Wormrot – Hiss

Geschreven door op 13-07-2022 om 23:19.

Wormrot moet wel één van de meest gewaardeerde grindcorebands zijn op het moment van schrijven. Het drietal is pas sinds 2007 actief en voegt met dit hagelnieuwe Hiss pas album vier toe aan zijn magere discografie, maar weet ondanks alles toch veel indruk te maken en naam op te bouwen. Waar collega’s in de grindcore als tegenprestatie nog weleens bakken met EP’s releasen, blijkt het trio uit Singapore ook daar geen boodschap aan te hebben. En precies dát kenmerkt dit gezelschap wel. Men neemt zijn tijd om materiaal uit te brengen en doet dat iedere keer op een bovengemiddeld niveau, maar of die blauwdruk ook daadwerkelijk gehandhaafd blijft is de vraag. Net voor het uitbrengen van Hiss brachten frontman Arif Suhaimi en zijn vrouw (manager) naar buiten dat zij stoppen bij Wormrot. Niet heel onoverkomelijk zou je denken, ware het niet dat Hiss zonder meer de meest fraaie hersenspinsels toont die ik sinds lange tijd heb gehoord. De zeer sterke vocale prestaties leveren daar absoluut een belangrijke bijdrage aan.

Fans van de band zullen beamen dat dat laatste feit redelijk bijzonder is. Waar we voorheen namelijk opgefokte, rauwe grindcore pur-sang mochten verwachten van de heren, heeft Wormrot de afgelopen zes jaar geen beperkingen toegelaten tijdens het schrijfproces. De 21 nummers die gemiddeld ongeveer anderhalve minuut klokken ademen een kafkaëske sfeer, zijn grensverleggend maar tegelijkertijd ook voer voor de liefhebbers van een oorverdovende bak pleurisherrie. Hoe dit allemaal te combineren is onder de hoed van grindcore blijft voor mij een raadsel, maar Hiss is het snoeiharde bewijs. Allereerst hebben we de nummers zoals The Darkest Burden, het Pig Destroyer-achtige Your Dystopian Hell, Doomsayer en Noxious Cloud dat vooral de fans van het eerste uur zal bekoren. Alsof je de leeggezogen pakketjes van een vacumeermachine opent waarvan de inhoud bestaande uit verpulverende grindcore en powerviolence, gevoed met haat en agressie, laat ontploffen in je gelaat. De eerste helft van het album bevat vooral dit type beukwerk.

Wanneer de drie muzikanten iets gedoseerder te werk gaan resulteert dat in Vicious Circle, het catchy Seizures, de knallende powerviolence single Behind Closed Doors of het nijpende Weeping Willow. De kille tonen die ontstaan wanneer het strijkinstrument – die eerder te horen waren in het instrumentale Grieve – zijn intrede maakt, doen je als luisteraar in een spannend horrorscenario van een film wanen. De sfeer zorgt in combinatie met de compleet overstuurde gitaarpartijen en het furieuze drumwerk gevoelsmatig voor een afknepen strot. Het blijkt slechts één van de velen effectieve uitstappen te zijn die Wormrot in zijn hybride mix toepast. Dat het hier gaat over subtiele toevoegingen laat des te meer horen dat de band zijn roots niet verloochent, maar slechts opzoek is naar een experimentele meerwaarde om zijn doorgaans rechttoe-rechtaan grindcore meer handen en voeten te geven. Dat we van een geslaagde missie mogen spreken, is na het beluisteren van Hiss überhaupt geen discussie meer.

Zo is de doom-achtige, cleane zang een bijzondere aanvulling in het verder swingende doch krachtige Broken Maze. Boordevol met tempowisselingen, groovende gitaarriffs en beukende breaks weten ook Behind Closed Doors en single When Talking Fail’s, Violence It’s Time For Violence! een zeer gretige en overtuigende indruk achter te laten. Als een kameleon transformeren de vocalen zich naadloos mee als het gaat over de hak-op-de-tak stijlwijzigingen die Wormrot kinderlijk eenvoudig toepast. Wanneer alle elementen feilloos in elkaar passen én het trio wat meer tijd neemt om alle geniale uitspattingen om te smelten tot één, resulteert dat in overheerlijke tracks zoals Voiceless Choir, See Of Disease, Desolate Landscapes en de eindknal in stijl: Glass Shards. Compleet geflipte passages, kille blackmetalinvloeden inclusief vioolklanken, flirts met rock en shoegaze maar bovenal noisy grindcore nemen je mee in de kleurrijke, klotsende rivier van Willy Wonka’s snoepfabriek. Fenomenaal!

Ik moet inmiddels al zowat alle nummers afzonderlijk genoemd hebben, maar Hiss is een opeenstapeling van goed uitgewerkte ideeën en bijzondere songstructuren zonder daarbij de rode draad uit handen te laten schieten. Wormrot presteert anno 2022 daadwerkelijk iets unieks. Extreme metal in de meest brede zin des woords. Deze plaat bevat absoluut geen zwakke broeders en ieder nummer draagt wat bij aan het bijzonder geheel. Wat kan muziek toch mooi zijn. Hiss staat in één klap op de eerste plek van mijn jaarlijst en ik ben benieuwd of er een band is die dit niveau nog kan overtreffen in de aankomende maanden. Nu nog hopen dat de band het vertrek van de goed presterende zanger kan opvangen. Afgaande op al dit verfrissende en creatieve werk zal het duo daar ongetwijfeld een passende oplossing voor gaan vinden.

 

Score:

90/100

Label:

Earache Records, 2022

Tracklisting:

  1. The Darkest Burden
  2. Broken Maze
  3. Behind Closed Doors
  4. When Talking Fails, It’s Time For Violence!
  5. Your Dystopian Hell
  6. Unrecognizable
  7. Hatred Transcending
  8. Doomsayer
  9. Pale Moonlight
  10. Seizures
  11. Voiceless Choir
  12. Grieve
  13. Sea Of Disease
  14. Noxious Cloud
  15. Shattered Faith
  16. Desolate Landscapes
  17. Spiral Eyes
  18. Vicious Circles
  19. Weeping Willow
  20. All Will Wither
  21. Glass Shards

Line-up:

  • Arif Suhaimi – Zang
  • Rasyid Juraimi – Gitaar
  • Vijesh Gariwala – Drums

Links: