Headlines

Evanescence brak in 2003 door met het album Fallen en de monsterhit: Bring Me To Life. Daarna volgden bandwisselingen, muzikale koerswijzigingen en een solocarrière voor frontvrouw Amy Lee. De muzikale koerswijzigingen waren zeker niet in de richting van het hardere genre. Er kwamen elektronische invloeden en de band werkte zelfs met een orkest samen. Het schrijf- en opnameproces van The Bitter Truth duurde langer dan verwacht en de bijbehorende tour werd enkele keren uitgesteld, maar op 26 maart zag het album (het eerste reguliere album in bijna tien jaar) dan toch het levenslicht. Geruchten dat de band weer de hardere kant op zou gaan deden dan al langer de ronde in de digitale wereld.Lees verder ›

Het uit Canada afkomstige Cathartic Demise bestaat pas sinds 2017. Na de titelloze EP uit 2019 is dit jaar het debuut In Absence uitgekomen. Ze staan omschreven als een progressive thrash/deathband maar ik weet niet of ik het daar wel mee eens kan zijn. De band is blijkbaar gesteld op goede en duidelijke intro’s. Elk nummer heeft een intro dat echter niet per definitie een indicatie is voor de rest van de track. Omdat ze de rest van de song niet onder willen laten doen vanwege een uitgebreid intro, duren de nummers (met uitzondering van de inleidende track) tussen bijna 6 en bijna 8 minuten. Lees verder ›

Het genre technische death metal is weer een album rijker. Het uit Amerika afkomstige Unflesh heeft onlangs Inhumation uitgebracht: album nummer twee. Na een redelijk warm onthaal van het debuutalbum, Savior, was de wens van de recensenten veelal dat de heren de ontzettende potentie verder zouden ontwikkelen. Het nieuwe werk zal doen blijken of dat inderdaad het geval is.Lees verder ›

U kent Legion of the Damned, de death/thrashmetalband die vanuit Limburg de wereldpodia onveilig maakt. Officieel actief sinds 2005, maar officieus al sinds 1992. Vanaf dat jaar tot diep in de eerste jaren van deze eeuw, was het gezelschap rondom vocalist Maurice Swinkels namelijk actief onder de naam Occult en bracht het vijf albums uit. Sterker nog: het eerste album van Legion of the Damned, Malevolent Rapture uit 2006, was aanvankelijk bedoeld als Occult-album en verscheen op het allerlaatste moment onder de nieuwe bandnaam om een nieuwe start te markeren. Het eerste nummer van de plaat? Legion of the Damned. En het laatste Occult-album, Elegy for the Weak uit 2003, verscheen met een gewijzigde tracklist en enkele bonusnummers als het Legion of the Damned-werkje Feel the Blade.Lees verder ›

In het metalcoregenre zien we bands komen en gaan. Wat begon als een als een “nieuw soort genre” in de jaren ‘90 vervaagde al snel tot een eenheidsworst: de combinatie van grunts of screams en clean vocals, breakdowns, een paar solo’s en vooral teksten over verlies en mislukte liefdesrelaties vormden lang de boventoon in veel metalcorebands. While She Sleeps pakt dat net even anders aan.Lees verder ›

Betrayal is een vierkoppig collectief afkomstig uit Duitsland. Aschaffenburg om precies te zijn. Een stad met een onstuimig verleden dat gekenmerkt wordt door oorlog en vernietiging. Dat kan ook gezegd worden over de band die we hier vandaag bespreken. Na een aantal roerige jaren met diverse personele wisselingen lijkt de band echter een stabiele formatie gevonden te hebben. Dat leverde in 2016 pas (elf jaar na de oprichting van de band) de eerste langspeler op.Lees verder ›

Parijs is de laatste jaren veelal negatief in het nieuws. Staat de Franse hoofdstad in politiek opzicht niet in brand, dan fikt er vanwege restauratiewerkzaamheden wel een eeuwenoude kerk af zoals twee jaar geleden. Toch heeft de prachtige stad ook genoeg moois te bieden. Op muzikaal gebied herbergt Parijs nog steeds een invloedrijke hardcoreband, namelijk Kickback. Het gezelschap wist met zijn snoeiharde en ongepolijste muziek aardig naam op te bouwen in de jaren '90, niet alleen op Europees niveau maar ook in Amerika.Lees verder ›

Het kwintet van To The Grave brengt met Epilogue zijn eerste album uit via Unique Leader Records. De Australiërs zijn overig al sinds 2013 bezig en er is dus al wat materiaal beschikbaar, maar tot op heden is het grote succes nog uitgebleven. De band stond wel in het voorprogramma van Vulvodynia en toerde eerder met zijn landgenoten van Alpha Wolf. De appel valt zoals je zult verwachten niet ver van de boom in dat opzicht.Lees verder ›

Het instrumentale kwartet uit Brooklyn, New York speelt al vanaf 2013 zware instrumentale doom. Onlangs is er in zeer gelimiteerde (20 stuks) tot gelimiteerde (200 stuks) oplage van vier singles uitgebracht. Elk van deze met een eigen titel (The Book of Stan, The Book of Lucifer, The Book of Belial, The Book of Leviathan). Elke single bevat twee covers. Nummers die voor de bandleden belangrijk zijn, of waardoor ze zijn geïnspireerd. De meeste covers zijn, zoals je mag verwachten van Clouds Taste Satanic, zwaarder en ‘verdoomder’ dan het origineel; op een enkele na. Al deze singles zijn nu, inclusief twee nieuwe tracks, uitgebracht op het album Cloud Covered.Lees verder ›

Een razende wijd opengesperde vortex. Niet vies zijn van een beetje melodie. Dat zijn enkele van mijn aantekeningen tijdens de eerste luisterbeurten van het nieuwe album Impermanence. De Zwitsers zijn inmiddels toe aan het vijfde album. Stortregn is voor mij tot nu toe een onbekende naam in het melodische black, deathmetalgenre. Als ik moet oordelen op basis van dit nieuwe plaatwerk, dan doen de heren het zeker niet onverdienstelijk, waarbij vooral de afwisseling in gitaargebruik, akoestisch, epiek en solo's tot kunst verweven worden. Verder noem ik als referentie het Zweedse Torchbearer, dat met Death Meditations in 2011 een stukje georkestreerde chaos op de wereld losliet. Ik hoor eenzelfde soort razernij terug met name tijdens de eerste twee nummers.Lees verder ›

Muzikaal hoor ik vooral Sodom, Impaled Nazarene, Frostmoon Warrior en Desaster. Thrash en black, met punk en oi, die niet zou misstaan in het voorprogramma van een oorlogszuchtig Marduk. Een mens zou er emotioneel van worden. Het zijn echter de restanten van het optrekkende mosterdgas die zorgen voor de tranen in de ogen bij Dolchstoss, vergis je niet.Lees verder ›

Dit duo zal nooit afwijken van het oerconcept. Ik ontdekte hen met Weiland begin jaren 2000, toen ik wild was van alles wat ook maar in de verte te rijmen viel met het briljante Agalloch. Het had zeker wat overeenkomsten, maar het woud van deze Duitsers zag er toch behoorlijk anders uit. Alsof je je in een heel ander seizoen bevond, maar eveneens met instrumentele diepgang gebracht zodat je er makkelijk in verdwaalde. Mogelijk komt dat door de dromerige, bij wijlen Gregoriaanse vocalen. Een constante in het latere werk, maar op de vorige plaat miste het toch zijn impact. Bij momenten voelt deze plaat aan alsof ze, sterker dan voorheen het geval is, erg te koppelen is aan bands als Agalloch, zeker ten tijde van The Mantle.Lees verder ›

Muzikale broedplaats dB’s in Utrecht (van ongekend belang voor de Nederlandse metalscene) heeft betere tijden gekend. Buiten corona wordt het complex met zeventien oefenruimtes, een concertzaal, een opnamestudio en een muziekcafé met een indrukwekkende bierlijst en een prima keuken, bedreigd in het voortbestaan. Er wordt namelijk een compleet nieuwe woonwijk om de locatie heen gebouwd en gezien de prijzen van koopwoningen in de Domstad is het niet lastig voor te stellen dat de nieuwe buren niet per se zitten te wachten op bier drinkend, langharig tuig dat herrie maakt of komt bekijken. Tot overmaat van ramp brak er in januari ook nog brand uit in het gebouw waar dB’s een plek heeft.Lees verder ›

Album nummer vijf van de Zwitser genaamd Bornyhake, wiens band Borgne een vak apart heeft in mijn verzameling. Ook Enoid staat daar bij trouwens. Pure niet, Pure sprak mij in het verleden iets minder aan. De rauwe black en doom weet mij niet even hard te pakken namelijk. Het…Lees verder ›

Gezien wij bij Zware Metalen geen voorstander zijn van de onnodige verengelsing van de Nederlandse taal, zal ik voor de vorm beginnen door een Engels gezegde onnodig te vernederlandsen. In albumopener Maelstrom rennen de heren namelijk naar buiten met een zwierende arm. De distortionpedalen zijn niet helemaal ingedrukt, waardoor er een ietwat ruw maar nog steeds redelijk zuiver geluid ontstaat. De jazz-achtige, onvervormde saxofoon die als een warme, dikke deken over de andere  instrumenten is gedrapeerd, geeft het geheel een verfrissend en improvisatorisch tintje.Lees verder ›

Wij gaan ver terug, Rob Zombie en ik. De eerste kennismaking was nog met zijn White Zombie en het magnum opus van die band: Astro Creep 2000: - Songs of Love, Destruction and Other Synthetic Delusions of the Electric Head uit 1995. Een gruwelijk goed album met louter gruwelijk goede nummers en een waanzinnige uitschieter: More Human than Human. De buren hebben ervan genoten, of ze nu wilden of niet.Lees verder ›