Headlines

Als we zo de promo eens doorlezen van Floga Records over het nieuwste album van het Griekse Drakon Ho Megas dan moeten we wel heel erg blij zijn. De band laat zich onder andere vergelijken met de cult held Rotting Christ. Maar is het tweede volwaardige album van deze Grieken met de titel Coming Of The Antichrist dan één en al hosanna? Nou, ja niet letterlijk hosanna dan, maar u begrijpt wat we bedoelen. Eens beluisteren of deze grote draak een beetje blackmetalvuur kan spuwen.Lees verder ›

Aan het begin van 2023 komt er nogal wat plaatwerk uit via Talheim Records. Zo recenseerde ik eerder het laatste album van Happy Days en ook Winter Willow kwam voorbij met zijn debuutalbum. Het zijn bands die maar relatief weinig levenslicht zien en daardoor verstoken zijn van enige vreugde. Abominabel was het geenszins, echter ook niet zo verrassend als gehoopt. Kan het Japanse Kanashimi ons meer overtuigen? Met een mix van funeral doom en black metal is er in ieder geval voldoende hoop en aanleiding om het derde volwaardige album met de titel Yamiuta (Japans voor verdriet) onder de loep te nemen.Lees verder ›

Het Belgische Schizophrenia bracht vorig jaar het uitstekend ontvangen debuut album Recollections Of The Insane uit. Een jaar later vindt de band het tijd de muzikale helden te eren met een EP met daarop een zestal nummers. De gecoverde bands zijn erg dives waarbij Slayer nog het dichtst in de buurt van de thrash-roots van de vier heren komt.Lees verder ›

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mij er volledig van bewust ben dat Funus op dit nieuwe album niet teruggrijpt naar de blackmetal van Adrift Alone. Mono is onvergelijkbaar wat dat betreft, we horen namelijk op deze plaat post-rock/shoegaze. Het lijkt een bewuste keuze te zijn van Ruben Vermeulen, de man achter Funus. Hoe mooi is het immers als een muzikant met verschillende stijlen een boodschap over kan brengen. Zo was Adrift Alone een conceptalbum over de vijf verschillende rouwstadia en het verdriet beschreven door psychologe Elisabeth Kübler-Ross.Lees verder ›

Het Amerikaanse Slog brengt met Divination zijn tweede album op twee jaar tijd. De band tapt uit het death-doom vaatje, met een paar geslaagde vertragingen, zonder de funeral tour op te gaan (wat het label ook moge beweren). Geen melancholie, woede of catharsis maar een uitgesproken gevoel van onbehagen ademt doorheen de hele plaat. Lees verder ›

Jawel hoor, Avatar flikt het weer. Voor de tweede plaat op een rij gooit de Zweedse formatie hoge ogen in de categorie lelijkste albumcover van het jaar. Voor een band als Avatar, waarbij het esthetische element een groot deel van het succes uitmaakt, hebben ze een onwijs slechte smaak als het op albumhoezen aankomt. Je wordt er gewoon naar van als je er te lang naar kijk. Maar ergens past het ook weer goed bij Avatar. Onverwachte dingen, ontwikkelen, juist het tegenovergestelde doen, complete waanzin. Ook dat maakt Avatar zo ontzettend goed. Trek de stoute schoenen aan en oefen je beste danspasjes. Dit is Dance Devil Dance.Lees verder ›

De Schotse band Man Must Die heeft inmiddels wel zijn sporen verdiend in de (technische) deathmetalscene. Toch ontbeert het de band nog steeds aan een echt grote doorbraak en krijgt de band niet de waardering die hij zou moeten krijgen. Sinds mijn aantreden bij Zware Metalen heb ik de band al getipt in mijn introductiestuk. Dat ik niet de enige ben die deze Schotten een warm hart toedraagt, blijkt uit de recensie van collega redacteur Bart Alfvoet over de vorige plaat Peace Was Never An Option. Hij riep zelfs alle fans van bands als Sepultura, The Rotted, Cattle Decapitation of gewoon Slayer op om Man Must Die een eerlijke kans te geven.Lees verder ›

Het Zweedse Child werd in 2015 opgericht. Het duurde vervolgens nog drie jaar voordat de line-up compleet was en vervolgens nog vier jaar voordat de debuut cd werd opgenomen. Ondertussen werd al wel enkele keren opgetreden in het thuisland. Meditations In Filth wordt aangeprezen als 'The Black Album of grind'. Een nogal gewaagde omschrijving... Maar ook een die de nieuwsgierigheid wekt. Klinkt de basgitaar net zo zwaar als op dat album, zijn de nummers commercieel of wordt er een koerswijziging mee bedoeld?Lees verder ›

Misschien zegt het je nog iets maar maanden geleden lanceerden de Balten - Litouwers om precies te zijn - van het blackmetallabel Inferna Profundus Records een waar zomeroffensief. Releases van Wampyric Rites, Nansarunai, Forbidden Tomb en Fonsadera werden toen ons deel. Heel wat van deze bands maken deel uit van de Pure Raw Underground Black Metal Plague Circle. Deze heren van Wampyric Rites, afkomstig uit Ecuador, staan onder leiding van Wampyric Strigoi. Hij produceert op jaren '90 gebaseerde stofzuigerblackmetal aangevuld met wat dungeon synth-achtige ondertonen.Lees verder ›

Maanden geleden werden we geconfronteerd met een soort van zomeroffensief van releases via het obscure Litouwse blackmetallabel Inferna Profundus Records. Nu doen deze Balten een nieuwe poging om ons te overtuigen van hun smaak en dit net voor de start van de lente om ons wat op te vrolijken na een ijskoude en ondergesneeuwde winter. De eerste in het rijtje van reviews is er één betreffende een vinyl release van Demo II van de Ecuadorianen van Wampyric Rites. Heren die deel uitmaken van de lokale Pure Raw Underground Black Metal Plague Circle of hoe noem je het weer. Deze heren onder leiding van Wampyric Strigoi produceren op jaren '90 gebaseerde stofzuigerblackmetal aangevuld met wat dungeon synth-achtige vibes en ondertonen.Lees verder ›

Tramalizer, een deathmetalband uit Finland die de HM-2 generatie van weleer hoog in het vaandel houdt, is het nieuwste lid van de Soulseller Records-familie. Tenminste, als je dat zo mag stellen. De vier heren hebben nog niet al te veel uit en je kan dus stellen dat dit Fumes Of Funeral Pyre hun debuutalbum is. De heren willen terug naar de basis, naar de tijd dat death metal - meer nog Scandinavische death metal - zijn gelijke niet kende. Ik moet geen exhaustieve lijst opstellen denk ik, maar je houdt bands als Grave, Dismember en vrienden best in je achterhoofd. De muziek van de heren, omhult door een typisch productioneel jasje, is hondsbrutaal en dito agressief. Niet te veel poespas, gewoon recht door en klaar: niks meer aan doen. Dit kon je al horen aan de single die nog redelijk vers is en dus nog niet zo lang geleden werd gelanceerd.Lees verder ›

Om op Zware Metalen te komen moet je wel hard zijn eigenlijk. Hard genoeg in elk geval. Is De Edele Delen hard genoeg? Naar eigen zeggen is dit nieuwe album KORT en net niet HARD. Waarom dan toch een review? Gewoon omdat deze punkers uit Noord-Holland het aan ons vroegen. Naar eigen zeggen is de band sinds 2014 actief. We deden overigens al een keer een review van één van hun vorige releases. Mijn collega René gaf het in 2018 een 80/100 na twee alinea's. Eens kijken of ik er drie alinea's van kan maken.Lees verder ›

Deathcore is heet. Sowieso is het mixen van death met core momenteel heter dan ooit tevoren. Wat betreft deathcore is het vuurtje zeker weer uitgegroeid naar een vreugdevuur door Lorna Shore. Toch weten de liefhebbers van het genre écht wel waar abraham de mosterd vandaan haalt. Ook in Nederland hebben we wat interessante bands rondlopen die de aandacht zeker verdienen. Zo bracht Changing Tides vorig jaar een alleraardigste plaat uit met Impair The Vision en ook dit Rotterdams/Slowaakse Distant wekte met zijn EP uit 2022 de nodige interesse op in aanloop naar deze nieuwe plaat, genaamd Heritage.Lees verder ›