Into the Grave dag 1: Friezen binne frij, een Graceless Groupie, Kleine Dennis en de chirurgische precisie van Carcass

Aan de voet van de Leeuwarder Oldehoofsterkerk, prachtig in al zijn lelijkheid, vond in het tweede weekend van juni eindelijk weer metalfestival Into the Grave plaats. En dus sjokten duizenden in het zwart geklede liefhebbers der zware metalen zich naar het kerkhof aan de rand van het centrum, tot schrik van het winkelend publiek. Namens Zware Metalen sjokten René de Jonge, Cor Vos en Remco Faasen mee als schrijver. Op zaterdag sloot Marko Bok zich aan. Christel Janssen was present voor de foto’s. Dag 1: Friezen binne frij, een Graceless Groupie, Kleine Dennis en de chirurgische precisie van Carcass.

Lees ook het verslag van dag 2: zingende dwergen, Golden Earring, tyfusharde death metal en het feestje van een gimmick band.
Lees ook het verslag van dag 3: dringen bij de merch, plaggen uit de grond, Death-klassiekers en een zieke drummer.

Toxik (Mainstage, René)

Vrijdagmiddag, 4 uur. Eindelijk mogen we los. Aan het Amerikaanse Toxik de taak om de mensen die de rij bij de betaalautomaat op tijd hebben doorstaan klaar te stomen voor de rest van de dag. Een taak die de band en vooral zanger Ron Iglesias, die eruit ziet als een verslaafde die zojuist van de straat is geplukt, uitstekend tot zich nemen. Na een minuut of vijf ontstaat al een spontane moshpit en zie ik om mij heen iedereen uit zijn dak gaan. Natuurlijk komen de klassiekers als Think This, World Circus en Heart Attack allemaal langs, maar de band laat ook alvast het titelnummer van het nieuwe album Dis Morta horen dat in augustus zal verschijnen. Misschien kan Toxik met het nieuwe album wat geld verdienen om een goede riem voor zanger Iglesias aan te schaffen en misschien zelfs een compleet nieuwe broek aangezien hier een gat in zit. De band speelt strak, het geluid is goed en Iglesias is een zanger die het publiek lekker opzweept. De band weet een hoge dosis energie op te wekken en over te brengen op het publiek dat met Toxik een prima begin van het festival meemaakt.

Baldrs Draumar (Reaper Stage, Remco)

Als Friese band het tweede podium van Into the Grave in de hoofdstad der Friezen openen: Baldrs Draumar uit Dokkum heeft de eer en pakt de handschoen met verve op want de mannen staan vol zelfvertrouwen op het podium. De folkmetal slaat goed aan en een nummer als De poarten fan Rome luistert lekker weg. Frontman Wildgeraesch lijkt geboren voor de rol van bandleider en zingt zich soepel door het repertoire van zijn band heen. Een deel van het geluid van Bauldrs Draumar wordt bepaald door toetsen en die vallen grotendeels weg doordat ze vanaf een backing track komen en niet lekker in de mix staan. Hoe begrijpelijk ook: het blijft toch altijd een gemis als bands bij optredens een deel van hun geluid van band laten komen, maar we laten het de pret niet drukken. Zeker niet als vol passie Frij (‘Friezen binne frij!’) wordt ingezet: het kan op veel goedkeurende knikjes voor het podium rekenen. Even ontstaat er een mini-moshpit maar dat is nog een hele opgave vlak voor een podium dat willekeurig op straat lijkt te zijn neergekwakt tussen stoepranden en een lantaarnpaal.

Neemt niet weg dat het een prima opener is, dit Baldrs Draumar. Eén dingetje: het is allemaal leuk en aardig die Friese folklore en het is mooi dat de band de provinciale trots vertegenwoordigd, maar om nou tussen de nummers door geen woord Nederlands te spreken is een beetje jammer. Temeer daar er op de Facebookpagina vooral in het Engels wordt gecommuniceerd. De aankondiging van het laatste nummer heb ik er niet door meegekregen en dat was toch wel het hoogtepunt van de set.

Heathen (Mainstage, René)

Drummer Jim DeMaria had even de tijd om bij te komen na zijn set met Toxik, want de beste man drumt ook bij Bay-Area legendes Heathen. Hij zou overigens niet de enige drummer zijn die dit weekend een dubbele dienst draait, maar daarover later meer. De Amerikanen spelen vandaag een mengeling van oude bekenden en wat nummers van hun laatste album Empire Of The Blind, dat inmiddels toch al weer twee jaar oud is. Het publiek gaat er lekker op en natuurlijk ontstaat ook hier weer een (kleine) moshpit. Zoals je mag verwachten van een band met zo’n lange staat van dienst speelt Heathen een strakke set. Meest memorabel moment is toch wel dat Toxik-zanger Ron Iglesias nog even stiekem op het podium komt kijken en even later ook nog opduikt in de pit om daarna een stukje te crowdsurfen.

Graceless (Reaper Stage, Remco)

Ik wilde Graceless niet reviewen. Niet omdat ik niks me de band heb, integendeel: als de band op een podium staat (Leiden, Den Haag, Amstelveen, Schoonebeek of Amersfoort) of een plaat uitbrengt (zoals bij het debuut, split en laatste plaat), ben ik laaiend enthousiast. Juist daarom wilde ik niet weer overkomen als die kritiekloze fanboy, die als een soort bakvis alles helemaal geweldig vindt. Een Graceless Groupie als het ware. Maar ja, de rest van het schrijversteam had een of ander smoesje: niet mijn smaak, eten met vrienden (buiten het festivalterrein want met de prijzen binnen de hekken moet u eerst een tweede hypotheek op uw huis nemen of uw kinderen verkopen) of de ergste: nog helemaal niet aanwezig zijn omdat een caféspelletje met pijltjes en een bord altijd doorgaat.

En dus sta ik weer met opschrijfboekje en pen in de hand voor de Reaper Stage, het synoniemenwoordenboek in de aanslag. Alle superlatieven kunnen weer uit de kast worden getrokken, want Gracless kun je wel om een portie death metal met een vleugje doom sturen. Gitarist Björn Brusse zweept het publiek constant op terwijl dat toch al losgaat op krakers als Retalliation of the Wicked, Slashed and Served en het magistrale Shadowlands. Die laatste gooit de pit open en de lantaarnpaal ziet zelfs crowdsurfers langskomen. Blood of the Brave is een nieuw nummer van een plaat die blijkbaar al op de plank ligt (uitbrengen dus!) en Embrace the Rain wordt opgedragen aan hen die ons het afgelopen jaar ontvallen zijn, met in het bijzonder Fleshcrawl-zanger Sven Gross en liefhebber pur sang Pim Voormeulen. Zanger/gitarist Remco Kreft brengt het nummer fraai en vol emotie. Bij afsluiter Warpath is het maar goed dat de weg geasfalteerd is: klinkers waren er waarschijnlijk uitgespeeld. En dus eindigt wederom een concert van Graceless als hoogtepunt van de dag.

Decapitated (Mainstage, Cor)

Ja hoor, het eerste metalfestival post-COVID is een feit en hoe mooi is het dat ik dat op Into The Grave mag vieren?! We beginnen (met inmiddels al een paar biertjes achter de kiezen) met het betere beukwerk van Decapitated, dat onlangs het sterke album getiteld Cancer Culture, uit heeft gebracht. Het plein in Leeuwarden wordt tot op haar grondvesten geschud als de band de titeltrack van het album inzet en het is ongeloofelijk, maar het publiek is gelijk ‘aan’. Moshpits, headbangen, windmills en crowdsurfen: het komt allemaal aan bod en met de nodige herhaling. Leuk is dat Toxic-zanger Ron Iglesias blijkbaar ook erg kan genieten van deze Poolse geweldenaars: hij doet volop mee aan de moshpits en staat al headbangens achter mij, waarbij hij hier en daar meetrommelt op de rug van een maat van mij.

Cryptosis (Reager Stage, René)

De derde thrashband van vandaag komt redelijk uit de buurt. Cryptosis maakt inmiddels aardig naam voor zichzelf met een uitstekend debuutalbum, uitgebracht op een groot label (Century Media). De band is technisch gezien van zeer hoogstaande kwaliteit en weet ook wel raad met randzaken als showelementen op het podium. Het kleine podiumpje staat dan vol met twee aardig grote schermen waarop de band een speciaal voor vandaag gecreëerde video afspeelt ter ondersteuning van de muziek. Gevolg is dat de band zelf weinig ruimte over heeft om te bewegen. Het is voor mij illustratief voor de muziek van Cryptosis. De band stopt zo ontzettend veel in zijn muziek dat er een constante stroom van geluid je oren binnenstroomt, mijn hoofd niet genoeg tijd krijgt om alles te verwerken en daardoor één grote bult aan geluid wordt. In principe klopt alles aan dit optreden; het geluid is goed en de band speelt strakker dan de broeken van een gemiddelde band in de jaren tachtig. En toch… toch weet de band de energie uit de muziek niet op mij over te brengen.

Peter Pan Speedrock (Mainstage, Remco)

Peter Pan Speedrock stopte er in 2016 mee, maar zelfs plankton dat in de oceaan leeft zal niet verrast zijn dat de band in 2022 weer doodleuk op een podium staat. Ook levende mascotte Dikke Dennis is weer van de partij om het drietal uit Eindhoven Rock City op geheel eigen wijze aan te kondigen. Een band als deze is natuurlijk perfect voor een festival: het halve terrein stampt en swingt binnen de kortste keren mee met ongecompliceerde nummers als Go Satan Go en Rock and Roll. Crowdsurfers rukken van alle kanten op richting het podium en wie verderaf staat gooit de voetjes in de lucht of schudt de heupen los.

Dikke Dennis is al die tijd zichtbaar aan de rand van het podium, wachtend op zijn moment. Dat is daar met een nummer over een señorita, iets met tieten ofzo weet ik veel. Hij pakt de microfoon op die hij na zijn bandaankondiging heeft weggekopt, verzorgt eigenhandig een paar bierdouches en zingt stiekem best aardig. Maar zingen is slechts bijzaak: er wacht een stagedive. Op de eerste rijen zal er met enige vrees naar het behaarde gevaarte dat nu voor hen opduikt hebben gekeken. Als geluk bij een ongeluk is het gelukt op de mascotte in te praten om in ieder geval zijn broek aan te houden maar het hek dat zijn sprong deels opvangt zal daar geen boodschap aan hebben. Het lukt de zanger evenwel weer het podium op te klauteren, zijn microfoon weer weg te koppen en een blik bier weg te werken voordat hij weer wegbeent.

Peter Pan Speedrock gooit er weer wat heerlijke opgepompte rock and roll uit, totdat de heer Overweg weer terugkomt en iedereen geeft waarop wordt gehoopt: de Nederlandstalige uitvoering van Motörhead’s Ace of Spades: Schoppenaas. De stagedive blijft nu gelukkig voor hek en publiek achterwege, maar tijdens de zinsnede ‘Mijn leven lang een nul, een gokker is een lul’, komt Kleine Dennis vanonder de onderbuik van de buik een kijkje nemen. We Want Blood en Rockcity sluiten een heerlijke set vervolgens af. Fijn dat Peter Pan Speedrock er gewoon weer is: allemaal kijken op Alcatraz!

Legion of the Damned (Reaper Stage, Cor)

Deze in 1992 opgerichte thrash-en deathmetalband uit Nederland hoeft waarschijnlijk niet meer worden voorgesteld. De heren staan hier vandaag voorlopig voor de laatste keer op de bune, want na Into the Grave duiken ze de studio in om aan een nieuw album te werken. Jawel, u leest het goed: een nieuw album van Legion of the Damned is op komst! Vandaag gaat het publiek, dat toch al de hele dag heerlijk enthousiast is, lekker los en zijn er de nodige moshpits en crowdsurfers aanwezig. Tegen het einde van de setlist wordt een persoon in de moshpit onwel en blijft op de grond liggen. De band stopt met spelen, het publiek maakt ruimte en het EHBO-personeel komt aangesneld. Na een ruime vijf minuten staat de onfortuinlijke mosher weer op twee benen en wordt door het EHBO-personeel weggebracht. Het publiek klapt en juicht de beste man toe en Legion of the Damned kan de krachtige set afmaken. Nog voordat het laatste nummer is gespeeld stapt de mosher alweer vrij rond.

Carcass (Mainstage, Cor)

Veel tijd om na te genieten heeft deze redacteur echter niet, want het machtige Carcass is vandaag de afsluiter op het hoofdpodium. Ein-de-lijk zie ik de band na jaren wachten live! Het in januari uitgebrachte Torn Arteries kreeg gemixte reacties, maar mij kon het album prima bekoren. Openent met het uit 1989 afkomstige Exhume to Consume is het al gauw duidelijk dat deze Engelse band ook live met chirurgische precisie weet te spelen. Ook Kelly’s Meat Emporium en Under the Scalpel Blade komen live zeer sterk uit de vingers. Het plein staat redelijk vol (al blijft een uitverkocht festival vooralsnog wel uit) en er wordt goed gefeest! Genieten is het als er aardig wat nummers van het laatste album voorbij komen, maar mijn persoonlijke hoogtepunt is toch wel het eennalaatste nummer van de avond: Heartwork. Een klassieker in meerdere opzichten en prachtig uitgevoerd. Carcass, bedankt! Deze performance staat op mijn netvlies gebrand en nu ga ik naar bed! Tot morgen allemaal.