Headlines

Als je de naam Eucharist hoort en met weemoed terugdenkt aan de Zweedse melodische deathmetalformatie uit de jaren ‘90 (van de vorige eeuw) dan heb je het bij het rechte eind. I Am the Void is inderdaad de derde en nieuwe langspeler van deze legendarische band, nu alleen nog bestaande uit Markus Johnsson en Simon “Bloodhammer” Schilling (drummer van o.a. Marduk en Panzerchrist). Wees echter waakzaam op het feit dat de stijl van Eucharist verschoven is van melodische death metal naar black metal met melodische invloeden.Lees verder ›

Weg met de moderne Poolse black metal, terug naar die robuuste en donkere tijd van de jaren '90. Dat is de mening van deze band die zich Teufelsberg noemt. Via Signal Rex komt hun debuutplaat uit, Ordre Du Diable, en dit nadat hij al eerder een demo en een splitalbum uitbracht. De split van de heren van Teufelsberg met het internationale gezelschap Minnesjord werd al besproken en kreeg een lap tekst van Tafkads mee. Om maar te zeggen dat mijn collega toch danig onder de indruk bleek te zijn en dit niet in het minst van de Poolse vrienden.Lees verder ›

Falamh is een drietal afkomstig uit North Bay, Ontario, Canada. Dit Aeons Effigy is een EP met vier nummers en volgt eigenlijk een andere EP op, The Unbound Beyond: I. De heren hebben dan wel hun eigen roots liggen in Canada, de muziek die ze schrijven heeft een Scandinavische insteek. Het is een melodisch gebeuren verpakt in een ijskoud blackmetaljasje met hier en daar wat deathmetalpins en- patches op verwerkt. De drums worden ingespeeld door een sessielid, de heer Chartrand. Gitarist Strba begeleidde zelf het opnameproces en deed ook de mixing en mastering van deze EP. Frontman Kyle Taylor stak dan weer zijn hart en ziel in het artwork.Lees verder ›

‘Awake…’, wordt ons zachtjes toegefluisterd. Meshuggah-achtige gitaren en nietsontziende blastbeats staan in schril contrast met dat liefelijk uitgesproken woord. Complexe ritmes en grooves, aangevuld met een zang, die zich ergens in het midden houdt tussen een hysterische Gwen Stefani en een eveneens hysterische Beth Gibbons (zangeres bij Portishead). Poeh, weer zo’n vloedgolf aan knetterende riffs. Godverredomme wakker zijn we. Een rustige sectie probeert je in slaap te sukkelen. Waan je echter niet te lang in dromenland, want de wervelwind aan muzikale klanken wordt al snel weer opgestart. Goed gekozen die bandnaam, dit is best wel ziek. SYK brengt ons Pyramiden.Lees verder ›

Mories maakt tegenwoordig meer albums dan ik review schrijf, maar ik weet niet of dat een problematische stelling is. De nieuwste van The Gloomy Radiance of the Moon is de plaat die we nu van tekst en uitlag gaan voorzien. De EP Night of the Bloodmoon verscheen in 2020 en werd reeds woordelijk onderschreven, nu een langspeler. Ik ben er vrij zeker van dat andere metalzines zitten te wachten op deze review, omdat ze 1. geen idee hebben wat ze moeten vertellen over de synthgestuurde lofi black metal waanzin en 2. omdat de titels nog langer geworden zijn dan die van menig Bal-Sagoth opus en niemand er begin aan ziet ze over te typen van het tekstboekje. Bij deze, graag gedaan.Lees verder ›

Nagel is een Nederlands blackmetalcollectief dat bestaat uit leden die hun sporen hebben verdiend of nog altijd verdienen in bands als Wederganger, Bezwering of :Nodfyr:. Met dit vijf man sterk collectief zitten we dan meteen in de provincie Gelderland. Nomad Snakepit Productions brengt het eerste werk van de band uit op tape. Hel Op Aarde telt zes nummers en klokt nipt af boven het kwartier. Tijd genoeg dus om kennis te maken met de rauwe ondergrondgeluiden van Nagel. Het zou, volgens kenners, een mix moeten zijn van oude Ulver, Gorgoroth en Algaion.Lees verder ›

We moeten het nog eens over het Nederlandse Erscheinung hebben. Na de Introductie in de Laaglandse mysteriën was de toon gezet met een benauwd, schraal en ongemakkelijk totaalgeluid, lofi demo cassette kwaliteit stofzuigersound vol gruis en stoffig verval. Moerasdampen en schimmels, verhalen uit lang vervlogen tijden, waar de Veluwse ondergrond vol van zit. Nu is er een nieuwe EP en een langspeler verschenen van deze band, Spokerij en Gelderse Nachtsagen. Die langspeler gaan we nu evalueren.Lees verder ›

Voor de fans van de Nederlandse grootmeesters van doom/death metal Celestial Season heb ik slecht, goed en zeer goed nieuws. Het slechte nieuws is dat Celestial Season geen plannen heeft om live op te treden. Uit een interview, welke gitarist Olly Smit met De Keiharde Pödcast had, is gebleken dat Celestial Season geen ambities heeft om live te spelen. Echter sluit hij de mogelijkheid niet volledig uit, mocht er een hele goede aanbieding gedaan worden.Lees verder ›

Met Resan stelt Urferd ons zijn debuut voor. Achter Urferd schuilt niemand minder dan Daniel Beckman die bij een aantal lezers gekend zal zijn als lid van het powermetalen collectief Twilight Force en blackmetalgezelschap Ages. Geen power of black hier maar prachtige – en bij momenten krachtige – dark folk. De volle, zware productie en eenvoudige maar effectieve percussie spreken oergevoelens aan en nemen ons mee doorheen serene momenten, donkere wouden maar ook strijdtaferelen. Lees verder ›

Introtyl is een vierkoppige band afkomstig uit Mexico, dat met Adfectus hun tweede volledige album op de mensheid loslaat. Ja, vierkoppige band en niet viermansformatie … we hebben hier namelijk met een volledig vrouwelijke bezetting te maken. Ik zou Introtyl veel en veel tekort doen door hun geheel feminiene line-up te benadrukken en me niet te focussen op de muzikale uitvoering. De tijd dat het geslacht van één of meerdere bandleden als een promotiepraatje of verkoopstrategie ingezet wordt, hebben we toch al lang achter de rug? Of is de metalwereld, die zichzelf als vernieuwend, open en onbevangen beschouwt, toch meer rigide dan het doet voorkomen? Hoe dan ook: laten we het viertal beoordelen op het muzikale gehalte.Lees verder ›

Oké, je bent net een nieuwe band begonnen. Vette shit. Maar ja, je hebt wel een te gek gave naam nodig natuurlijk. Hoe deze te noemen? Super klinkt sowieso al goed, dus daar kun je nooit mee misgrijpen. Je maakt melodeath, dus het woord death mag niet ontbreken. En wat is er nu vetter dan een portie vuur? Ja, niks gek! En zo heet je band dus ineens Superdeathflame.Lees verder ›

Als het aankomt op Belgische metal dan moet ik vaak forfait geven. Black en death metal lukt wel, thrash ook, maar bij pure heavy metal krijg ik het wat moeilijk. Ostrogoth, Lions Pride (terug samen!), Double Diamond en klassieke Mausoleum Records-platen moesten het bij mij altijd afleggen tegen gewelddadiger spul zoals Acid, Cyclone (ook terug samen) en Drakkar. Tyrant King daagt me opnieuw uit om van mening te veranderen.Lees verder ›

Af en toe mengen een veelheid aan genres zich tot een nieuw amalgaam dat zó lastig onder één noemer te vatten is dat er gewoonweg een nieuw genre voor in het leven geroepen wordt. Laat 8 Kalacas eens door uw speakers knallen en tracht zelf maar eens de lading te dekken die zich ergens bevindt tussen ska, nu-metal, punk en hardcore. Dit zevental doopte zichzelf dan ook om als de stichters van het genre 'skacore' en tracht op dit album zelfs nog een stapje verder te gaan door metal eveneens aan het palmares toe te voegen.Lees verder ›