Last In Time – Too Late

Geschreven door op 20-01-2024 om 16:19.

Een dikke knipoog naar de progressieve rock uit de jaren ’90. Dat is wat ik in de bijgesloten promo lees over het debuutalbum van de Italiaanse band Last In Time. Verder zou Too Late met name geïnspireerd zijn door Toto, Survivor en Giant. Een klassiek rockalbum dus met her en der wat progressieve invloeden.

Het progressieve(re) element horen we met name terug in de gitaarriffs en solo’s, onder andere hoorbaar gedurende How Long. Op vocaal gebied is het album bijzonder divers, omdat de band maar liefst een drietal vocalisten in huis heeft. Soms zijn de zanglijnen wat kleverig, een beetje inherent aan het type rock dat de band brengt. Maar dikwijls ook heel smaakvol, lang uitgesponnen en zo nu en dan ook met een ruw (metal)randje. Wanneer u een ballade prefereert dan is Believer In Love voor u het nummer bij uitstek. Voor mijn persoonlijke smaak is het ietwat te zoetsappig en gezapig. Daarmee wil ik geenzins afbreuk doen aan de capaciteiten van de vocalisten in kwestie. Maar zelf luister ik liever naar een wat “ruiger” nummer als How Long of het mooi geïntoneerde en hier toegevoegde Moonlight Dreamers met lekkere toetsenpartijen. Caterina Minguzzi mag het tijdens dit nummer helemaal alleen doen en doet dat met verve hoor. Een mooi detail is ook dat het nummer er met een fade-out van tussen gaat.

The Animal kent een verrassende en kleurrijke aanloop, alvorens de vocalen hun intrede doen. En ook hier komt de progressiviteit weer wat meer naar boven. Het is misschien wel het sterkste nummer van dit album. Flamboyant doch nergens overdreven, met weer een fijne gitaarsolo en mooie variaties in het drumspel. De duellerende vocalen zorgen net voor iets extra’s tijdens deze zeven minuten durende rockshow. Alhoewel rockshow? Dit klinkt gewoon als progmetal in de laatste minuut, zoals Dream Theater dat ook al decennia lang doet. Het titelnummer doet dan in eerste instantie wat veilig aan en gaat erg gelikt van start. Toch komt er door het brengen van meerstemmigheid behoorlijk wat swung in. Een gierende gitaarsolo draagt daar nog eens extra aan bij.

Al met al is dit debuutalbum van Last In Time prima uitgevoerd. Soms wat aan de kleverige kant, maar progressief en beklijvend genoeg om er eens een luisterbeurt aan te wagen. Wel is het een voorwaarde dat u iets kan met alle hierboven beschreven invloeden. Het album leunt ook over de gehele linie, wat meer tegen rock aan dan tegen metal, al zijn er enkele momenten hoorbaar die evengoed aan een band als Dream Theater doen denken. Zo is er naast de eerder beschreven passage ook tijdens Mr.Fantastic een en ander hoorbaar dat doet denken aan het progressieve Amerikaanse droomtheater. Het melodramatische einde in de vorm van Winter In May waarop ene Michele Luppi van zich laat horen geeft het album wel een apart slotakkoord. Helaas gaat de band er niet met een echte knal uit, wat ik betreur, want deze gasten kunnen echt wel een potje rock spelen.

Score:

75/100

Label:

ROCKSHOTS Records, 2024

Tracklisting:

1. The Way To Rock
2. How Long?
3. Road To Redemption
4. Believer In Love
5. Moonlight Dreamers
6. The Animal
7. Too Late
8. Mr.Fantastic
9. Winter In May

Line-up:

  • Massimo Marchetti – Gitaar
  • Igor Piattesi – Zang
  • Caterina Minguzzi – Zang
  • Mirko Marchetti – Zang
  • Luca Nicolasi – Bas
  • Giacomo Calabria – Drums
  • Alessio Mosconi – Keyboards
  • Emanuele Lo Verde – Keyboards
  • Andrea Lo Verde – Keyboards

Links: