Headlines

Wauw, dit is echt een vette vondst! Met een relatief lege recensielijst is het soms leuk om door de aangeleverde promo’s te bladeren op zoek naar een onbehandelde parel. Die heb ik ditmaal gevonden in het Indiase Demonstealer. En nu zeg ik wel Indiaas, maar in feite hebben we hier te maken met een compleet internationaal gezelschap. Frontman Sahil Makhija, ook bekend als The Demonstealer, brengt zijn kunsten namelijk niet alleen. Hij neemt een waanzinnig gevolg aan kwaliteitsmuzikanten mee.Lees verder ›

Void of Light heeft de vaart er goed in zitten. Nadat de band in 2022 een debuutplaat op de markt bracht, komt men nu alweer met een EP. En in april wordt alweer geschreven aan een nieuw album! Aan inspiratie dus geen gebrek voor deze uit Glasgow komende Schotten.Lees verder ›

In 1999 begon Stillbirth als (brutal) deathmetalband met een flinke scheut aan slaminvloeden. Toen de Duitsers jaren later de overstap maakten naar Unique Leader Records hoorden we op Annihilation Of Mankind en Revive The Throne al duidelijk een modernisering in het geluid en een toename van de technische bagage. Een jaar na het uitbrengen van die laatste plaat in 2020 overleed bassist Dominik "Pumpa" König. Het kersverse Homo Deus zal dan ook zeker een muzikale ode zijn aan hun kameraad, weliswaar op een nieuw label genaamd Distortion Music Group.Lees verder ›

Ondanks het feit dat het Spaans/Engelse Undead al sinds 2015 aan de weg timmert, verscheen er pas een eerste werk ter recensie in 2019. Existential Horror werd als debuut door collega Michiel Hoogkamer kort, maar krachtig omschreven. Mijn interesse was naar aanleiding van de recensie en het bijbehorende cijfer groot genoeg om me eens op de nieuwe schijf Putrefactio te storten.Lees verder ›

Dit Urkaft is een band uit Noorwegen en speelt black metal, de andere Urkraft komt uit Denemarken en speelt melodische death metal. Vermoedelijk zijn er nog meer bands die zich Urkaft noemen, maar daar heb ik dan geen weet van. Urkraft's tweede werkstuk is Lyset Skinner Best I Mørket, wat niet meer of minder zou moeten betekenen dan het licht schijnt het best in het donker. En dat is dan weer een waarheid als een koe. De heer Wærholm is de man achter dit Noorse éénmansproject en wil met de albumtitel gewoon stellen dat wanneer je geconfronteerd wordt met het donkere, het duistere  - neem nu een erg koude nacht - dan kunnen de sterren, de maan je gids zijn.Lees verder ›

De nieuwe is er! Na 25 komt 26, daar zijn we nog steeds blij om. Wat er op editie 25 van de beruchte reeks Lage Landen-metal-compilatie gebeurde, dat lees je hierrr nog eens na trouwens. Er volgde in ieder geval een prijsvraag/giveaway-actie van jewelste bij Zware Metalen en dat zal deze keer niet anders zijn. Integendeel, heuse luxepakketten liggen nu al klaar om van eigenaar te veranderen. Nog even wachten, maar tot het zover is moeten jullie het doen met deze review.Lees verder ›

Het Engelse Countless Skies heeft nooit bekend gestaan als louter een melodieuze deathmetalband. Natuurlijk is dat wel wat een groot deel van het geluid van het viertal uit Hertfordshire laat horen op het in 2016 uitgekomen album New Dawn en het meest recente album Glow (2020), maar het geheel is veel rijker, progressiever. Zo is de band nimmer wars geweest van het inbouwen van dromerige melodieën en ingetogen gedeeltes, waarop het tempo ervan afgaat of een piano het geheel overneemt van de gitaren. Ook gaat het viertal cleane vocalen, in samenhang met een grunt, zeker niet uit de weg.Lees verder ›

Heimland is een Noorse blackmetalband, maar wel eentje met een pagan insteek. Dat kan natuurlijk van alles betekenen. In eerste instantie zijn we dan al snel geneigd om aan Kampfar te denken, of aan de meer Viking georiënteerde blackmetalband Helheim. Maar het referentiekader is natuurlijk veel groter dan deze bands. Pagan wil namelijk in veel gevallen ook zeggen dat er wel eens stijlvreemd wordt gecomponeerd, soms met fluitjes, zuivere folkloristische gezangen of andere (historische) invloeden. Wat zullen we op Forfedrenes Taarer (de tranen van de voorouders) horen?Lees verder ›

Hoe klinkt het gehuil van coyotes in de woestijn? Ik zou het niet weten. Misschien moet ik het eens vragen aan Galen Baudhuin, de man achter dit project, Aridus. Serpent Moon is de titel van het eerste, erg persoonlijke album geworden. De heer Baudhuin deed alles zelf. In het gehele proces liet hij zich enkel bijstaan voor wat achtergrond synth-thema's en de mastering. Het artwork liet hij in handen van Artem Grigoryev.Lees verder ›

Depraved Murder, Whore Of Bethlehem en nu weer Crème Flesh. Comatose Music herbergt wat fijne orkestjes met dito bandnamen. Hoewel de eerste twee namen al even onderweg zijn en ook wat meer materiaal op naam hebben, brengt dit gezelschap met Casablumpkin zijn debuut. De titel van het album herleidt naar de Amerikaanse (volwassenen) animatieserie Archer. Mij niet bellen: ik kom vooral voor een overdosis brutal slamdeath die ik in mijn aders gepompt wil krijgen.Lees verder ›

'Die Tanzwut kehrt zurück'? Niet helemaal, jammer genoeg. Toch voor wie een nieuwe langspeler verwacht had van de Duitse Neue Deutsche Härte band met middeleeuwse vibe, want het gezelschap wilde eerst het vijfentwintigjarig bestaan vieren met een fanbox onder de naam Silberne Hochzeit. Naast wat gehandtekende kaarten, een muisonderlegger en een poster, voorziet de band de fans ook van opnieuw opgenomen nummers. Twaalf in totaal, van de afgelopen 25 jaar, uiteraard.Lees verder ›

Metasphæra is een nieuwe band aan het Duitse metalfront. De oprichting vond volgens de overlevering echter al plaats in 2015. Na lang componeren, schaven en opnemen, kunnen we nu ons oor toeleggen op een luisterbeurt van het zelfgetitelde debuutalbum. Wie kijkt naar de bandleden, zou wellicht de man achter de basgitaar kunnen kennen van tech-death grootheden Beyond Creatio, tevens residerend bij onze Oosterburen. Muzikaal vinden we Metasphæra terug in hetzelfde schuitje, waarbij de vergelijkingen uiteraard met Beyond Creation te vinden zijn, maar ook met bands als Obscura en Alkaloid.Lees verder ›

Pil & Bue is een tweetal waarvan de Noor Peter Karlssen je misschien wel bekend voor kan komen. Hij zong namelijk op fenomenale wijze de plaat Trips in van Long Distance Calling. Het bleef bij een éénmalige samenwerking, maar Peter is wel altijd doorgegaan met muziek maken. Zowel solo als met zijn band Pil & Bue die hij samen met drummer Gøran Johansen heeft opgericht. Met Special Agents komt het tweetal met hun vierde werkstuk. Het is een vervolg op het uit 2021 afkomstige The World Is A Rabbit Hole. Die plaat heb ik persoonlijk de laatste jaren helemaal grijsgedraaid. Een fraai werkstuk waarbij energieke uptempo rock/metal nummers van een fantastische omlijsting werden voorzien door het zangwerk van Peter. Doordat die plaat maar 35 minuten duurde werd alles ook interessant gehouden.Lees verder ›

Ruim één jaar geleden zouden archeologen gestuit zijn op de restanten van één van de twee schepen waarmee Sir John Franklin in 1845 op pad ging om de Noordelijke Doorgang te vinden. Een route naar Noord-Amerika die sneller zou zijn dan rondvaren via de Atlantische en de Stille Oceaan. Dit zou één van de meest interessante expedities ooit zijn geweest, één van die expedities die tot de verbeelding sprak en nog altijd spreekt. Vermoedelijk is deze historische informatie de achtergrond die dit Duitse quartet, Antrisch, er toe heeft aangespoord om hun tweede plaat hierop te baseren. De gebruikte thematiek voor de eerste Expeditie, zoals de heren hun EP noemen, is op een ander verhaal gebaseerd. De heren blijven trouw aan hun concept, namelijk beschrijven wat voor dieptepunten de mensheid heeft meegemaakt om de hoogste punten van de wereld (letterlijk en figuurlijk dan) te laten zien, als je begrijpt wat ik bedoel.Lees verder ›