Amorphis – Borderland

Geschreven door op 24-09-2025 om 23:24.

De bandnaam doet vermoeden dat deze groep eigenzinnige Finnen de capaciteit heeft om van gedaante te veranderen. Al is de toevoeging van de eerste letter van het alfabet voor een woord vaak juist een aanduiding van het tegenovergestelde (denk bijvoorbeeld aan atypisch). In dit geval geeft die toevoeging wellicht ook het omgekeerde aan, aangezien Amorphis juist bekend staat om zijn zeer consistentie geluid en kwaliteit over de afgelopen jaren (of eigenlijk doorheen het gehele vijfendertig jarige bestaan van de band). Dat geluid werd geperfectioneerd en verder geraffineerd in de trilogie bestaande uit de sterke albums Under The Red Cloud, The Queen Of Time en werd afgesloten met het meest recente album Halo. Hiermee laat de band zien de wortels uit de death metal perfect te kunnen combineren met wonderschone melodieën, Noordse folkelementen en speelse progressiviteit. Dan blijft natuurlijk de vraag over of deze koers na de trilogie wordt doorgezet of dat hier met een nieuw hoofdstuk ook nieuwe grenzen worden opgezocht of zelfs verlegd. Ditmaal bespreken we Borderland.

In het meegeleverde foldermateriaal geeft Amorphis aan dat het album een meer rechtlijnige aanpak heeft dat voorganger Halo, met een sterkere focus op atmosfeer en melodie. Hiermee is het eindresultaat dan ook duidelijk aanstekelijker, maar heeft ook een zekere mate van toegankelijkheid ten opzichte van de voorgaande trilogie. Dat horen we terug in meer beheerste composities, die in geluid geregeld lijken terug te grijpen naar de albums Elegy en Skyforger. Maar ook de licht progressieve elementen komen af en toe naar voren, die de afgelopen albums van kleur voorzagen. De productie is wederom vol en gericht op het creëren van zoveel mogelijk bombast en symfonische overvloed. Hiermee voelt dit Borderland ergens als een overbrugging tussen het meer recente werk en de periode van zo’n twintig jaar geleden, maar weet door de sterke symfonische insteek ook een geheel eigen indruk achter te laten. Een bijkomend resultaat is dat het album als geheel een zeer samenhangend geheel vormt, maar ergens wel de dynamiek mist tussen de hardere- en zachtere kant van het metalen spectrum. Het blijft echter ontegenzeggelijk Amorphis, met een geluid dat uit duizenden meren herkenbaar is.

De muzikale herkenbaarheid wordt direct duidelijk met de speelse begintoetsen en warme gitaren op The Circle. Dit voelt meteen als een warm bad en wordt van extra zielenheling voorzien door de magistrale heldere vocalen van Tomi Joutsen. Richting het einde komt die heerlijke grommende buldergrunt van de beste man ook nog even opzetten om daarna nog maar een keer het zalvende refrein terug te laten keren. Een prima start, maar de boel moet nog wat loskomen. Het opvolgende Bones weet daar goed in te voorzien en is het meest stevige en riffgedreven nummer van Borderland. De Oosterse invloeden geven een forse knipoog naar Under The Red Cloud en samen met de progressieve invloeden zorgt dit voor een vroeg zwaartepunt op het album. Hoewel er sporadisch ook stevige passages worden ingezet elders op het album, vinden we nergens een nummer terug dat dit zo op de voorgrond zet.

Zoals gezegd zit de kracht hem deze keer echter ook niet in de stevige kant van de muziek. Die vernieuwde focus op melodie en atmosfeer zorgt namelijk voor enkele zeer sterke nummers in de rustige kant van het metalen spectrum. Eerst even de voetjes van de dansvloer met Dancing Shadow (dat de werktitel van dit nummer Disco Tiger was zegt genoeg) voordat Fog To Fog een goede voorzet doet met die verslavende leidende melodielijn, waarbij de gitaren en keyboards elkaar perfect ondersteunen. Het zijn echter direct de eerste melancholische tonen van The Strange die volledig weten in te pakken. Gecombineerd met het sterke gitaarwerk en de optimale vorm van Tomi Joutsen, maakt dit tot een heerlijke tranentrekker. Wellicht komt het door de weemoed van de zomer die voorbij is en de dagen die weer steeds sneller korter worden, maar dit voelt als een nummer dat op dit moment perfect op zijn plek is. Deze zin is nog niet opgeschreven of het album gaat verder in het wonderschoon troostende Tempest. Dit is Finse melancholie op zijn best! De warme toetsen, lichte folkinvloeden en de grootse atmosfeer maken dit tot misschien wel het beste nummer van het album. Zeker als op de tweede helft de gitaren en keyboard een klein progressief randje meekrijgen en het einde ook nog een stevige uitsmijter geeft. ‘’And when darkness prevails, all hope is lost. And emptiness conquers all.’’. Machtig mooi.

In de geest van vernieuwde focus op melodie vinden we in het laatste deel van het album enkele composities met veel oog voor symfonische atmosfeer. Light And Shadow werd als eerste single al uitgebracht ter voorbereiding op het album. Hoewel dit nummer alles bevat wat je kent van Amorphis, is dit zeker niet het beste werk op dit nieuwe album. The Lantern heeft in het begin een soort Ghost-achtige vibe (Mary On A Cross) over zich, maar weet met de gelaagde atmosfeer, sitarklanken en vocale arrangementen een sterke indruk achter te laten. De keyboardsolo richting het einde doet wat denken aan Thy Catafalque en geeft het startsein voor een groots slotstuk. Het titelnummer Borderland poogt een nieuw bombastisch hoogtepunt neer te zetten, maar weet hier met relatief simpele melodieën en een algeheel ‘’voortkabbelen’’ helaas minder goed in te slagen. Het afsluitende Despair geeft met donkeren ondertonen, een boodschap van wanhoop en epische orkestratie juist wel een grootse afsluiter van het album. Een échte stevige afsluiter blijft daarmee uit, maar door de neerslachtige tonen en het orkestrale bombast zorgt dit voor een passend einde van een album vol melodie en cinematografische composities.

Dit Borderland zal vermoedelijk zijn titel eer aandoen en een heus grensgeval vormen, waarbij het eindoordeel zal verschillen naarmate je de voorkeur geeft aan gelaagde melodie of aan stuwend gitaargeweld. Hoewel dat laatste met Bones ook bediend wordt, zal de liefhebber van die kant van Amorphis toch wat teleurgesteld worden. De liefhebber van de melodische en atmosferische kant kan echter juist uitkijken naar een voortreffelijk album, al is dit niet over de gehele linie overal even sterk. Afhankelijk van jouw voorkeuren kun je dan ook wat punten optellen of aftrekken van het onderstaande oordeel. We kunnen in ieder geval stellen dat Amorphis simpelweg niet in staat is om een slecht album voort te brengen en met dit Borderland een mooie soundtrack voor de naderende herfstweken heeft afgeleverd. Ik zou zeggen: zet dat haardvuur aan (of de verwarming een tikje hoger) en laat Amorphis de rest doen.

Score:

80/100

Label:

Reigning Phoenix Music, 2025

Tracklisting:

  1. The Circle
  2. Bones
  3. Dancing Shadow
  4. Fog To Fog
  5. The Strange
  6. Tempest
  7. Light And Shadow
  8. The Lantern
  9. Borderland
  10. Despair

Line-up:

  • Tomi Joutsen – Zang
  • Esa Holopainen – Gitaar
  • Tomi Koivusaari – Gitaar
  • Santeri Kallio – Keyboard
  • Oli-Pekka Laine – Basgitaar
  • Jan Rechberger – Drums

Links: