Het spreekwoord ‘blaffende honden bijten niet’ betekent zoveel als ‘wie dreigt, is ongevaarlijk’. Maar durf jij een hond die diep grommend zijn tanden ontbloot helemaal te vertrouwen? Ondanks dat het – zo heb ik me laten influisteren door connaisseurs als Martin Gaus en Cesar Millan – veel verschillende redenen kan hebben waarom een hond besluit zijn tanden te laten zien, wordt het in de meeste gevallen toch vaak als een overduidelijke waarschuwing gezien. ‘Ik zet mijn tanden in je, als je niet achteruit gaat.’
Het Amerikaanse Baring Teeth zal zijn naam vast niet toevallig gekozen hebben. De progressieve, technische death metal van het drietal is minstens zo dreigend, grimmig en benauwend als het ontbloten van de tanden door een uitzinnige, hondsdolle Dobermann Pinscher. Het drietal uit Dallas houdt het echter niet alleen bij waarschuwen en bedreigen, maar hapt nietsontziend, bikkelhard en ogenblikkelijk toe … om ook geen moment meer los te laten. De band bijt ongenadig stevig door, klampt zich vastberaden aan je vast en je komt dan ook echt niet meer los: een verstikkende wurggreep valt je ten deel.
The Path Narrows, dat na Atrophy (2011), Ghost Chorus Amongst The Ruins (2014) en Transitive Savagery (2018) alweer het vierde album van Baring Teeth is, wordt geopend door The Gate: een intro van een minuut, dat bestaat uit een minimalistische riff en kermende vocalen waarmee een uitermate onheilspellende, beklemmende indruk opgeroepen wordt. En dat gevoel ebt ook werkelijk geen seconde meer weg. De band vliegt je naar de keel en houdt je niets ontziend en gedecideerd vast. Halverwege het album (eerste deel Liminal Rite) en tegen het einde, als een galm slotnummer Terminus uitgeleide doet, is er hooguit even een moment om naar zuurstof te happen en enigszins te recupereren van de muzikale aanslag die je zojuist hebt ondergaan.
Dissonante harmonieën, extravagante razernij, rauwe, donkere, zichzelf herhalende en abstracte patronen, flamboyante maatsoorten, bijtende blastbeatsecties, claustrofobische riffs, gewichtige densiteit, de opgezwollen, herculische brul (Culled, Wreath), verbeten, logge gedeeltes (Terminus) … het hele arsenaal aan dissonantie wordt zonder pardon over je uitgestort. Aan het beklemmende gevoel valt simpelweg niet te ontkomen: het overvalt je, en je – of je wil tof niet – wordt erdoor bevangen. Maar in plaats van dat je dat gevoel van je af wilt schudden, je los wilt maken van de benauwdheid en je uit de wirwar wilt ontsnappen, biedt het ook volop reuring aan intensiteit en bezieling. Uit de onbeteugelde mêlee komen acht composities naar voren, die van de luisteraar de nodige aandacht vragen, maar als je eenmaal het labyrint aan lijntjes weet bloot te leggen, dan heb je me toch een overweldigend album te pakken. Een album dat wortelt in extravagantie, ongeremdheid en chaos.
Het tegendraadse, labyrintische, eigenzinnige Rote Mimesis is misschien wel het fraaiste toonbeeld van wat Baring Teeth je aanreikt. Het opent met op het eerste gehoor willekeurig aangeleverde, hallucinerende riffs, die tegen het einde plots weer de kop opsteken. Ondanks de wirwar aan tegenstrijdige riffs laat de band de cohesie geen moment los. Dit is verwrongen wanorde van de hoogste orde, verrukkelijk. Het daarop volgende Liminal Rite kent een tweetal ingetogen minuten, voordat het geweld weer wordt opgepakt. Het is iets waar de band vaker mee speelt: net even een momentje aanbrengen waarop er iets aan tempo, verbetenheid en volharding wordt teruggenomen (einde van Culled, Wreath, Terminus), terwijl de intensiteit behouden blijft. Soms zijn de momenten wat spaarzaam (Wreath), maar net voldoende om de nuance dik genoeg aan te brengen. Het maakt dat de ingewikkeldheid niet verwordt tot een te geconcentreerde, te massieve steriliteit, maar dat de zwaarwichtige, angstaanjagende inkleuring open genoeg blijft om te kunnen behappen.
Het landschap vol dissonante klanken kent dit jaar al heel wat meer dan fraaie, indrukwekkende vertolkingen (Anachronism, Mnira, Ὁπλίτης (Hoplites) en Thantifaxath om er maar een paar te noemen) en Baring Teeth steekt met dit The Path Narrows ook doodleuk het avantgardistische hoofd ruim boven het maaiveld uit. Beklijvend, claustrofobisch, extravagant, hallucinerend, meeslepend, ongeremd en verknipt … het aantal bijvoeglijke naamwoorden om deze ongebreidelde kakafonie nauwkeurig te omschrijven, is haast niet aan te slepen. Zo imposant fraai, zo overweldigend mooi. Hoe smal dit paadje volgens de band dan wellicht ook mag zijn, ik bewandel het met extreem veel plezier en een grote glimlach op het gelaat. Machtig, machtig, machtig mooi!
Score:
90/100
Label:
I, Voidhanger Records, 2023
Tracklisting:
- The Gate
- Obsolescence
- Culled
- Rote Mimesis
- Liminal Rite
- Wreath
- Cadaver Synod
- Terminus
Line-up:
- Scott Addison – Basgitaar, zang
- Andrew Hawkins – Gitaar, zang
- Jason Roe – Drums
Links: