Twee ervaren muzikanten splitsen het werk op Under Satan’s Wrath: dertig minuten aan sinistere, meedogenloze black metal uit de oude én de nieuwe doos. Back to the nineties, toen alles nog authentiek en geloofwaardig was, en dan toch eens tonen wat moderne black metal daar kan tegenover zetten: daar komt het zowat op neer. Deze twee vaandeldragers van de zwarte metalen zijn Beelzeebubth en George Emmanuel. De eerste, Beelzeebubth (52 jaren oud), is het laatst overgebleven originele lid van één van de Braziliaanse grondleggers van het genre: Mystifier. De tweede, George Emmanuel (31 jaren oud), is nog een iets jongere wolf, maar was voorheen al actief (al dan niet live of als gast/sessiemuzikant) bij enkele bekende Griekse namen, zoals Rotting Christ, Chaostar, Yoth Iria en Necromantia. Sinds 2013 heeft hij zijn eigen geesteskind: Lucifer’s Child. Twee generaties, twee werelddelen, twee stijlen: op het eerste zicht een onwaarschijnlijke combi dus. Stilistisch zijn er echter zeker raakpunten. Collega Joris Meeuwissen merkte bijvoorbeeld op dat het laatste studio-album van Mystifier, Protogoni Mavri Magiki Dynasteia, in zijn geheel eigenlijk een Griekse metalsfeer uitstraalt. Beide heren ontmoetten elkaar tijdens de 2016 tour van Inquisition, Rotting Christ, Mystifier en Schammasch (toch wel een vette affiche als je het mij vraagt, en ik vraag me nu ook af waarom precies ik hun show in Vosselaar gemist heb dat jaar…), en zes jaar later is daar dan uiteindelijk toch een collaboratie van gekomen. Under Satan’s Wrath wordt door Agonia Records aan de man gebracht als de confrontatie tussen Braziliaans occultisme en hellinistische blasfemie. Voor beide bands is het tevens de eerste release met nieuw werk sinds de start van de COVID-19 pandemie.
Naar goede gewoonte heeft Beelzeebubth zich weer omringd met wat vers bloed: Kaverna op lead gitaar en Apophys op drums. Geen bekende namen, maar Kaverna werkt wel al enkele jaren met Beelzeebubth samen in diens nieuwe band, die ook zijn naam draagt. Na de twee vroegste (en misschien wel beste) albums van Mystifier, Wicca en Göetia, werd er duchtig van line-up gewisseld en dat zorgde wel voor een aantal stijlveranderingen gaandeweg. Er werd hier en daar wat geëxperimenteerd met cleane operazang en heavymetalinvloeden, maar op hun laatste album keerde de occulte, duistere sfeer van de beginjaren toch enigszins terug. Het “nieuwe” Mystifier goochelde dan weer wel met overduidelijke deathmetalinvloeden. “Nile meets Rotting Christ”, had ik in mijn notities geschreven: misschien wat kort door de bocht, maar het typeert ergens wel hun huidige stijl. Rotting Christ is overigens ook voor Lucifer’s Child een belangrijke inspiratiebron, wat in dit geval eigenlijk niet meer dan logisch is. Dat valt dan vooral op op hun laatste album, The Order (2018). Debuutalbum The Wiccan (die naam is nog een opvallende parallel met Mystifier) uit 2015 vond ik persoonlijk nog net iets indrukwekkender: een opeenvolging van catchy hoogtepunten, hoewel het eerder groovy en modern klonk dan het undergroundgeluid dat je van een ex-Rotting Christ-lid zou verwachten.
Maar nu is er dus Under Satan’s Wrath, mooi verdeeld over beide bands. Elk neemt drie nummers voor zijn rekening: twee nieuwe en een cover. Mystifier mag als oudstgediende de spits afbijten en je merkt dan toch onmiddellijk dat deze split voor Mystifier niet zomaar een verplicht nummertje is: wat een sterke nummers brengen de Brazilianen ons hier! Het ligt qua geluid wel in de lijn van Protogoni Mavri Magiki Dynasteia, maar dan zonder de deathmetalinvloeden en dus met een meer uitgesproken blackmetalgeluid. Death Beyond Holy Creation start pittig met korte, afgemeten stoten en een melodische lead. Er wordt hier creatief gebruik gemaakt van alle snaarinstrumenten, zowel voor het ritme als voor de melodie. Zeer fijn ook om die typische, vibrerende bastonen, die me altijd wat aan Mortuary Drape doen denken, terug te horen. Afwisseling is het codewoord hier: soms is het bruut en stormt het meedogenloos verder, dan weer ligt de nadruk op de melodie, op een ander moment is het zuiver riff-gedragen of janken de gitaren zelfzeker in typische heavymetalstijl. Vocaal wordt er opnieuw gekozen voor een dubbele stemaanpak: twee stemmen (grunt en gorgelende grauw) die continu in dialoog gaan. De beste momenten van het nummer liggen in de tweede helft, met zijn warme, bruisende solo en zijn snijdende riffs op het eind, die prachtig versmelten in de chaos die stem en drums daar creëren. Een groots einde.
Worship Her is Mystifiers eigenzinnige visie op Samaels Worship Him. Het is dieper, zwaarder, lomper en duisterder dan het origineel: het nummer werd duidelijk volledig naar de eigen hand gezet. Het klinkt ook organischer en warmer dan het nummer uit 1991, dat zo guur klinkt dat het bevroren lijkt in de Zwitserse sneeuw. Een Zuid-Amerikaanse versie van een Alpiene klassieker zeg maar. Je kan niet zeggen dat Mystifier hier zijn eigen stempel niet op gedrukt heeft, maar echt beter dan het origineel vind ik het ook weer niet. Ach ja, covers zijn altijd een risico als je het mij vraagt.
Als Mystifier op deze split het beste van zichzelf bovenhaalt, dan kan Lucier’s Child daar niet voor onderdoen, zo moet George Emmanuel gedacht hebben. En dus werpt hij zich van bij de eerste noten van Satan’s Wrath met al zijn enthousiasme in de strijd. Wat klinkt hij boos bij zijn eerste, tremolo-ondersteunde uitroepen. Het zorgt voor een geweldige break, waarna we een onvervalst stukje… Rotting Christ te horen krijgen. Vooral in de hardere stukken hoor je deze invloed terugkomen, maar je hoort toch vooral hardvochtige en melodische black metal in de stijl die Lucifer’s Child hanteerde op The Order. In het eerste deel ligt de nadruk vooral op tremolo riffs, veel snelheid en heel wat woede in de vocalen. In het tweede deel gaat het tempo wat omlaag, is er meer evenwicht en meer variatie in het tempo. Dit is wat we een pittig, driftig en solide nummer kunnen noemen. Door de scherpere gitaarsound klinkt het wel wat “Scandinavischer” dan bijvoorbeeld Rotting Christ. En Satan zou Satan niet zijn als hij niet ook nog zijn zegje kwam doen: de vervormde demonische stem van Marios Dupont zorgt voor een opvallend en geslaagd momentje aan het einde.
Nova Tenebris is een iets minder furieus nummer, dat anderzijds wel meer diepgang en gewicht in de schaal legt. De start is vrij klassiek, met kraaien en wind, waarna een sombere basgitaar en een wat mysterieuze ritmegitaar het nummer inleiden. Wanneer alle instrumenten en de stem invallen, ontstaat een mid-tempo wisselwerking met heel veel melodie en aanjagende riffs. Het is occult en fris/uptempo tegelijkertijd. Soms doet het me omwille van die combinatie wat denken aan de laatste …And Oceans release, al gaat deze vergelijking ook niet continu op. Dit is moderne black op zijn best: warm in de melodieën, woest in het tempo, woedend in de vocalen en ritmisch afwisselend tussen tremolo-atmosferisch en rechttoe-rechtaan. Met de voetjes vol in de traditie, maar onbegrensd in zijn creativiteit en mogelijkheden.
Bij wijze van contrast covert de jongste band het oudste nummer. Een klassieker alweer: Bathory’s Enter The Eternal Fire. Hoewel het nummer een behoorlijke opfrisbeurt heeft gekregen, vind ik wel dat Lucifer’s Child het origineel alle eer aandoet. Meer nog, je hoort ondanks de modernere, geluidstechnisch veel “vollere” aanpak toch nog iets van die archaïsche sfeer terugkomen. Daarnaast blijft deze versie vooral dicht bij het gevoel dat Quorthon met dit nummer probeerde over te brengen, en dat vind ik alleszins een sterk punt. De solo aan het einde is volledig herwerkt en zorgt daardoor zeker voor een meerwaarde.
Meer waarde. Meer dan je zou verwachten van een korte split als deze. Geen tussendoortje, zoals ik al zei, maar die paar nieuwe nummers zijn stuk voor stuk de moeite waard. De clash tussen jong en oud krijgt hier geen winnaar, en terecht, want Under Satan’s Wrath kan je zien als een toenadering tussen twee generaties. En dat allemaal onder de Wraak van Satan.
Hoogst relevant.
Label:
Agonia Records, 2022
Tracklisting:
- Mystifier – Death Beyond Holy Creation
- Mystifier – Under Inhumane Evil Spells
- Mystifier – Worship Her (Samael cover)
- Lucifer’s Child – Satan’s Wrath
- Lucifer’s Child – Nova Tenebris
- Lucifer’s Child – Enter The Eternal Fire (Bathory cover)
Line-up:
Mystifier
- Beelzeebubth – Gitaar, stem
- Sorcerer Do’Urden – Stem, basgitaar, keyboards
- Kaverna – Gitaar, stem
- Betto Apophis – Drums
Lucifer’s Child
- George Emmanuel – Gitaar, basgitaar
- Marios Dupont – Stem
- Nick Vell – Drums
Links: