Sartori – Dragon’s Fire

Geschreven door op 13-03-2022 om 21:24.

Deze band draait vooral rond componist en gitarist Andy Sartori, waardoor het gezelschap weinig verrassend Sartori heet. De groep maakt naar eigen zeggen neo-klassieke heavy metal met melodische, technische en zelfs progressieve toetsen. Ik heb altijd een zwak gehad voor bands die pretenderen traditionele heavy metal te spelen, dus hoefde ik niet lang te twijfelen om dit album eens te beluisteren.

Ik weet voor alle duidelijkheid niets over deze band en het zou me sterk verbazen indien jij deze band wel reeds kende. Heel groot of bekend is deze groep namelijk niet. Al snel kom ik erachter waarom er nog geen potten zijn gebroken. Er zit veel goede wil in deze muziek en technisch zit vooral het gitaarspel strak in elkaar. De zangpartijen zijn heroïsch, theatraal en zelfs bombastisch. De band mag zichzelf dan wel omschrijven als een traditionele heavymetalband, ik hoor toch vooral power metal hoor. Het soort power metal dat vrolijk ronddanste in de jaren ‘80.

Muzikaal schippert de muziek wat tussen goed geprobeerd en slecht uitgevoerd. Sta me toe om dit te verduidelijken. Het ligt heus niet altijd aan de band dat het er niet altijd even vlot uitkomt. De productie van deze plaat is namelijk dramatisch slecht gedaan. De klank zit vaak niet goed, waarbij vooral de zang zeer dof lijkt. Ook het ritme zit niet bepaald lekker. Al te vaak lijkt het of ik naar een soort drumcomputer zit te luisteren, terwijl de band wel degelijk over een drummer van vlees en bloed beschikt. De voeling met de rest van de band lijkt soms verloren te gaan, bijna alsof de drummer andere muziek aan het spelen is. Vooral op From Hell To Heaven valt me dit hard op. Bij Throught The Eyes Of My Soul is het dan weer die andere tak van het ritmesectie die me tegenvalt. De basgitarist slaagt er maar niet om de muziek te binden. Ook niet eenvoudig met zo’n drumcomputer achter je natuurlijk.

Toch vallen me ook positieve zaken op. De bedoeling van de band is gelukkig goed hoorbaar. Sartori poogt een soort heroïsche en technische power metal over te brengen die vooral schatplichtig is aan de jaren ‘80. Het bezit hierbij een zanger met een stem die zich perfect leent voor dit soort muziek. Ook de componist, gitarist en feitelijk hart en ziel van de band, Andy Sartori is een zegen voor deze band. De muziek die hij schreef is leuk, poëtisch en episch. De Braziliaan met Italiaanse roots zit zowel als ritmegitarist en als sologitarist lekker in zijn vel en maar al te vaak is het zijn gitaarspel dat me positief opvalt in de muziek. 

De erbarmelijke productie en vooral het steriele, gevoelloze drummen storen me echter mateloos. Hoe langer ik naar dit album luister, hoe meer ik me eraan begin te ergeren. Het zorgt ervoor dat ik dit album snel weer zal proberen vergeten. Jammer hoor. Ik heb echt een zwak voor dit soort muziek, maar dan moet alles wel mooi in elkaar vallen en dat was hier ab-so-luut niet het geval. Ik heb trouwens ook geen sporen of vage indrukken van prog herkend in de muziek van Sartori. Op zich niets verkeerd mee natuurlijk, maar misschien had dit het één en ander nog kunnen redden? Ach, we zullen het nooit weten. Nee, dit album kon me helaas niet overtuigen. Sartori? Eerder Sar-toch-niet.

Score:

68/100

Label:

Rockshots Records , 2022

Tracklisting:

1. Evil Hearts
2. One Distant Heart
3. From Hell To Heaven
4. Little Aria In G Major
5. Devil In Disguise
6. Through The Eyes of My Soul
7. Castles of Lost Souls
8. Battles In The Distant Lands
9. Dragon’s Fire

Line-up:

  • Andy Sartori – Gitaar
  • Scott Board – Zang
  • Rod Viquez – Basgitaar
  • Dino Castano – Drums

Links: