Headlines

Meestal ben ik gewoon dat er ijskoude black metal vanuit de regio Quebec, Canada naar me toe wordt gestuurd. Ditmaal komt, vanuit dezelfde regio, iets anders aanwaaien. Het gaat om de debuut EP van een trio (oeh een trio!) dat zich Lock Up The Wolves noemt. The Dark Ride is de titel. De drie heren hebben blijkbaar al menig watertje doorzwommen. Ze spelen melodische death metal met een groovende rand. Een extreem subgenre dat me nu en dan ook wel weet te boeien. De heren doen alles in eigen beheer en er mag zeker geschreven worden dat het hoesontwerp van een erg hoog niveau is.Lees verder ›

Invent Animate bracht vorig jaar de uitstekende EP The Sun Sleeps, As It Never Was uit. Het was mijn eerste kennismaking met de band. De review kun je hier lezen. Ik gaf al aan dat ik benieuwd was naar het volgende werk van deze talentvolle band. Welnu, dat is er nu in de vorm van Heavener. Om gelijk maar mijn niet gestelde vraag te beantwoorden: de band lost de verwachtingen compleet in.Lees verder ›

Nieuwe blackmetalbands: ze schieten eigenlijk onafgebroken als paddenstoelen uit de grond. Het valt me namelijk op hoeveel zwartmetalen debuutalbums we binnenkrijgen op onze redactie. Of ik daar een probleem mee heb? Absoluut niet. Meer nog, een debuut is altijd een kans om iets nieuws te ontdekken. Met zijn eerste album wil een band zichzelf namelijk op de kaart zetten, een niche innemen in dat weidse blackmetallandschap, en soms resulteert dit in een frisse, nieuwe kijk op het genre. En laat ik daar toch altijd wel weer wat naar op zoek zijn.Lees verder ›

Man As Plague bracht in 2016 zijn debuut The Frail Compass uit. De Nederlandse band liet daarop een mix van death(core) en metal(core) horen, geïnjecteerd met een vleug elektronica. Hoewel we inmiddels zeven jaar verder zijn en er wijzigingen zijn doorgevoerd in de bezetting, is er in grote lijnen niets veranderd aan het strijdplan. Er zijn geen concessies gedaan om harder dan ooit tevoren terug te keren en ik kan alvast verklappen: dat lukt het viertal. Niemand minder dan Jacob Hansen (Amaranthe, Volbeat en Dyscarnate) is verantwoordelijk geweest voor de mastering van Titanomachy.Lees verder ›

Voor fans van Cult Of Luna, Sleep Token en Spiritbox. Dat staat er te lezen op de promofiche. Hoge verwachtingen die je dan schept, maar je hebt er wel mijn aandacht mee. Ik ken de band totaal niet, maar wil het met zulke referenties wel een serieuze kans geven. Dit Black Oak uit Nynäshamn, Zweden brengt het debuutalbum Egolution overings uit in eigen beheer. In 2019 en 2020 bracht de band twee singles uit, beide nummers staan ook op het album.Lees verder ›

Dit Duitse kwartet is sinds 2019 samen onder de naam Agasch. Het doel is om atmosferische black metal te maken voor liefhebbers van onder andere Waldgeflüster, Antrisch, Ellende, Enisum, Groza en Woods of Desolation. Zeg maar gerust de vaandeldragers binnen dit specifieke genre. Met dit Waldgeist presenteren de mannen het debuutalbum, nadat er in 2021 een EP met de titel Irrlicht verscheen. De uitvoering in de Duitse taal beschouw ik als een pluspunt. Maar dan moet het gebodene binnen het niet bepaald anonieme genre wel in orde zijn.Lees verder ›

Into Dark, een blackmetalcollectief uit Rzeszów, Polen brengt ruim vijf jaar na het debuut een EP I, Glance uit in eigen beheer. De vier heren laten zich beïnvloeden en houd je goed vast door, Gaerea, Outre, Misþyrming en Mgła. Tja, dan heb je wel een ruime blik op de blackmetalhorizon en heb je direct ook de lat erg hoog gelegd. Bijzonder ook om lezen dat Into Dark het knoppenwerk heeft laten doen door Przemysław Nowak van de Impressive - Art Studio. Een knoppenman die toch wel ervaring heeft in het extreme genre daar bands als Asgaard, Odraza, Outre en Devilish Impressions daar zijn komen aankloppen voor het gehele opnameproces. In ieder geval heeft dit alles me toch geprikkeld om de EP van drie nummers eens grondig te beluisteren en van een weinig commentaar te voorzien.Lees verder ›

Twee vooraanstaande extreme metallabels slaan de handen in elkaar, Purity Through Fire records en Northern Silence Productions. Deze samenwerking resulteert in een splitalbum van twee blackmetalbands met name Hænesy uit Budapest, Hongarije en Autumn Nostalgia uit Trnava, Slovakije. De laatste band doet bij mij niet direct een belletje rinkelen, de eerste daarentegen wel maar ik kan de klank niet direct thuisbrengen. Tja, misschien komt dat nog. De beide bands brengen twee nummers ten berde en mengen dit goed op. Alzo komen we tot een globale totale speeltijd van om en bij de 32 minuten.Lees verder ›

Een heerschap uit Australië brengt onder pseudoniem The Seer en onder de bandnaam Midnight Betrothed het tweede volwaardige album uit. Volgens de informatie uit de promo is hij een druk baasje, want Midnight Betrothed blijkt één van de vele éénmansprojecten te zijn die hij via het Atrocity Altar label bestiert. Eerder verschenen er van deze band in ieder geval een demo, splitcassette en een debuutalbum. Geen van alle zijn eerder ter recensie beschreven op Zware Metalen. Het doel van The Seer met zijn project Midnight Betrothed is in ieder geval het creëren van sombere, romantische black metal, wat dat dan ook mag wezen. Op dit hier gepresenteerde Death...My Faithful Bride heeft de band zijn stijl verder uitgewerkt en zouden we ouvertures moeten horen van erotische begrafenisrituelen en dodelijke fantasie. Goed, laten we daar maar niet teveel bij nadenken en gewoon de plaat aanslingeren.Lees verder ›

Een zelf getitelde EP van een vijftal uit Italië staat vandaag voor ons klaar. Daar hoeven we geen zesduizend jaar op te wachten. The End Of Six Thousand Years creëert, als we metalarchives mogen geloven, schijnbaar een mix van atmosferische sludge, melodische death metal en metalcore. Volgens de promo gaat het hier daarentegen om een mix van black en death metal aangevuld met invloeden uit de punkscene. Bijzonder is in elk geval dat de band een decennium op zijn gat heeft gelegen. Met een enigszins gewijzigde bezetting - er is sprake van twee nieuwe gitaristen naast de drie stichtende leden - brengt de band nu een achttien minuten durende EP ten gehore. Label van dienst, Hypershape Records, maakt gewag van een cultstatus van deze band. Schijnbaar zo cult en ondergronds dat de eerdere albums nooit de Zware Lijst wisten te bereiken. Dientengevolge is deze EP dan ook het eerste werk van de band ter recensie op Zware Metalen.Lees verder ›

In 2018 was ik erg gecharmeerd door Penance, het debuut van de Duitse hardcoreband Peace Of Mind. Zo'n release die ik destijds zonder enige verwachting oppakte en nog steeds regelmatig door de speakers knal. Nu, maar liefst vijf jaar later, verschijnt als opvolger de EP Life Long Tragedy. Het is niet dat het viertal in de tussenliggende periode uit zijn neus heeft gegeten want de band was op heel wat optredens te zien. Productief in de studio zijn ze echter dus allesbehalve.Lees verder ›

Zoals steeds, na een vast interval van twee jaar, presenteert het Noorse Sirenia dit jaar met 1977 album nummer elf. Op zich kan Sirenia er altijd wel in bij mij, maar blijft het nooit echt hangen. Wanneer ik de vorige platen van dit decennium nog eens een draaibeurt geef, is ook meteen duidelijk waarom: deze symfonische metal is genietbaar, maar eigenlijk nergens uniek of diepgaand. Ik had wel goede hoop met deze nieuwkomer, aangezien gesproken werd over een thematiek die de jaren '70-'80 induikt. Ik zocht me gek op gebeurtenissen van het jaar van de albumtitel, zowel binnen als buiten de muziekgeschiedenis (misschien de release van Heroes door David Bowie of Rumours van Fleedwood Mac?). De waarheid blijkt veel simpeler dan dat: bezieler Morten Veland en zangeres Emmanuelle Zoldan zijn in 1977 geboren.Lees verder ›

Het Oostenrijkse Heathen Foray kon in het verleden niet op echt positieve recensies rekenen. Leest u maar na: Heathen Foray – The Passage, Heathen Foray – Armored Bards, en Heathen Foray – Weltenwandel. Op het zesde volledige album wil de band, daar waar ze op voorganger Weltenbrand erg donker klonken, terugkeren naar haar roots van melodieuze death metal met folk- en paganinvloeden. Het pagangedeelte behelst hier geen traditionele instrumenten maar staat voor een terugkeer naar en het zich inzetten voor een beter milieu en duurzaam leven.Lees verder ›

Ja Botulistum. Bezig van in 1998 en te lui om een langspeler uit te brengen. Tot nu. Nu is er een heuse langspeler, echt waar, vol muziek. Botulistum maakt daarmee de mythe nog wat groter. Botulistum heeft namelijk een cultstatus. Tien jaar geleden mocht ik de split met Göll nog bespreken, met daarop twee nummers. Nu worden we zwaar verwend met zeven stukken, goed voor 23 minuten peat metal. Niet genoeg voor een score, wel voor een volwaardige behandeling.Lees verder ›

Miasmes, een ruwe, rauwe blackmetalband uit Frankrijk, is terug. Na hun EP Vermines van enkele jaren geleden hebben de drie heren opnieuw tijd gevonden om met zijn allen in een studio te kruipen, de producer op de knop te laten drukken en hun negen nieuwe nummers gewoon ongepolijst op te laten nemen.Lees verder ›

The Silent Rage is een Griekse melodische powermetalband. Even was ik in verwarring, omdat ik deze plaat toch echt heb gekozen vanuit onze Zware Lijst. En daar stond aangegeven dat het ging om black metal. Nu kan ik eigenlijk twee dingen doen: op basis van het gebodene deze plaat aan een collega ter recensie overdragen of zelf eens een poging doen. Nu u deze recensie leest, is het duidelijk waarvoor ik heb gekozen.Lees verder ›

Het Canadese Milanku leerde ik kennen ten tijde van Pris à la Gorge uit 2012. Een plaat die volstond met wat melancholieke post-rock en ik moet eerlijk bekennen dat ik de heren daarna een beetje uit het oog ben verloren. Totdat ik in de promolijst de naam voorbij zag komen en besloot deze band weer eens te gaan beluisteren. Met À l'aube brengt de band zijn vijfde plaat alweer uit. De stijl is ongeveer hetzelfde gebleven en is in de basis vooral post-rock met wat crustinvloeden. En die laatste hoor je vooral in de songopbouw en de productie. Want echt hard of chaotisch wordt het niet op À l'aube.Lees verder ›