Stuiteren van enthousiasme met Bodyfarm en Slaughterday in dB's

Geen gezeik, lekker rammen was het devies in het Utrechtse dB’s vrijdagavond 27 oktober. Gewoon drie bands op een podium die de ballen uit je broek probeerden te spelen en samenkwamen onder de noemer Big Ass Metal Fest dat voor de veertigste keer het initiatief nam voor een heet avondje. Geen idee hoe lang en waar dat nog kan, maar lekker was het wel met Codex Mortis, Slaughterday en Bodyfarm. Remco Faasen nam het allemaal in ogenschouw, gastfotograaf Marc van Peski zag het door zijn lens.

Leve het werkende leven want veel te laat ren ik de goedgevulde dB’s binnen voor een blik op Codex Mortis en dat is jammer, want de black metal met een flinke toef death van deze band kan me doorgaan prima bekoren. Ook nu voert de pezige vocalist met zijn woeste baard, Dirk Willems, de troepen met veel bravoure aan en pakt gitarist Arjan van Dune zijn soleermomentjes: heerlijk. Het is allemaal veel te kort om er serieus nog iets over te zeggen dus ik kan alleen maar hopen dat onze paden elkaar snel weer zullen kruisen. Wellicht volgend jaar, als in maart het tweede album verschijnt, de opvolger van What Befalls of Tainted Souls.

Ook zo’n welkome gast op de concerten die uw redacteur graag aandoet: het Duitse Slaughterday. Duo Jens Finger (gitaar, bas) en Bernd Reiners (zang, drums) laat zich live altijd bijstaan door enkele inhuursoldaten en gezamenlijk zitten en staan de heren klaar voor een stemmig intro dat niet had misstaan bij een doomband. Die gedachte wordt direct aan gort gespeeld als de muziek start, want dan gaat het toch echt direct naar standje rammen en beuken over een gortdorge sound en aangejaagd door een drummer die van plan lijkt zijn instrument te slopen.

Zanger Reiners belooft ons een lesje old school death metal en dat lesje komt er. Met verve. Het publiek in dB’s in vandaag bovenmatig enthousiast en dat slaat over op de dankbare band die een aantal keer de liefde aan de Domstad zal verklaren. Terecht ook natuurlijk. Het lesje komt in twee categorieën: opgefokt en erg opgefokt, met nummers als Tyrants of Doom, Expulsed from Decay en Church of Dread. En het lesje wordt gegeven door mensen met verstand van zaken. Afwisseling is een vies woord in het bandvocabulaire maar wat geeft dat als je zó lekker speelt als Slaughterday. Zo’n band die als vanzelfsprekend een glimlach op je gezicht speelt omdat ze zo goed zijn in wat ze doen: beuken, beuken, beuken tot je kop eraf rolt, ‘m oppakken, snel vastschroeven en weer beuken, beuken, beuken totdat het ding er weer af rolt. In Church of Dead zit trouwens een lekker gitaarloopje dus wat zeuren we over gebrek aan afwisseling. Cult of the Dreaming Dead komt ook voorbij en dat is fijn want dan kunnen we de titel zo lekker meebrullen. Weer afwisseling dus.

Wat een fijne band is dit toch, bedenk ik me als ik voor de zoveelste keer over de vloer kruip om mijn kop te zoeken en Cosmic Horror deze heerlijke set afsluit. Festivalorganisatoren in den lande: denkt u aan Slaughterday als er kont geschopt moet worden op uw feestje? Ze komen uit Leer. Dat is bij Groningen rechtsaf, dus ze zijn er zo.

Tijd om te herstellen is er vanavond niet bij, want Bodyfarm is in het uitverkochte huis. Sinds de geboorte van de band in 2009 is de bezetting deels gedwongen gewijzigd, maar het nieuwe werk is monsterlijk en de top van de Nederlandse deathmetalrots is waar deze mannen zich bevinden. Er is geen enkel vermoeden dat er vanavond rustig aan wordt gedaan en dat komt uit want met Manhunt vliegen de vier er direct op. Zanger/bassist Ralph de Boer heeft zijn boze blik weer opgezet, gitarist Bram Hilhorst tovert de ene na de andere solo uit zijn instrument, zijn immer stoïcijnse collega Alex Seegers mist geen slag en met meesterdrummer David Schermann erachter heb je elke strijd bij voorbaat al gewonnen.

Vortex of Terror wordt opgedragen aan allen die ons ontvallen zijn en gaan de gedachten automatisch uit naar mede-bandoprichter Thomas Wouters en The Well of Decay komt in een heerlijke uitvoering. Torment gaat daar weer overheen en The Last Crusade (opgedragen aan Sidney Simon: de man die al voor de veertigste keer een Big Ass Metal Fest mogelijk maakt) gaat daar weer overheen en The Swamp gaat… afijn, u begrijpt het. Wát een fijn log nummer is The Swamp trouwens. Bodyfarm schakelt een tandje terug in snelheid maar maakt het meer dan goed met de enorme dreiging die van dit nummer uitgaat. Bij Charlatan Messiah knalt het zaaltje bijna uit elkaar van enthousiasme en afsluiter Slaves of War tovert het volledig om in een gekkenhuis. De voor dB’s begrippen imposante moshpit neemt nóg indrukwekkender vormen aan en de zaal neemt simpelweg geen genoegen met een afscheid. Gelukkig is de band vanavond nog niet moe en krijgen we een heuse toegift. Een echte. Zo een die niet al ingepland stond. Unbroken is de naam, nekbreken is de faam. Bodyfarm perst er nog één keer alles uit en aan het eind volgt er een dankbaar applaus. Eventjes is het leven goed.