Headlines

Vendetta records is een Duits platenlabel dat zich vooral concentreert op black metal. Ook nu lijken ze weer een ongerept stukje blackmetalnatuur aangetroffen te hebben in Chicago, Illinois. Natuurlijk zitten we dan in de Verenigde Staten van Amerika. Dit Fire Spell is een combinatie van vier nieuwe nummers en twee oudere nummers die al verschenen op een demo ergens in 2021. Deze laatste twee werden voor deze nieuwe release ook nog eens onder handen genomen door niemand minder dan Spencer Morris van Vukari.Lees verder ›

Het Italiaanse Malauriu gaat mee vanaf 2014 en bracht een hele rits EP's, splits en singles uit. Het volledige en naar de band vernoemde tweede album verscheen in 2022. Niet eerder verscheen er een recensie van Malauriu op Zware Metalen. Ook voor mij is dit de eerste kennismaking. Dit N.E.M.A is een compilatie waarop verschillende zangers te horen zijn.Lees verder ›

In een overvloed aan te schrijven festival- en concertverslagen dreigde de nieuwe Entrails kopje onder te gaan. Dat kan natuurlijk niet, want An Eternal Time Of Decay zou zo maar eens een van de betere oudschoolse Zweedse deathmetalplaten kunnen zijn die je dit jaar gaat horen. Zo dan is dat maar vast gezegd. Tegelijkertijd ook maar even zeggen dat de Zweedse ingewanden op hun zevende album niet veel nieuwe dingen doen.Lees verder ›

Twee ervaren muzikanten splitsen het werk op Under Satan’s Wrath: dertig minuten aan sinistere, meedogenloze black metal uit de oude én de nieuwe doos. Back to the nineties, toen alles nog authentiek en geloofwaardig was, en dan toch eens tonen wat moderne black metal daar kan tegenover zetten: daar komt het zowat op neer. Deze twee vaandeldragers van de zwarte metalen zijn Beelzeebubth en George Emmanuel.Lees verder ›

Het uit Colombia afkomstige Solemne Mortis is met Perpetual Nonexistence toe aan album nummer twee. Deze kwam eind vorig jaar uit nadat er enkele maanden eerder (in eigen beheer) een EP uitkwam met precies dezelfde titel. Op de EP staan vier nummers die allemaal het volledige album hebben gehaald. Er is inmiddels een label gevonden en dus krijg je dus slechts zes nieuwe nummers wanneer je de EP al in huis had.Lees verder ›

Wormrot moet wel één van de meest gewaardeerde grindcorebands zijn op het moment van schrijven. Het drietal is pas sinds 2007 actief en voegt met dit hagelnieuwe Hiss pas album vier toe aan zijn magere discografie, maar weet ondanks alles toch veel indruk te maken en naam op te bouwen. Waar collega's in de grindcore als tegenprestatie nog weleens bakken met EP's releasen, blijkt het trio uit Singapore ook daar geen boodschap aan te hebben. En precies dát kenmerkt dit gezelschap wel. Men neemt zijn tijd om materiaal uit te brengen en doet dat iedere keer op een bovengemiddeld niveau, maar of die blauwdruk ook daadwerkelijk gehandhaafd blijft is de vraag. Net voor het uitbrengen van Hiss brachten frontman Arif Suhaimi en zijn vrouw (manager) naar buiten dat zij stoppen bij Wormrot. Niet heel onoverkomelijk zou je denken, ware het niet dat Hiss zonder meer de meest fraaie hersenspinsels toont die ik sinds lange tijd heb gehoord. De zeer sterke vocale prestaties leveren daar absoluut een belangrijke bijdrage aan.Lees verder ›

Tja, en dan kies je een album van een 'bandje' dat progrock maakt, waar je al meer dan tien jaar niets meer van gehoord, gezien of geluisterd hebt. Een band waarvan velen dachten dat hij na de break in 2010 nooit meer wat zou gaan doen, maar eind november 2021 (tot genot van velen) ongelijk kregen en een reünie plaatsvond met als gevolg het recent uitgekomen album, Closure / Continuation. Over wie hebben wij het dan? Over het uit Engeland afkomstige Porcupine Tree, natuurlijk!Lees verder ›

In plaats van hun debuutplaat voor te stellen aan een live-publiek, kozen deze drie Duitsers, die opereren onder de naam Flesia en afkomstig zijn uit Leipzig, om begrijpelijke redenen om de vlucht vooruit te nemen en toch alvast aan nieuwe muziek te werken. En zie hier het resultaat. Essenz is een EP geworden die bestaat uit goed en wel drie nummers. Een wat rudimentaire tekening stelt de cover voor. Iets wat de heren ook al deden op Trost, de debuutplaat waarvan eerder sprake. Dit bleek ook al een plaat te zijn die volgepropt werd met obscure en grimmige blackmetalnummers.Lees verder ›

Dit duo komt uit Londen, Verenigd Koninkrijk. Met Consuming The Light, een release op het nieuwe sublabel van Odium Records, Underground Kvlt Records, horen we voor het eerst van hen. De band heet Eihort en brengt ons gewoon een stevige portie black metal met een atmosferische inslag en een dijk van een productie. Zo zou je het kort door de bocht kunnen samenvatten. De zes nummers werden geschreven en opgenomen ergens in 2020 en 2021. Eihort besloot om de debuutplaat nog wat meer glans te geven en het album af te sluiten met Blood Ritual, een nummer van Samael, een band die natuurlijk geen introductie meer vergt.Lees verder ›

Als je band in 1996 met een eerste demo kwam en je heden ten dage toe bent aan je vijfde volledige album (met een hiaat tussen 2008 en 2019), dan moet je natuurlijk wel een keer weten hoe je een goed nummer schrijft en dit een beetje verzorgd uitbrengt. Is dat de Denen van Urkraft met The True Protagonist gelukt? Eigenlijk kan het antwoord binnen een minuut na de allereerste beluistering van dit album worden gegeven. Er knallen een paar flinke riffs om je oren, de grunt is diep en wordt afgewisseld met hoog gekrijs en productioneel klinkt het allemaal als een klok.Lees verder ›

Fans van Dimmu Borgir en Cradle Of Filth zouden dit album zeker eens moeten beluisteren. Nee, er zijn geen klassiek geschoolde componisten, dirigenten, honderdkoppige muzikantengroepen en wellicht nog grotere clubs concept- en marketingteams aan te pas gekomen. Alles wat op dit debuutalbum Anthems Of Eclipse staat is verzonnen door deze vijf Polen, met een beetje hulp van hun landgenoot Wojciech “Flumen” Kostrzewa voor de orkestraties.Lees verder ›

New World Murder, een nieuwe EP van de Duitse thrashband Rezet, telt vier nummers. De band rond frontman Ricky Wagner maakte een blijvende indruk op me in 2012, toen ik ze zag op Pooierfest in de Frontline in Gent. Leuke tijden waren dat, zonder schaamte neem ik het verslag nog eens door. Het album Civic Nightmares werd nadien wel afgekraakt door collega Kris en inderdaad, thuis klonk het allemaal ook net iets minder. Dat hield me echter niet tegen om tien jaar later de nieuwe EP met een 75% nieuwe line-up toch te reviewen.Lees verder ›

Hoe houd je het schrijfproces als band leuk? De een brengt een conceptalbum uit, een ander verdiept zich in een bepaald deel van de geschiedenis of verzint fantasieverhalen bij het schrijven van de teksten. Radiant pakt het wat luchtiger aan. Alle bandleden schreven een paar teksten over een mijlpaal die, of dieptepunt dat ze hebben meegemaakt als muzikant. Het is eens een verfrissende aanpak zonder moeilijk gedoe.Lees verder ›

En dan schrijf je na twee jaar als redacteur bij Zware Metalen ineens een review over een band uit een genre waar je normaal gesproken weinig mee hebt. Hoewel punk heel dicht bij hardcore ligt, of laten we zeggen als Ying bij Yang hoort, spendeer ik nauwelijks luistertijd hieraan. Welnu, de velen uren die ik ooit besteed heb aan Tony Hawk Pro Skater hebben mij laten kennismaken met bands als Millencolin, Bad Religion, Lagwagon en Dead Kennedy's. Het gezelschap van No Pressure zet de deuren voor mij weer wagenwijd open naar de punk. Dit zelfgetitelde debuut bevat alle facetten die punk namelijk interessant maakt. De goed ontvangen EP die in augustus 2020 verscheen krijgt daarmee een opvolger.Lees verder ›