SYK – Pyramiden

Geschreven door op 23-04-2022 om 16:20.

‘Awake…’, wordt ons zachtjes toegefluisterd. Meshuggah-achtige gitaren en nietsontziende blastbeats staan in schril contrast met dat liefelijk uitgesproken woord. Complexe ritmes en grooves, aangevuld met een zang, die zich ergens in het midden houdt tussen een hysterische Gwen Stefani en een eveneens hysterische Beth Gibbons (zangeres bij Portishead). Poeh, weer zo’n vloedgolf aan knetterende riffs. Godverredomme wakker zijn we. Een rustige sectie probeert je in slaap te sukkelen. Waan je echter niet te lang in dromenland, want de wervelwind aan muzikale klanken wordt al snel weer opgestart. Goed gekozen die bandnaam, dit is best wel ziek. SYK brengt ons Pyramiden.

SYK is een Italiaans collectief dat zich onder de noemer extreme metal op de markt zet en ons nu trakteert op de derde langspeler. Na een geslaagde eerste plaat, werd het tweede album I-Optikon uitgebracht bij het Amerikaanse Housecore Records en door niemand minder dan Philip H. Anselmo geproduceerd. Het label blijft onveranderd, al brengt Nuclear Blast dit schijfje wel in Europa op de markt, en ook Big Phil bemoeit zich weer met het eindwerk. Dat verklaart wellicht de brute grooves, die geregeld voorbij komen. Daarnaast is de muziek complex, technisch en ingenieus. Maar ook verwarrend, licht verontrustend en behoorlijk op de zenuwen werkend.

Ik word er letterlijk ongemakkelijk van na een aantal nummers. Hier zorgen de chaotische gitaren, dito drumsalvo’s en boze dame achter de microfoon tezamen wel voor. Ik heb zo het gevoel dat dit ook precies de bedoeling is van de muziek. Alsof je een oude klasgenoot van vroeger tegenkomt in de bus, daar vervolgens naast gaat zitten, om er dan achter te komen dat je elkaar hel-le-maal niks te vertellen hebt. Ongemak ten top. En dat is exact hoe ik me na zevendertig minuten SYK voel. Hoewel er zeker wat te genieten valt, bijvoorbeeld de swingende sectie in The Hollow Mother of de logge, beukende gitaren in Prometheon. Toch ben ik blij als het ruime halfuur van Pyramiden erop zit. Is het daarmee een slecht album? Zeker niet. Maar ik heb ook niet het gevoel dat ik dit uit vrije wil nog een keertje ga opzetten.

Score:

70/100

Label:

Nuclear Blast, 2022

Tracklisting:

  1. Pyramiden
  2. The Palest White
  3. The Hollow Mother
  4. Zoas
  5. Prometheon
  6. When Fire Fell Into Water
  7. Cell of the Sun

Line-up:

  • Dalila Kayros – Zang, synths
  • Stefano Ferrian – Gitaar
  • Marcello Cravini – gitaar
  • Marco Mastrobuono – Basgitaar
  • Mauro Maraldo – Drums

Links: