Headlines

Fárbauti is een voor mij onbekend soloproject uit Noorwegen. Dit Hulderdans is een EP geworden met vier nummers en dus een ideale manier om de kunsten van de heer Skuggimaðr te leren kennen. Nochtans speelt deze brave man ook in bands als Gorr en … Under A Fullmoon samen…Lees verder ›

Omwille van het verleden van de band Mayhem, krijg ik toch altijd een kleine opstoot van adrenaline bij het verschijnen van nieuw materiaal. Niet dat ik de laatste tien jaar nog in lichterlaaie gestaan heb nadat de Noren er iets nieuws uitduwden, maar oude liefde roest heel traag. Daarbij…Lees verder ›

Heerlijk toch, een portie ongure black metal van eigen bodem! En als je dan weet dat Floris, alleskunner en bandlid in Meslamtea, Asgrauw en Sagenland deze band, Schavot, boven het doopvont heeft gehouden, dan kan je van dit werkstuk, Galgenbrok, niks meer of minder verwachten dan dat het een meesterwerk, een stuk kwaliteitsvlees zou moeten zijn. Of leg ik de lat nu persoonlijk veel te hoog?Lees verder ›

Zo, deze heb ik wel echt uit de grond moeten halen, want zo ondergronds als Jalang kom je ze niet vaak tegen. Jalang is een Indonesisch woord. Wanneer het een vrouwelijk woord is betekent het 'hoer', wanneer het een mannelijk woord is betekent het 'ongetemd'. Volgens Jalang is dit te wijten aan cultureel seksisme en daar staat de band maar wat graag tegen op. Niet dat de standplaats van de band Indonesië is, want Melbourne staat aangegeven als de thuishaven van de band. De zangeres spreekt in elk geval zowel Engels als Bahasa Indonesia en zal dat ook op dit album laten horen. Vroeger heette de band overigens Lái.Lees verder ›

Double Eclipse, het debuut van Hardline, kwam meer dan 25 jaar geleden uit maar behoort nog steeds tot een van de betere albums in het AOR genre. Het duurde tien jaar alvorens er een opvolger kwam. Tegen die tijd was de muzikale wereld op zijn kop gezet door een aantal bands uit Seatle waardoor er weinig aandacht was voor de band in die tijd. Voorgaande albums zijn een beetje langs mij heen gegaan dus dit een hernieuwde kennismaking voor mij. Heart, Mind & Soul is ondertussen al weer het achtste studio album van de band. Van de originele line up is alleen zanger Johnny Gioeli nog over.Lees verder ›

Iemand zin in vrolijke glamrock? Velvet Insane maakt vrolijke catchy glamrock. Uit Zweden komen de mannen, maar ze schijnen in Japan en Amerika ook "hoge" ogen te gooien. De nadruk ligt bij Velvet Insane niet op glam, en eigenlijk ook niet specifiek op rock. De band kiest niet voor een typisch glamimago en levensstijl. Het is wat braaf wat dat betreft, en dat hoor je ook in de muziek. De poppy structuren, met uitgemolken refreinen zijn vooral gericht op easy listening. Sulo Karlsson van Diamond Dogs heeft meegeholpen met het album maken.Lees verder ›

Dit Cultum Interitum, afkomstig uit het Poolse Warschau, kennen we van eerder werk met de titel Poison Of Being. Die plaat werd ook nog niet eens zo lang geleden, in 2020, via Godz ov War Productions uitgebracht. Veneration Of The New Dawn is de snelle opvolger van deze plaat en herbergt zes gortige, groezelige songs die het midden houden tussen vunzige black metal en midtempo, beukende death metal. De productie is even smerig als een al jaren niet gepoetst fornuis en die smerigheid is net wat dit product nodig heeft. De eerder gruntende vocalen van E leggen er alzo nog een speklaagje bovenop.Lees verder ›

Panopticon, je vindt het geniaal of je vindt het zwaar klote (of je hebt er nog nooit van gehoord). Een middenweg lijkt er nauwelijks te zijn. Deze Amerikaanse blackmetalband verwerkt namelijk onconventionele instrumenten in de muziek, die we normaal niet snel zullen associëren met het genre. Met name de toevoeging van flinke dosissen bluegrass folkmuziek zal niet iedereen kunnen bekoren en vooral de banjo is hierin de vreemde eend in de bijt.Lees verder ›

Toen ik vele jaren geleden begon te luisteren naar black metal, was dat vooral een opwindende ervaring, een energieke rollercoaster gevuld met vuur, boosheid en geweld. Dat black metal ook sfeervol en rustig kan zijn, had ik toen helemaal niet durven denken. Uiteraard waren er wel sfeerelementen terug te vinden in de muziek die ik beluisterde. Die waren vooral afkomstig van de toetsen van Stian Aarstad, Damien Gregori of Pedro Paixão (om er maar enkelen te noemen), die voor het nodige tegengewicht moesten zorgen tegen al die dolle, zwarte waanzin.Lees verder ›

Wij zijn toch maar een bevoorrecht volkje hier in de Benelux. Bij slaapproblemen krijg je bijvoorbeeld zonder al teveel moeite gewoon wat geschikte medicatie toegewezen. Als je in Brazilië woont en je dealt met dezelfde problematiek, dan lig je kennelijk nachtenlang wakker en heet je bij achternaam waarschijnlijk Cavalera. Bij gebrek aan een goede nachtrust grijp je dan terug op dat wat je het meest voldoening geeft. In deze casus 'Cavalera' is dat natuurlijk muziek maken. Max Cavalera, daar hebben we het dan over voor alle duidelijkheid hè.Lees verder ›

Stel je Finntroll voor in een carnavalsoutfit. Heb je het beeld? Goed, want dat is hoe Troldhaugen klinkt. Obzkure Anekdotez for Maniakal Massez is pas 7 jaar oud, maar de band heeft een label gevonden dat een re-release wel zag zitten. Deze Australiërs hebben een Scandinavische naam aangenomen en dat hoor je zeker terug. Troldhaugen is de naam van het huis van Edvard Grieg. Een bekende romantische componist uit Bergen, Noorwegen.Lees verder ›

Het is Tobias, die je nog kent van Cypher en I Chaos, die achter Interpolant zit. Hij is aan Arbor begonnen tijdens de donkere maanden van 2020, omdat hij ‘ns wilde checken of hij nog zware muziek kon maken. Weliswaar met een dominantere rol voor de synthesizer en met atypische songstructuren, toonaarden en ritmepatronen. Dat leest alsof het heel erg progressieve en elitaire kost gaat worden, maar klinken doet het totaal anders dan wat je van iets dat ‘prieel’ heet zou verwachten.Lees verder ›

Voor een echt (Duits) metalfeest kun je altijd bij Powerwolf aankloppen. Ondanks dat gegeven hebben de vijf geschminkte powermetallers ook de nodige kritiek te voortduren gekregen, en nog steeds. De metal klinkt modern, gelikt en is regelrecht kopieer- en plakwerk. Ja, en? Vroeger... vroeger was het ook niet zoals vroeger. Het maakt van deze band dan ook typisch een gevalletje 'love it or hate it'. Iets dat niet discutabel is, is het tiende album sinds de oprichting in 2004, genaamd Call Of The Wild. Over een gezonde portie werklust gesproken. Bij gebrek aan optreden heeft het vijftal zijn tijd goed besteedt in de studio, want het vorige album genaamd The Symphony Of Sin dateert van slechts anderhalf jaar geleden.Lees verder ›

Atreyu is gekend voor toegankelijke melodische metalcore met een emorandje, bloedende mascara en die gitaar met bloedspatprint met bijpassende bandana. De band komt in 2021 op de proppen met het achtste album sinds debuut Suicide Notes and Butterfly Kisses in 2002. Atreyu heeft een hobbelig parcours achter de rug - de groep ligt nogal moeilijk op de markt bij een strikt metalpubliek, maar kent zeker ook commerciële successen - iedereen kent Bleeding Mascara - en die dikke miljoen volgers op Facebook en bijna 50 miljoen streams van The Time is Now bevestigen dit verder.Lees verder ›

Over de technische deathmetalband Hideous Divinity heb ik al aardig wat geschreven. Dit is één van die bands die zich staande houdt te midden van een overvloed aan moderne technische deathmetalbands, dankzij een constante kwaliteit, technisch vernuft, catchy riffs, net voldoende smaakmakers in zijn nummers en artwork dat meer dan gemiddeld mensen aanspreekt. Alle vier de langspelers van deze Italiaanse band heb ik staan, dus ook deze was verplichte aanschaf. De vorige werd gedaan door collega Kris trouwens (Simulacrum).Lees verder ›