Tja, en dan kies je een album van een ‘bandje’ dat progrock maakt, waar je al meer dan tien jaar niets meer van gehoord, gezien of geluisterd hebt. Een band waarvan velen dachten dat hij na de break in 2010 nooit meer wat zou gaan doen, maar eind november 2021 (tot genot van velen) ongelijk kregen en een reünie plaatsvond met als gevolg het recent uitgekomen album, Closure / Continuation. Over wie hebben wij het dan? Over het uit Engeland afkomstige Porcupine Tree, natuurlijk!
Inmiddels alweer wat jaartjes meedraaiend in de muziekwereld, heeft Porcupine Tree best een interessante geschiedenis. Zo is bijvoorbeeld oprichter Steven Wilson bekend geworden in en met de metalwereld toen hij Blackwater Park van niemand minder dan Opeth produceerde. Drummer Gavin Harrison (ook bekend van King Crimson en The Pineapple Thief en voorheen ook van Level 42) draait ook al jaren mee in de muziekindustrie, heeft meerdere prijzen gewonnen en wordt door vele collega-muzikanten en magazines geprezen om zijn drumkunsten. Onder sommige media staat Gavin zelfs bekend als ‘the king of pocket’ (red. – drummen met geweldige timing, geweldige groove en het dienen van de muziek). Nu dan, ruim dertien jaar later. Wat is er nog van die toch wel unieke sound toentertijd over?
Startend met een hoop funk en groove (jawel!) tussen de basgitaar en de drums gaat Harridan vol zelfvertrouwen van start. Subtiel, vloeiend en intrigerend zijn woorden die bij mij op komen tijdens het luisteren. Met een rustig einde gaan we door met Of The New Day, een kalme en serene track met een paar sterke opbouwende momenten. Gauw door naar het ietwat ongemakkelijke Rats Return. Ja, ongemakkelijk. De melodie heeft iets omineus en onderstaande clip versterkt dit gevoel alleen maar meer (en lijkt tevens te suggereren welke landen en partijen hiermee worden bedoeld).
Maar het einde is nog niet (geheel) in zicht, want er zijn nog een drietal nummers om te verkennen. Deze zijn als bonustracks gemarkeerd, maar dat maakt het niet minder de moeite waard om te bespreken. Zo ook het briljant gecomponeerde Population Three, dat bij vlagen doet denken aan het klassiekere werk van King Crimson met de proginvloeden van de band zelf en misschien zelfs hier en daar een knipoog naar Dream Theater. Van een prachtig duet tussen de zang en de piano naar een jaren ’70 psychedelisch rocknummer met Never Have (waar ik sterk moest denken aan de schrijfwijze van de Canadese band Rush, en waar ik af en toe een notenprogressie en harmonie hoor zoals The Allman Brothers Band in hun nummers gebruikte). De laatste bonustrack op het lijstje is het milde, ietwat zoetsappige Love in the Past Tense. Of het is opzettelijk zo gedaan of niet, maar ergens tussen de eerste en tweede minuut zitten een paar drumfills- en accenten die mij een sterke Opeth-vibe geven.
En waarempel, weer een epistel weggeschreven voor een band dat niet eens geheel in de Zware Metalen-categorie past. Maar jeetje, wat heeft Porcupine Tree hier wel weer een absoluut meesterwerk neergezet. Verfijnd tot in de diepste details, met haast naadloze overgangen van de tracks. Gavin doet weer uitzonderlijke dienst op de drums, Steven nuanceert fantastisch fijn met de zanglijnen en Richard Barbieri tilt menig compositie naar een hoger niveau. Dit alles resulteert in een vloeiende luisterervaring van het album, Closure / Continuation. Een album dat na dertien jaar afwezigheid menig fan van het genre en de band moet doen enthousiasmeren. Zeker het luisteren waard (ook op repeat). Voor hen die deze progrocklegende graag nog een keer live zou willen zien: op 7 november staat Porcupine Tree in de Ziggo Dome in Amsterdam.
Score:
90/100
Label:
Music for Nations/Sony Music, 2022
Tracklisting:
- Harridan
- Of The New Day
- Rats Return
- Dignity
- Herd Culling
- Walk the Plank
- Chimera’s Wreck
- Population Three (bonus)
- Never Have (bonus)
- Love in the Past Tense (bonus)
Line-up:
- Steven Wilson – Zang, gitaar, bas, keyboard
- Richard Barbieri – Keyboard
- Gavin Harrison – Drums
Links: