Headlines

Kill All The Gentlemen is een (nog onbekende) melodieuze deathmetalband uit Exeter, Verenigd Koninkrijk. De band bracht deze maand zijn tweede album uit en deze gleed vlotjes mijn stereo-installatie binnen. Black Canvas heet de nieuwe schijf en al snel zou mij duidelijk worden dat deze band zeker het deathmetal-gedeelte van zijn muziek vrij serieus neemt. De band gebruikt deze muziek als kapstok, om er vervolgens andere metalgenres aan te hangen. Sta me toe dit te verduidelijken!Lees verder ›

Waar gaan we naar toe? Naar Indonesië en Maleisië als het van deze split afhangt. Dit duo van bands dat al jaren meegaat in de (plaatselijke?) smerige blackmetalondergrond brengt een album uit via Sadist Records/Vrykoblast Productions als ik het goed kan volgen. Het is een split met acht nummers: vier nummers van elk, mooi gelijk en eerlijk verdeeld dus. As Sahar is de langstlopende band van de twee en terroriseert de aardbol al sinds de jaren '80. Hun eerste demo Primitively Eastern Winds kwam uit in 1993. Warkvlt daar in tegen is ruim twintig jaar later ontstaan, in 2013, maar kwamen toen wel meteen met het gelijknamige debuutalbum op de proppen.Lees verder ›

Wie Chiang Mai (Thailand) zegt ziet gelijk hordes met verwende backpackers in een aftandse tuk-tuk rondtuffen en selfies maken bij tempelcomplexen en idyllische berglandschappen. Maar berg uw kotszak even op, en slinger deze rauwe punkrelease van Smellcorpses aan. Deze Thai die tegenwoordig vanuit Chang Mai musiceren, zijn sinds 2015 actief in het veld. Ik kan nog één EP terugvinden met twee liedjes van deze band.Lees verder ›

Met zijn debuut Take Up My Bones levert Arð meteen een pracht van een visitekaartje af. Arð is het soloproject van Mark Deeks, die we kennen van het zwartmetalen Winterfylleth. Geen black metal hier, maar wel plechtige, melancholische, epische doom met een uitgesproken religieuze sfeer. Lees verder ›

Meresin komt uit Polen en debuteert met Black Messiah in het Land der Zware Metalen. De twee bandleden hebben goed opgelet/afgekeken bij de grote broers, want de Mgła-esque maskers worden van stal gehaald en muzikaal gezien lijkt Behemoth een aardig grote inspiratiebron. Op papier is het black metal, maar ook de death metal is niet te missen. Wat meteen opvalt is het gebrek aan snelheid. Pas in het derde nummer, Legions, komen de blastbeats om de hoek en is de Behemoth-puzzel compleet.Lees verder ›

Helge Nørbygaard ontdekte black metal halverwege de jaren '90 en wist toen al dat hij op een dag een album zou schrijven en uitbrengen in deze stijl. Er waren jaren van verslaving, depressie en angst voor nodig om uiteindelijk een debuutalbum uit te brengen. Dit leert althans de achtergrondinformatie. Hoelang er precies over het schrijfproces is gedaan wordt er dan weer niet bij vermeld, maar ik vermoed dat er best een poos overheen is gegaan. De muziek van Helge is gestoeld op black metal maar kent wat genrevreemde invloeden.Lees verder ›

Cryptivore, kent u die uitdrukking? Nee, ik eigenlijk ook niet, maar het lijkt me een fantasierijke naam voor wezens die alleen de onderzijde van een graftombe als bord wensen te gebruiken. En daarmee doemen de walmen van Grave Miasma op. Ook zo lekker smakelijk. Muzikaal tapt Cryptivore echter uit een ander bloedvaatje.Lees verder ›

EFYD staat voor Enjoy Fearing Your Death en komt uit Italië. Opgericht in 2017 als duo (en ook als zodanig live te zien) werd besloten toch als trio verder te gaan. Na twee EP's is Like Shadows het debuutalbum. Geen van de nummers van de EP's heeft het album gehaald. Het zegt iets over de creativiteit van EFYD.Lees verder ›

Een death-/thrashalbum bereikte mijn oren. Het zijn de Grieken van Vicious Knights met een debuutalbum. Eerder werden al twee EP's vrijgegeven die lieten horen dat de heren niet willen vernieuwen, maar desondanks prima beluisterbaar materiaal afleveren.Lees verder ›

Accursed Womb komt uit het noordoosten van de Verenigde Staten en bracht in 2020 twee demo's en een single uit. Vorig jaar werden deze gebundeld op een compilatiealbum en die plaat wordt nu in 2022 opnieuw uitgebracht.Lees verder ›

Negende album voor het Franse melodeath gezelschap Destinity, een band die ik tien jaar geleden leerde kennen middels Resolve in Crimson. Het heeft effectief zo lang geduurd eer er nieuw materiaal uitkwam van deze heren, die er tussen 2014 en 2018 de brui aan gaven. Blij dat ze terug samen zijn: het is namelijk één van de lekkerste Dark Tranquillity-adepten die ik ken, één van de beste Göthenborg-klonen buiten Zweden en één van de sterkste riffdragers als je houdt van melodeath uit het Hoge Noorden.Lees verder ›

Deze band draait vooral rond componist en gitarist Andy Sartori, waardoor het gezelschap weinig verrassend Sartori heet. De groep maakt naar eigen zeggen neo-klassieke heavy metal met melodische, technische en zelfs progressieve toetsen. Ik heb altijd een zwak gehad voor bands die pretenderen traditionele heavy metal te spelen, dus hoefde ik niet lang te twijfelen om dit album eens te beluisteren.Lees verder ›

Brutale death metal uit Lafayette, Louisiana. Aan de Franse achternamen van de bandleden te zien, kunnen de heren hun stamboom tot eind achttiende eeuw terug traceren naar Lafayette. Het spreekt me nu reeds aan en ik heb nog nooit van deze band gehoord. Deze band, dat is Golgothan! Wie eind vorige eeuw de film Dogma van Kevin Smith zag, zal deze naam misschien wel herkennen. Het was in die film namelijk een boosaardige demoon gemaakt van menselijke uitwerpselen. En daar is deze band naar vernoemd! Speciale bandnaam, speciale muziek? Ik beluisterde de bands debuutalbum om dit te weten te komen.Lees verder ›

Zijn er grafvelden of is er een kerkhof op de maan? Of vertaal ik de bandnaam nu verkeerd? Neemt niet weg dat dit Franse gezelschap, Lunar Tombfields, - wat eigenlijk een duo is - komt aanstralen met een nieuwe plaat dat zich The Eternal Harvest laat noemen. En inderdaad, opnieuw betreft het hier een uitgave van het Franse blackmetallabel Les Acteurs De L 'Ombre. Direct moeten je voelsprieten dan rechtkomen, want meestal wil dit zeggen dat we toch kwaliteitsvlees voorgeschoteld gaan krijgen. Meestal is echter niet altijd. Lunar Tombfields verzamelt vier erg lange nummers en klokt vervolgens hun debuutplaat af op 47 minuten. De beide heren trachten ons te verleiden door de kant van de atmosferische, melodische black metal op te trekken. En ben je daartoe te verleiden? Dat mag je dan zelf uitmaken.Lees verder ›

Lichtblick is een Oostenrijks blackmetalkwartet dat de keuze maakt om de depressieve toer op te gaan. Waarschijnlijk niet persoonlijk, of toch? In ieder geval is het zo dat hij dit  verkiest voor de muziek. Het Belgische Immortal Frost Productions is de platenboer van dienst, een label dat toch ook wel een neus heeft voor kwaliteit. Dit Abkehr is de opvolger van Phrenesis, een plaat die verscheen, in eigen beheer, ergens in 2018. De Oostenrijkers zijn me onbekend en daar hou ik wel van. Onbevooroordeeld een mening vormen, niet teruggraven naar uitgebracht eerder werk, niet luisteren naar de eerdere platen alvorens dat de recentste muziek is beluisterd.Lees verder ›

Wat doe je als thrash band wanneer je een naam zoekt voor je band? Je duikt in je platencollectie en pakt de titel van je favoriete nummer. De in 2019 opgerichte Duitse band Lesson In Violence deed precies dat en brengt nu zijn eerste album uit. Titel van dit debuut is Thrashfall Of Mankind.Lees verder ›

À La Ruine is de debuutplaat van het Franse gezelschap Archvile King. Eerder bracht het al wel de EP, Vile, uit als eerste kennismaking. Daar stonden maar vier nummers op verzameld, nu krijgen we het dubbele te verwerken. De heer Nicolas M. of noemen we hem beter Baurus, is het enige bandlid en heeft zich verdiept in de kunst van het vermengen van thrash - en blackmetal. Het kwaliteitslabel Les Acteurs De L'Ombre heeft wat gezien in deze heer want zij verdelen ook de plaat. Of dit ook garant staat voor kwaliteit is niet altijd een garantie meer, daar de laatste releases buiten deze van Aorlhac, RüYYn en Pensées Nocturnes me wat te magertjes uitvielen. Hopelijk kan de heer Baurus hier iets aan veranderen. En door een eerste luisterbeurt, van de twee nummers die al op voorhand aan ons werden aangeboden, stem ik me alvast positief.Lees verder ›

Soms durf ik wel eens iets te koken met hetgeen ik in mijn keukenkast en koelkast vind. Ik eindig dan vaak met de vreemdste combinaties. Soms is het een meevaller, maar even vaak moet ik nog meeneemchinees laten leveren omdat mijn eigen creatie simpelweg niet te vreten is. Op muzikaal vlak stoot je soms ook op dergelijke samenraapsels. Op het eerste gezicht vreemde combinaties, die soms de schijn wekken dat het platenlabel wat muzikanten samen plaatste die het nog had liggen. Deze Gods Of Decay past perfect in die schuif. Een gitarist uit Japan werd gekoppeld aan een zangeres uit Georgië. Beiden hebben lijnrecht tegenover elkaar staande culturen én muzikale invloeden. Zo houdt zangeres Anne van gothische, symfonische metal en is gitarist Frost duidelijk opgegroeid met grunge. Tekstueel dweept de Georgische Anne dan weer met moderne literatuur, terwijl de Japanse Frost vooral houdt van de sound van Aphex Twin én diens muzikale tegenpool Portis Head.Lees verder ›