Foghat – Sonic Mojo

Foghat. Bij de gemiddelde Zware Metalen-lezer zal die naam geen grote bellen doen rinkelen. En toch heeft deze Engelse band ondertussen 53 jaar op de teller. Respect! Van 1971 dus, en dan weet je dat je daarmee de schuif “classic rock bands” opentrekt.

Voor mij, als liefhebber van dat genre, is Foghat een band waarvan ik de bluesrock en boogierock al tientallen jaren apprecieer (hun mooie, gestileerde woordlogo is bijvoorbeeld ook heel herkenbaar) maar waar ik zelf geen enkele lp of cd van in huis had. Tot ik een paar maanden geleden op een lokale rommelmarkt op hun ontzettend succesvolle live lp Foghat Live uit 1977 stootte. Met fenomenale versies van Fool For The City, I Just Want To Make Love To You en dé Foghat-klassieker Slow Ride. Geen wonder dat die plaat meermaals platina haalde!

Bij zo een oude band kan het niet anders dan dat er al personeelswissels (en overlijdens) geweest zijn. In dit geval is de 77-jarige drummer Roger Earl het enige overgebleven originele bandlid. Maar zijn kompanen zijn doorwinterde muzikanten die hun sporen verdienden bij bijvoorbeeld Molly Hatchet en Pat Travers Band. Ook bands met (southern) rock en blues als grondslag.

En nu is er dus Sonic Mojo, het eerste nieuwe album sinds het door slidegitaar beheerste Under The Influence uit 2016. Ook Sonic Mojo ademt van begin tot einde de blues, 43 minuten lang. Daar zit de nummerkeuze vanzelfsprekend voor veel tussen, want zoals vaak kiest Foghat voor een combinatie van eigen nummers en covers van (vaak oude) bluesartiesten. Passeren dit keer bijvoorbeeld de revue: Willie Dixon, B.B. King en Chuck Berry. Een aantal van de nieuwe, eigen nummers dragen de stempel van Kim Simmonds, collega van Roger Earl bij Savoy Brown in de jaren ’60. Simmonds schreef mee aan drie nummers maar overleed in december 2022; hij heeft de release van Sonic Mojo dus niet meer mogen meemaken.

Tot die nummers behoren She’s A Little Bit Of Everything en Drivin’ On. She’s A Little Bit Of Everything is de opener van het album en staat daar perfect op zijn plaats, als een samenvatting van al wat nog komen gaat: vloeiende melodieuze rock met een flinke bluessaus erover, mooi gemixte instrumenten, en de ervaren, wat schurende stem van Scott Holt (die voor het eerst achter Foghats microfoon staat). Met voldoende (zeg maar: veel) ruimte voor een echte degelijke gitaarsolo uit de beweeglijke vingers van gitarist Bryann Bassett. Drivin’ On is het meest stomende nummer van het hele album, maar flirt wel zwaar met La Grange van ZZ Top. Om maar niet te zeggen dat beide nummers lepeltje-lepeltje liggen in hetzelfde bed.

Soms klinkt het ook wel braaf hoor. I Don’t Appreciate You bijvoorbeeld, uitgebracht als tweede single. Nou, dat zou zomaar passen in het uptempo oeuvre van De Kreuners of The Scabs bijvoorbeeld, om me even op het Belgische publiek te richten. En de Mean Woman Blues is helemaal niet mean. Wel een cover, ooit gezongen door Elvis, meeslepend en verwijzend naar bluesgitaristen als Gary Moore of Robin Trower.

Schuren doet het ook lekker op het bluesy en jazzy Let Me Love You Baby, een cover van Willy Dixon. Je waant je zo in een rokerig baancafé langs een Amerikaanse highway. How Many More Years is een perfect voorbeeld van een echte slow blues. En Wish I’d Been There zoekt de grens op met country. Maar steeds valt op dat de stem van Scott Holt perfect bij die verschillende stijlen past.

Het is duidelijk dat Sonic Mojo niet de wilde energie uitstraalt van het live album uit 1977 maar dat zal ook de bedoeling niet zijn van de Foghat-leden. Nee, met dit album levert de band een uitstekend bluesalbum af, wars van alle tendensen en nieuwe (al dan niet harde) muziekstijlen. Aanrader voor de liefhebber!

Score:

81/100

Label:

Metalville, 2023

Tracklisting:

  1. She’s a Little Bit of Everything
  2. I Don’t Appreciate You
  3. Mean Woman Blues
  4. Drivin’ On
  5. Let Me Love You Baby
  6. How Many More Years
  7. Song for Life
  8. Wish I’d Been There
  9. Time Slips Away
  10. Black Days & Blue Nights
  11. She’s Dynamite
  12. Promised Land

Line-up:

  • Scott Holt – Gitaar, vocalen
  • Bryann Bassett – Gitaar
  • Rodney O’Quinn – Bas
  • Roger Earl – Drums

Links: