Geschreven door Yves Pelgrims op 14-01-2024 om 22:51.
Een Israëlische band die zich richt op thema’s als broederlijkheid, geloof en politiek. Dan krijg je vandaag uiteraard een vloedgolf aan commentaar over je heen. Orphaned Land werd/wordt wat door het slijk gehaald met de oorlog in Gaza en het is logisch dat er wat luisteraars uit onder andere Arabische landen afhaken omwille van de keuzes van de band. Op zich halen ze nog steeds hun waarden uit het verleden aan: broederlijkheid met het Palestijnse volk (maar niet met Hamas) en het feit dat het geloof moet oproepen tot die broederlijkheid. ‘All Is One’ blijft hun officiële standpunt dus.
In het midden van die storm lanceerde de band vorige maand een live-album om het dertigjarige bestaan te vieren. Niet zo maar een liveshow, maar eentje in thuishaven Tel Aviv met een symfonisch orkest erbij. Wat Metallica of Satyricon kunnen, kunnen wij ook, vond de band dus. Het resultaat is kwalitatief en het geheel is ook voorzien van een knappe dvd-opname. Geen geknip met andere shows, maar de intieme sfeer van dit ene concert.
Voor de setlist heeft de band gekozen voor de platen van de laatste twintig jaar. De band legde in die periode een weg af van een robuustere symfonische metalstijl (Mabool) naar symfonische en progressieve hoogtijdagen (The Never Ending Way of ORwarriOR) tot meer toegankelijke, mainstream symfonische prog (All Is One en Unsung Prophets & Dead Messiahs). De band kon me, ongeacht de periode, steeds wel bekoren, al hebben ze naar mijn gevoel het niveau van 2010 met de vorige releases niet meer gehaald.
Ondanks die verschillen in stijl is de setlist knap opgebouwd. Een steviger begin met Mabool (The Flood), na enkele tracks de symfonische knapperigheid van topper Like Orpheus die te vinden is op de laatste plaat, waarna de band experimenteert met een stijlbreuk door terug te hoppen naar het verleden met The Kiss of Babylon. Gelukkig zorgt het symfonisch orkest ervoor dat deze logge track een meerwaarde krijgt. Iedereen houdt natuurlijk van opvolger Sapari, net zoals Brother, All Is One of In Thy Never Ending Way niet kunnen ontbreken. Een gekke keuze wel om Norra El Norra (Entering the Ark) als afsluiter te hanteren. Een voorbode voor de vloedgolf die zou komen? Uiteraard werd dit concert nog gegeven ten tijde van COVID-19, dus wellicht speelden er andere verwijzingen bij de band.
Dit neemt niet weg dat de titel van deze plaat, de impact van de lyrics, de kracht en verfijning van deze nummers en de overtuigingskracht van Orphaned Land invulling geven aan een ander, actueler probleem. Het wordt in elk geval afwachten wanneer het vervolg zal komen op die knappe laatste plaat uit 2018. Hopelijk komt het er wel degelijk, met een erg duidelijke boodschap. Ik blijf ervan overtuigd dat (hun) muziek voor eenheid kan zorgen.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
