Wie om wat pis en misantropie verlegen zit, is bij Iron Monkey aan het goede adres. Op zijn derde langspeler Spleen & Goad worden wederom de goorste vloeistoffen uit de drassigste sludge moerassen opgepompt en zonder pardon over de luisteraar uitgestort.
Gewapend met gitaren die klinken als roestige zagen, en vocalen die zijn doordrenkt met batterijzuur zetten de Engelsmannen goed de beuk er in. Na een venijnige feedbackloop krijgen we op Misanthropizer meteen een modderige vuist op de kin. Misschien zit er onder al die kleverige drek zelfs een boksbeugel verstopt. De zompige riffpartijen vliegen je om de oren en de drummer rost het vel van zijn snare aan stukken. Zelfs de gitaarsolo’s komen genadeloos goor uit de blubber gekropen. De productiekwaliteit is er met Spleen & Goad flink op vooruitgegaan, maar gelukkig heeft dit geen invloed gehad op de ranzige en hatelijke klanken die Iron Monkey weet te produceren. Ik was een tijdje geleden bij een concert van Eyehategod, en daar riep de zanger iets in lijn van “Electric Wizard is the Green Day of doom”. Als we luisteren naar de pure walging die Iron Monkey ten gehore brengt, dan zou Eyehategod daar nog wel een puntje aan kunnen zuigen. Zouden we daarmee kunnen stellen dat zij de Green Day van de sludge zijn? Ik zou het niet durven te zeggen. Maar dat komt vooral omdat ik geen spijkerbom met heroïnenaalden voor mijn deur wil.
Op Spleen & Goad staan twee opvallend lange nummers: Off Switch en The Gurges. Beide duren langer dan zeven minuten. Op sommige momenten lijkt het alsof we een moker door het moeras aan het slepen zijn. Er is een ongelofelijke aandrang om te slopen, maar de sleurende drassigheid van de ondergrond weerhoudt ons ervan om een uithaal te kunnen maken. Tekstueel serveert Iron Monkey precies wat je ervan verwacht: klassieke thema’s als drugs, geweld en mensenhaat passeren allemaal de revue. De agressie komt met name op het poëtisch getitelde Lead Transfusion goed tot zijn recht. Vocalist Jim Rushby schreeuwt de longen uit zijn lijf terwijl hij zijn kettingzaaggitaar aan gort ragt. Op The Gurges horen we extra knisperende feedbackloops, welke er bij de sludgefanaat in zullen gaan als zoete koek. Albumsluiter O.D. Rose bestaat alleen uit het geluid van het doorgonzen van de instrumenten. Het zou zo de intro van een Sunn 0))))-plaat kunnen zijn. Erg sfeervol, maar in de context van dit album misschien wat onnodig.
Iron Monkey is terug met een knaller! Voor liefhebbers van modderige moerassludge is Spleen & Goad zeker een aanrader. Hopelijk zit er ook een tour aan te komen, want ik kan niet wachten om deze haat in levende lijve te zien.
Score:
85/100
Label:
Relapse Records, 2024
Tracklisting:
1. Misanthropizer
2. Concrete Shock
3. C.S.P.
4. Off Switch
5. Rat Flag
6. Lead Transfusion
7. Exlexed
8. The Gurges
9. O. D. Rose
Line-up:
- Jim Rushby – Gitaar, vocalen
- Steve Watson – Basgitaar
- Ze Big – Drums
Links: