Headlines

De Franse goten van Solor Dolorosa zijn terug met een nieuw album. Dit nieuwe tranendal draagt de naam Mond, en bevat negen lijkbleke en melancholische elegieën. Dus trek je zwartste kleren aan, want het is tijd voor een muzikale rouwstoet.Lees verder ›

arhaddon blijkt een Assyrische heerser lang, lang geleden. Het is tevens de naam van de Duitse tweemansformatie die atmosferische black metal maakt en dit al doet sinds 2014. Hun tweede plaat Êra komt nu uit via Vendetta Records maar de heren hebben de afgelopen jaren niet stilgezeten. Zo was er Reysa in 2020 en werd deze voorafgegaan en gevolgd door heel wat EP's. Ik merk op dat het hoesontwerp vaak hetzelfde stramien volgt. Een bladerdek met daarop een schedel of overblijfselen van een dier. Zo maken de mannen altijd een connectie met de natuur en het verleden achter die natuur, als je dat zo maar even zou kunnen schrijven.Lees verder ›

Chat Pile was een van de eerste bands die werd aangekondigd voor Roadburn 2025. Vorig jaar stond de band er ook er ook en gaf het viertal een hele vette show op de mainstage. Als backdrop was gekozen voor een auto die door een huis heen was gedenderd; een passend symbool voor de muziek. Want Chat Pile klinkt enerzijds toegankelijk, maar anderzijds krijg je niet echt vat op de muziek. Het was bij vlagen verontrustend. Het optreden deed me denken aan de Rollins Band. De hoekige riffs, de manier van zingen en zanger Raygun heeft dezelfde dresscode (lees: alleen shorts) als ons aller Henry.Lees verder ›

Djevels Natt Til Ende is alweer dit Noorse drietal's negende studioalbum. Ook nu handelt de centrale thematiek over alles wat er in de nacht gebeurt. Aftermath Music, het label van niemand minder dan Haavard, brengt dit Duivelse blackmetalwerkstuk aan de man en vrouw. Reeds eerder bespraken we de vorige albums van Kvitrim, Faust en Ciekals. Met name Naa Skrider Naatens Sort maar ook Tanker Som Rir Naaten zijn toch meer dan puike blackmetalplaten als je het mij vraagt.Lees verder ›

Through Storm Ahead. Zelden was een albumtitel zó treffend als deze van As I Lay Dying. Het verleden van de band was al niet bepaald onbewogen, maar enkele weken voor deze release laait het vuur weer eens flink op rondom de band. Zo werd er eerst een fraaie Europese tour aangekondigd, maar kregen we iets later het nieuws voor de kiezen dat achtereenvolgens Ryan Neff (bassist), de tourmanager én drummer Nick Pierce samen met gitarist Ken Susi de band hebben verlaten. Het blijft vervolgens akelig lang stil op de social media kanalen van As I Lay Dying zelf. Dat er vervolgens wel gecommuniceerd kan worden dat Shaped By Fire per ongeluk van de streamingsdiensten verdween, voegt nog enkele extra vraagtekens toe aan het verhaal. Tot overmaat van ramp heeft Phill Sgrosso als laatst overgebleven bandlid naast oprichter Tim Lambesis, de band uiteindelijk ook verlaten.Lees verder ›

Raar. Rraarr. Rrrrraaaaarrrrr. Het zijn de kreten van Michiel Romeyn gemaakt tijdens een bijzonder toneelstuk. Kees Prins deed er een schepje bovenop door op een zieke, manische manier te schaterlachen. Deze fameuze en tevens bizarre sketch van het Jiskefet-trio zal me altijd bij blijven vanwege de absurditeit en tegelijk het briljante ervan. Het predicaat “raar” zou je ook best op de muziek van het Amerikaanse Veilburner kunnen plakken. Is het ook briljant? Daar zullen de meningen over verdeeld zijn.Lees verder ›

Een katafalk is een verhoging waarop van oudsher de doodskist van een hooggeplaatst iemand wordt opgebaard. Een soort laatste manier om de letterlijke verhevenheid van de persoon in kwestie te benadrukken. In het geval van Thy Catafalque is het slechts gissen naar de connectie (als die er überhaupt al is) met dit voetstuk voor de doden. Wat we toch zeker kunnen stellen is dat de Hongaarse eenmansformatie – met een ongelofelijk aantal hulptroepen – ook een zekere verhevenheid toegekend mag worden. Niet door pretentie of zelfverheerlijking. Neen, deze muziek verheft zichzelf boven alles. Boven gitaarmuziek. Maar bovenal boven muzikale inperking of kadering. Misschien zelfs boven de dood. Dit is muziek voor de eeuwigheid. De albumtitel A gyönyörű álmok ezután jönnek laat zich volgens een zekere digitale vertaalinstantie losjes uitleggen als: ‘’De mooiste dromen moeten nog komen’’. Dat kan haast geen toeval zijn. Laat het grote genieten maar beginnen. De beste man staat ons al met zijn koffertje op te wachten om ons mee op reis te nemen.Lees verder ›

Twee platen hebben deze blackmetalvrienden van Ante-Inferno al uit. Fane kwam in 2020, de opvolger Antediluvian Dreamscapes in 2022. Van deze laatste vond ik geen schrijfsel. Over Fane kalkte de heer Al Foet nog een overpeinzing neer. Death's Soliloquoy is dus plaat drie en komt via Vendetta Records. Het lijkt als ik zo alle meegeleverde informatie lees, een bijzonder persoonlijke plaat te zijn geworden, zeker voor zanger/gitarist K.S.Lees verder ›

Na weer een wissel in de gelederen is het zes jaar later dan tijd voor dit Blight Privilege. Meteen is duidelijk dat Blake Judd ook hier op safe speelt. Judd vertelde zelf al over de openingstrack Survivor's Remorse dat de thematiek ingaat op de terugkeer naar een onherkenbare wereld vol dogma en gekheid. Je zou ook kunnen stellen dat Nachtmystium wat in het verleden blijven hangen is en melodische black metal brengt die wat voorbijgestreefd is. Toch klinkt het zo verdraaid lekker in de oren allemaal, dit herkenbare patroon: meloblack met herkenbare drumpatronen, waar stelselmatig één gitaar de diepte inbaant of het geheel melodisch kracht bijzet. Je zou het dus ook gewoon pure nostalgie kunnen noemen, maar ik twijfel of deze band nog een plaats zou kunnen bemachtigen op Roadburn.Lees verder ›

Het Nederlandse Release The River stuurde onlangs een promo van hun debuutalbum naar Zware Metalen, met daarbij een hand getypt en persoonlijk briefje met de persoonlijke vraag wat ik ervan vind. Nou, daar wil ik best antwoord op geven. Maar eerst even wat achtergrondinformatie over dit album. Deze band…Lees verder ›

Na het verschijnen van het uiterst sterke laatste album van Fates Warning in 2020 was er om wel bekende redenen geen mogelijkheid om te toeren voor dat album. De tijd die hij noodgedwongen thuis doorbracht spendeerde hij om andere muzikale wegen te verkennen. Dat leverde onder andere het debuutalbum van Kings Of Mercia op in 2022. Op dit album bundelt Matheos zijn krachten met zanger Steve Overland (F.M.), Simon Phillips (Toto, The Who) en Joey Vera (Armored Saint, Fates Warning), niet bepaald de minste namen in de rockwereld. Op het titelloze debuut laat de band melodieuze hardrock horen zoals die in de jaren ’80 populair was, maar dan wat steviger. De liefhebbers van Fates Warning zoeken echter tevergeefs naar referenties aan het vroegere werk van Matheos.Lees verder ›

Gennem Tågen een Deense blackmetalband uit Aarhus komt met Sindets Mørke. Dit is hun tweede album nochtans werd deze plaat gelijktijdig opgenomen met de debuutplaat Koldt Betragtes Verden en dit ergens tussen 2008 en 2021. Ik noem het alvast bijzonder. Nochtans als je er even het centrale thema bijneemt, kan je wel begrijpen waarom de heren het zo hebben aangepakt. Waar de eerste plaat handelde over hoe de mens tegenover de natuur staat en daar mee dient om te gaan, gaat het huidige album over de menselijke natuur of aard zelf. De mens in de natuur en de natuur in de mens als je het zo even filosofisch wil samenvatten.Lees verder ›

Einst is het geesteskind van de Oostenrijker Patrick Stoiber. die we kennen van werk in Lebenssucht, Détresse maar hij speelde ook in Svarta. De brave man heeft als centrale thema de problematiek van ons bestaan gekozen. We zijn allemaal stervelingen, we worden weliswaar geboren maken van alles mee maar hop op een keer zijn we het hoekje om en is het allemaal weer afgelopen. Zes hoofdstukken vertellen 's mans verhaal dat hij muzikaal omlijst door middel van atmosferische black metal. Het kan natuurlijk bijna niet anders als je op het Naturmacht label hebt getekend.Lees verder ›