalen dat ene SJ & ML achter Endless Loss zitten verscholen.Lees verder ›

De heren Vitriol en Grave Desecrator bundelen hun krachten om zo vrij verstikkende funeral doom te maken onder de naam Veiled Metamorphosis. Een product van eigen bodem is geboren en draagt de naam Tentacled Void Of Infinity. Dit debuut laat niet enkel funeral doom horen maar kent ook wat uitstapjes naar het black- en deathgenre.Lees verder ›

Cuba is nu in mijn ogen niet direct het blackmetalland bij uitstek. Ik kan me natuurlijk vergissen maar kom. Mephisto daarentegen kan zowat bestempeld worden als één van de grondleggers van dat extreme subgenre in dat land en vermoedelijk ook in de bredere regio. Sinds 1997 maakt dit drietal de omgeving al onveilig met hun eerder symfonische black metal met heel wat knipogen naar het Europese vaste- en losse land. Ze blijven ondanks dit Cubaans in origine en zo kan het dan ook maar gebeuren dat dit infernale trio met een plaat op de proppen komt die enigszins toch wat de wenkbrauwen doet fronsen. Carpatian Tales, plaat nummer vier nog maar in het lange leven van de band, verhaalt en vertelt over inderdaad, de Karpaten, Dracula en wolven. Gek toch. Maar op zich natuurlijk niet onlogisch dat deze thematiek ook dit Mephisto erg aanspreekt.Lees verder ›