Het was het coronamonster – uiteraard – gelukt om ook Headbangers Bash in het Amersfoortse Fluor dwars te zitten en toen editie 2022 eindelijk daar was, verzette het beest zich alsnog hevig. Het zette zijn klauwen namelijk nog even in het programma: op 1 april (geen grap) moesten twee bands afzeggen, waaronder de headliner. Een dag later meldden zich alsnog dertien orkestjes voor een bijzonder gevarieerd programma in twee zalen. Remco Faasen bekeek alles en schreef mee.
Curse of the Forgotten | Grote Zaal
Terwijl het nieuws binnendruppelt dat naast Codex Mortis ook Asphyx voor het eerst in 35 jaar een concert heeft moeten afzeggen, opent Curse of the Forgotten het bal in de grote zaal van Fluor. De heren zijn een half uurtje verderop afkomstig uit Ermelo en uw redacteur maakt vandaag voor het eerst kennis met de moderne thrashdeath van het sympathiek ogende gezelschap. Bassist Marijn Fuhler heeft een aangename stem en met zijn bandleden zorgt hij voor een fijne, frisse start van de dag. Deze eerste kennismaking was kort (mijn schuld), hopelijk volgt er snel een tweede.
Mountain Eye | Kleine Zaal
‘Fris’. Zo kunnen we Mountain Eye ook wel beschrijven. De muziek van de jonge honden is een beetje core, een beetje thrash en vooral helemaal nu. Korn, Linkin Park en Slipknot in een nieuw jaren ’20 van deze eeuw jasje. Toegankelijk maar voorzien van een rauw randje, aldus de band zelf. En dat klopt wel. Zanger Arthur beheerste meerdere stijlen en brengt ze allemaal met veel passie. Naast hem beleeft bassist Kieft de muziek intens mee. Mijn kopje thee is het niet, maar het is vermakelijk om te zien met hoeveel passie en fanatisme de mannen spelen. Alsof ze een festivalweide moeten bespelen in plaats van de kleine zaal van Fluor. Petje af voor de inzet van deze mannen, waarbij Arthur de troepen als een echte leider aanvoert. De muziek van Mountain Eye is afwisselend, de nummers hebben een kop en een staart en aan de inzet ligt het zeker niet. Het kan dus best nog wel eens wat worden met deze band.
Martyr | Grote Zaal
De mannen van Martyr stonden al op de planken toen u nog met blokken zat te spelen. Korn, Linkin Park en Slipknot in een nieuw jasje? Voor Rop van Haren en de zijnen komen die bands nog maar net kijken, laat staan dat ze al van een nieuw jasje moeten worden voorzien. Goedgoed, van het gezelschap dat in 1983 de demo If It’s Too Loud, You’re Too Old uitbracht, is naast zanger Van Haren alleen nog gitarist Rick Bouwman over en speelden hun nieuwe collega’s destijds ook nog met blokken, maar feit is dat de band gewoon bouwjaar 1982 kan overleggen. En wat speelde men in die tijd voornamelijk? Heavy metal. En wat speelt Martyr anno 2022? Inderdaad, heavy metal. Als noemen we het nu heavy/power/speedmetal. Traditioneel headbangen, meeschreeuwen met de vuisten in de lucht, dat werk.
Zoals met Raise Your Horns, Unite!, het eerste nummer van de hagelnieuwe plaat Planet Metalhead. Martyr staat vanavond veertig minuten op het programma en benut daarvan elke seconde. Geen poespas, gewoon spelen. De heavymetaltrein stopt niet als deze eenmaal op gang is, maar gaat gewoon in Metal Overdrive. Bij Van Haren, toch ook alweer 55 jaar, is geen enkele slijtage merkbaar als hij in plat Utregs het publiek opjut en meeneemt naar 1984 met Speed of Samurai. Even later staat de halve zaal op het podium – inclusief twee mannen in Martyrshirt die de demo waar het nummer opstond ongetwijfeld via tapetraden in hun bezit hebben gekregen – en duikt Van Haren juist de zaal in om op te gaan in de pit. ‘Old school metal never dies’ roept hij als hij weer naar boven is geklommen. Aan Martyr zal het in ieder geval niet liggen.
Foto: Patty Bakker
Messticator | Kleine Zaal
Er zijn helemaal geen grote internationale acts nodig om een geslaagd festival te organiseren. Headbangers Bash haalt bands gewoon uit Nederland, België en Duitsland. Dat laatste land levert met Messticator opgefokte deaththrash: hard en snel gespeeld. De pit opent als een blitzkrieg en de aanwezige barman kijkt met grote ogen van verbazing naar het glas bier dat hij net nog had ingeschonken nu plots terug in zijn richting vliegt. De man is duidelijk niet gewend aan het publiek dat vandaag in zijn zaaltje opduikt.
Op het podium zit de geluidsmix de heren muzikanten niet mee, al zal drummer Maik niet ontevreden zijn. Zijn instrument is namelijk het beste van allemaal te horen. Jammer alleen dat het dan vooral om de cymbals gaat. Ademhalen is er evenwel niet bij, we moeten door, door, door. Messticator speelt in de hoogste versnelling. Zingende bassist Phil is niet de beste vocalist ter wereld, maar maakt op inzet veel goed. En hij nodigt iedereen na afloop uit met hem een biertje te drinken. Dat is sympathiek. My Twisted Mind is de afsluiter van de set: een nummer dat zo mogelijk nóg sneller is dan zijn voorgangers en een nóg grotere geluidsbrei brengt.
Foto: Dörte Sánchez
Deathisfaction | Grote Zaal
Bierdrinken met Phil moet maar even wachten, in de grote zaal meldt zich Deathisfation: de last minute vervanger van Codex Mortis. Drie EP’s bracht dit gezelschap inmiddels uit maar laat die volledige plaat maar komen hoor! De stem van Jeremy Migchielsen is geboren voor dit genre: hij brengt de teksten vol en krachtig. Samen met zijn bandmaten maakt hij een prima indruk. Met Death Magic brengt de band zoals ze het zelf zeggen ‘geen cover maar een ode aan Slayer’, maar de apparatuur raakt zó van slag van deze originele keuze, dat we geen geluid meer hebben. Na een korte pauze pakt Deathisfaction de draad weer op met een eigen nummer en dat is bepaald geen schande. We krijgen hier namelijk een prima invalbeurt van een band die u zeker in de gaten moet houden.
Endseeker | Kleine Zaal
Nog geen tien jaar en dan al drie platen, een EP en een split in de kast hebben staan. De mannen van Endseeker hebben het voor elkaar gekregen. Op die EP staat trouwens Supposed to Rot, een cover van de debuutplaat van Entombed, dus dan weet u gelijk in welke muzikale richting u het moet zoeken. Dikke death metal dus, met als blikvanger zanger Lenny die met zijn kale kop een meedeinende wenkbrauwen ongewild de show steelt. Zijn strot mag er ook zijn overigens. Het geluid in de kleine zaal is weer op orde en dus staat niets een ronkende deathmetalshow in de weg.
Endseeker doet het met nummers als Bloodline, Unholy Rites en The Harvest en juist als het allemaal iets teveel op elkaar dreigt te gaan lijken, spelen de Hamburgers de eentonigheid weg met een prima osdm-kraker als Count the Dead. Mount Carcass is ook al zo’n fijne nekbreker en dan sluit Possessed by the Flame een leuke set af. Een hoogvlieger is Endseeker nog niet, maar het materiaal van de laatste plaat Mount Carcass nodigt wél uit om nog eens te beluisteren.
Foto: @tonibgunnerphoto
Frontstreet | Grote Zaal
Terwijl bij Endseeker de laatste tonen wegsterven, is het springen bij Frontstreet al begonnen. Springen ja, want dit is onvervalste rap-metal zoals dat is groot gemaakt door Korn en vooral Limp Bizkit. Inclusief een dj voor geluidseffecten en raps op de achtergrond. Het is allemaal lekker opgefokt en daarna weer met onderhuidse spanning toewerken naar de volgende uitbarsting. En er zijn in de zaal mensen die dit weten te waarderen maar twee jongens met een Slayer- en een Cannibal Corpseshirt gaan lachend en hoofdschuddend op zoek naar een kipsaté…
Het is gewoon niet ieders smaak want Frontstreet brengt, laten we het daar op houden. Hulde aan de organisatie om een zo breed mogelijk programma aan te bieden, maar deze band staat toch wel erg ver af van bands die nog moeten komen als Wiegedood en Farer. Op het podium doen de mannen hun best om zieltjes te winnen, al doen de met Engelse termen doorspekte praatjes wat potsierlijk aan. Mijn zieltje is niet gevangen en ik denk die van velen met mij niet, maar dat maakt het optreden van Frontstreet niet per se slecht. Al was de kipsaté beter.
Foto: Frank van Hulst
Despicable Heroes | Kleine Zaal
Als zanger/gitarist Kevin Bos van Despicable Heroes vraagt om een mosh pit, dan krijgt hij een mosh pit en wel een die de halve kleine zaal van Fluor beslaat. En waarom ook niet? De muziek die hij met zijn collega’s maakt nodigt absoluut uit tot ongegeneerd tegen elkaar opbotsen, daarvoor worden verschillende stijlen prima gemixt tot een pot stevige moderne metal. Het hardcoreverleden van de band is nog hoorbaar, maar de mannen gooien er hier en daar een paar fraaie breakdowns in, terwijl Bos zijn longen uit zijn lijf schreeuwt. Zoals in het lekkere Warlords. Bos toont zich ook nog eens als een vis in het water op het podium: hij orkestreert eigenhandig een stagedive en is zelf ook voor, achter en boven het podium te vinden als hij van het drumstel springt. Leuke band.
Foto: Pauk Karel
Bloodphemy | Grote Zaal
Kerkklokken luiden de komst van Bloodphemy in, de band die met iedere plaat beter wordt. Zanger Olivier van der Kruijf gaat tegenwoordig gekleed in priestergewaad de strijd om de death metal in je smoel uit te drukken aan en als dat leidt tot heerlijke uitvoeringen van Folie a deux, Void of Bloodborne, mag hij van mij zelfs in zijn onderbroek optreden als hij zich daar lekker bij voelt. Verder is het een klassieke deathmetalshow. Van der Kruijf verkent al headbangend het podium, terwijl zijn snarenplukkende bandmaten veelal op de vierkante centimeter opereren. Drummer Edwin Nederkoorn mept ondertussen twee jaar coronastress van zich af.
Podiumbeest Van der Kruijf brult zijn teksten ogenschijnlijk gemakkelijk van zich af terwijl hij het publiek maar weer eens opzweept en Flock of Lambs wordt ingezet. Dat leidt weer tot een korte polonaise in de zaal die echter al snel ontaardt in een wilde moshpit. Arjan van Dune soleert er lekker op los, de krioelende lijven krijgen Revelation en Catch 23 over zich uitgestort. Bloodphemy speelt zichzelf naar een topprestatie. Het is strak maar toch speels en vooral woest doordenderend. Met Disgusted en Derogated Salvation wordt een machtig optreden afgesloten en bewijst Bloodphemy zich te hebben ontpopt tot een deathmetalmonster om rekening mee te houden.
Farer | Kleine Zaal
Het trio dat onder de naam Menhir opereerde maakte al geen vrolijke deuntjes en dat is onder de nieuwe naam Farer nog een tandje erger geworden. Depressive black/doom metal is de noemer, al houden de heren het zelf op doom/noise. Ook goed. De tegenstellingen met het eerder op de dag rondspringende Frontstreet kunnen niet groter zijn. Het zijn beiden bands maar daar is dan ook alles mee gezegd. Farer maakt muziek voor een selecte groep liefhebbers met nummers die niet onder de twaalf minuten duiken. Gemaakt door twee bassisten en een drummer om het nog even extra zwaar aan te zetten.
Krijsend werken de bassers Frank de Boer en Arjan van Dalen zich door debuut Monad heen en het duurt even voordat bij uw verslaggever het lampje gaat branden, maar langzaam groeit de waardering voor deze uitgeklede muziek die wel gemaakt móet worden door goede muzikanten. Er is namelijk geen verstoppen aan als het fout gaat, iedere noot moet goed zijn en dan moet de boodschap ook nog eens worden overgebracht zonder terug te kunnen vallen op allerlei hulpmiddelen, op soundscapes na dan. Het lukt het trio. Het is muziek waarbij ieder knopje op het paneel in de juiste stand moet staan voordat er iets fraais uitkomt maar dan volgt er iets moois voor wie er voor openstaat.
Foto: Niels Verwijk
Wiegedood | Grote Zaal
Over mannen voor wie ieder knopje goed moet staan gesproken: dat is ook bij Wiegedood het geval. Belgisch beste (vooruit, samen met Amenra) start overrompelend zoals het ook het laatste album overrompelend startte: met FN SCAR 16, de muzikale variant van een doorgefokte pitbull die je naar de strot grijpt omdat je het waagde per ongeluk in zijn richting te kijken. Wat volgt is een set die grenst aan het waanzinnige, gegeven door een absolute topband die het voor elkaar krijgt woeste agressie te brengen maar wie goed luistert ook fraaie melodieën speelt. Zo komt het machtige Ontzieling langs om het glazuur van je tanden en de vullingen uit je kiezen te spelen, maar je gaat er lachend mee naar de tandarts omdat het zo prachtig gebeurt.
Alles is perfect aan deze band, alles. Het blijft moeilijk te geloven dat drie man zó’n geluidsmuur neerzetten en je in een hypnose weten te spelen, terwijl de eerste reactie van je onderbewuste is: wegwezen! Gevaar! Een concert van Wiegedood beschrijven is haast onmogelijk. De heren doen niets anders dan het zo goed mogelijk naspelen van hun albums maar het gebeurt zó goed, zó intens dat er geen vergelijkbare band in de wereld is. Behalve misschien Amenra dan.
Foto: Geert Braekers
Shinigami | Kleine Zaal
Best knap, om als band met nog maar twee EP’s in de zak het programma in de kleine zaal te mogen afsluiten. Maar Shinigami doet het en de zaal staat volgestouwd. Het zijn dan ook geen beginnelingen hier op het podium, maar muzikanten met een heden en verleden in Silicon Head, Bleeding Gods, Pestilence, Ancient Rites en… Deathisfaction. Voorman is George Oosthoek, die al in 1995 te horen was op het debuut van Orphanage en later aan de weg timmerde met Pleurisy en Mayan. De death/thrash die hij met Shinigami brengt is van het aanstekelijke soort en de mannen weten de boel lekker op te fokken, waarbij het gitaarduo Rutger van Noordenburg/Jory Hogeveen muzikaal de show steelt terwijl Oosthoek gekke bekken trekkend over het podiumpje stuitert en hier en daar bekenden groet. De Utrechtse metalscene is vandaag namelijk goed vertegenwoordigd op een half uurtje verderop. Het plezier spat van het podium af en dat komt de muziek ten goede. Shinigami is geen pretband, maar door de lol die de bandleden hebben klinkt de muziek als vanzelf soepeler. Laat maar komen dus dat album!
Het is genieten met dit muzikaal destructiebedrijf dat de dodelijke thrash over de zaal strooit zoals Zwarte Piet pepernoten. Shinigami is een liveband bij uitstek en dus is de plaats op de bill meer dan gerechtvaardigd. Letten we even op, dames en heren festivalorganisatoren?
Foto: Marc van Peski
Graceless | Grote Zaal
Wat doe je als Asphyx niet naar je feestje kan komen? Je belt Graceless, dat als een stel hongerige wolven in een hok zit te wachten om je de vernieling in te spelen. En dus krijgen we klokslag 23:00 uur Ruins of Desolation (van de split met Grond, nu ook verkrijgbaar op cassette) over ons uitgestort. Gevolgd door Malignant Seed en het heerlijke Retaliation of the Wicked. De death metal gaat erin als de sushi bij een all you can eat-restaurant: het is veel en het is lekker. Gitarist Björn Brusse heeft een Asphyx-shirt aan en dus is de afwezige hoofdact er tóch een beetje bij.
Niet dat Graceless een kinderachtige vervanger is, bepaald niet. Het geweldige Shadowlands maakt ook na ruim acht uur Headbangers Bash diepe, diepe indruk en alsof dat nog niet genoeg was komt Warpath er even later nog overheen. De wereld buiten Fluor is volledig weg als de band uit Leiden maar door blijft beuken en de pit blijft geopend. Het is een waardig eindpunt van deze dag waarbij corona uiteindelijk toch lekker het onderspit moest delven.
Datum en locatie
2 april 2022, Fluor, Amersfoort
Link: