Headlines

Zelden was een bandnaam zo passend als weerspiegeling van de werkelijkheid zoals dat bij Year Of The Knife is op basis van het afgelopen half jaar. Het gezelschap was na het uitbrengen van EP Dust To Dust in eigen land aan het toeren toen het noodlot toesloeg. Men raakte eind juni betrokken bij een zwaar auto ongeluk in Salt Lake City waarbij de gifbeker vooral voor vocaliste Madison leeg moest met meerdere botbreuken en serieus hersenletsel. Middels crowdfunding werd de band hartverwarmend bijgestaan door vele collega's en fans wereldwijd en zo'n drie maanden en vele operaties later, is Year Of The Knife weer in staat om de draad enigszins op te pakken.Lees verder ›

Finland is een broedplaats voor blackmetalbands. Klinkt misschien een beetje eigenaardig maar met onderstaand voorbeeld tracht ik dit toch wat te stofferen. Nôidva bijvoorbeeld, een band waarvan ik nu Lappish Shatanism, de tweede plaat, voor me heb liggen, bestaat uit leden of ex-leden van onder meer Riivaus, Sacrifium Carmen en The Watcher. Deze laatste is ook een Finse band die nog niet eens zo lang geleden Kaosaura heruitbracht via Spread Evil Productions. Een plaat dit het levenslicht al zag in 2019. Bij het schrijven van die review stelde ik me al openlijk de vraag, zou er van die band nieuw werk aankomen?Lees verder ›

Het was vrij onbewust toch een moment van herkenning toen ik naar het artwork van Incendium keek. Deze had ik eerder zien passeren tijdens het recenseren van een andere band. En opeens wist ik het, dit artwork is een samenwerking tussen Eliran Kantor en zijn vader Ze'ev Kantor. Als de muziek net zo klinkt als het resultaat van deze samenwerkin, dan gaat het wel goed komen verwacht ik.Lees verder ›

Soms dan heb je ergens een keer spijt van en soms niet. We kunnen daar nog altijd sorry voor zeggen. Deze Grieks/Canadese band begint daar al direct mee, aangezien de drie heren al bij voorbaat door middel van de bandnaam een excuus maken. Hoe we dit moeten interpreteren is mij niet direct duidelijk. Sorry voor de slechte muziek? Sorry dat ik leef? Of sorry dat ik mezelf voor de zoveelste keer pijn heb gedaan? Er is niet veel fantasie voor nodig om te bedenken wat voor soort muziek Sorry... op ons loslaat.Lees verder ›

Helfró kwam ik al tegen in april 2020 met hun gelijknamige debuut. Dit IJslandse duo speelt ijskoude black/deathmetal waarbij heel wat zaken verbleken en de grond onder je voeten stante pede verandert in een meters dikke ijs- of lavalaag, je kan nog kiezen. Tálgröf is de tweede plaat en komt net als de eerste uit via Season Of Mist. De beide heren brachten negen nummers samen op deze nieuwe plaat en klinkt alweer als een vulkaanuitbarsting of een stevige vriesbui, je kan nog kiezen, getuige de onderstaande videoclip voor het nummer Fláráð Fræði. Ik ben het IJslands jammer genoeg niet helemaal machtig, maar je voelt in alles dat de combinatie van extreme muziek die gebracht wordt in de moedertaal van beide heren dat dit extra kracht. Het lijkt wel of dit element de lava nog meters hoger laat spuiten of de temperatuur nog een aantal graden verder onder nul laat duikelen.Lees verder ›

Marc Bourban is een man die het naast zijn andere bands (Wizards of Wiznan, Tyrmfar) eens alleen wil proberen. De uitlaatklep die de Zwitser hiervoor heeft gecreëerd draagt de naam Félonie. Volgens de promo heeft de beste man de nodige ervaring opgedaan in death-, black-, maar ook folkbands. Dit De Sève et de Sang is muzikaal gezien een blackmetalalbum maar laat ook wat invloeden uit andere genres horen. Het thematische gedeelte is geïnspireerd door de geschiedenis van zijn vaderland en de verhalen die hem in zijn jeugdjaren hebben gevormd. Nikola Dušmanić staat garant voor het sessiewerk op de drums en voor de rest doet de heer Bourban alles in zijn uppie.Lees verder ›

Zin in een potje vuige death en grind, zompig opborrelend uit een kleverige teerput? Het Finse Goatburner bedient je voor de tweede maal op rij op je ietwat bedenkelijke wenken. Vier jaar geleden was daar al het rauwe en primitieve Extreme Conditions. Nu gaan de heren Kaos (tevens zanger van Rotten Sound) en Spider – die overigens ook bij liveoptredens van Goatburner slechts met zijn tweeën op het podium te vinden zijn - nog een stapje verder: extreem is één, maar nu gaat men fataal.Lees verder ›

Dat laatste stukje ruggengraat dat zich verbindt met je schedel? Nee, dat is geen Vertebra Atlantis, maar Vertebra Atlas. En daar gaat deze recensie zeker niet over. Dit heeft alles van doen met de in Lombardije (Italië) ontstane band. Het drietal bestaat uit G.G. (Cosmic Putrefaction, Hadit, Summit, The Clearing Path en Turris Eburnea), gitarist G.S. en drummer/zanger R.R. (Husqwarnah). In 2021 bracht dit trio hun intrigerende debuut Lustral Purge In Cerulean Bliss uit en nu is het de beurt aan het tweede album dat via I, Voidhanger Records de wereld in geslingerd wordt.Lees verder ›

Een aantal malen eerder werd het werk van de Ierse band Slidhr op Zware Metalen besproken. Zo was daar in 2007 Demo 1, dat overigens al in 2006 werd uitgebracht, en in 2013 het debuutalbum Deluge. Debemur Morti Productions is het label waar de band al sinds zijn begindagen mee samenwerkt. Een label dat voor mij dikwijls een indicatie is voor kwalitatief interessant materiaal. Alleen al dit jaar reken ik de laatste uitgaves van Imperial Crystalline Entombment en Sühnopfer tot kanshebbers voor de jaarlijst. Deze bands vinden niet voor niets onderdak bij hetzelfde label als dit Slidhr. Kunnen de Ieren zich in het rijtje succesvolle releases laten toevoegen met dit White Hart!, of blijft het album, evenals het eerder besproken Deluge, in de middenmoot hangen?Lees verder ›

De Ijslandse band Fortið is vaste kost bij Zware Metalen. En aangezien ik dit jaar het schitterende land bezocht en er een leven voor en na dit bezoek bestaat, pik ik dit Narkissos er dus met veel plezier tussenuit. Er verschenen maar liefst een vijftal recensies die ik hier achtereenvolgens met u zal delen Völuspá Part III: Fall of the Ages, Pagan Prophecies, 9, The Demo Sessions, World Serpent. Lees verder ›

Twee heren uit Polen die sinds 2010 black metal maken. In 2015 passeerde het debuut Three Emperors’ Triangle nog bij ons ter recensie. Van die line-up is nu enkel nog maar vocalist/drummer Bila en gitarist/bassist Bene over. Dus van een zeskoppige band ten tijde van het debuut terug naar een duo. Het debuut werd door collega Yves omschreven als een wat minder inspirerende Dimmu Borgir-kloon. Hoe de drie opvolgende albums Degenerate, Perfidia en Sacra Doctrina klinken is bij mij nog niet duidelijk. We richten ons voornamelijk op het nieuwe vijfde album met de titel Disintegration om een oordeel te vellen.Lees verder ›

Een bizarre mix van grind, black en experimentele muziek gecreëerd door een Pools gezelschap met in de gelederen maar liefst vier(!) vocalisten. Geheel onbekend? Neen zeker niet, want Gruzja bracht het door ons gerecenseerde debuut I iść dalej in 2019 al uit. Redacteur Joris zag het allemaal niet zo zitten met deze Polen die terloops ook nog eens op de albumhoes een ventje in een fontein laten pissen. True ende evil of niet dan? De twee opvolgende platen lieten we dan ook maar voor wat het was, om nu plaat nummer vier wel weer een kans ter beschouwing mee te geven. Het is niet dat mijn kennis van de Poolse taal zo groot is want ik heb evengoed ook een vertaalmachine nodig, maar Koniec Wakacji schijnt het einde van de zomer aan te duiden. De plaat met een hoes die voor de gemiddelde grindband niet zou misstaan komt in ieder geval op het goede moment uit.Lees verder ›