Zondagavond, vaak een avond waar je uitgeblust het weekend afsluit op de bank. Niet direct een avond waarop je in deze wintermaanden nog de deur uit wilt. Toch is dat wat we doen, want Tesseract bezoekt vanavond Tivoli. Met een sterk album op zak zijn we benieuwd hoe het gezelschap rondom Daniel Tompkins dit nieuwe materiaal presenteert. Dat wij niet de enige nieuwsgierigen zijn, blijkt al snel bij binnenkomst. Tesseract weet vanavond een groot aantal bezoekers te trekken, en wat daarbij opvalt, is dat het een ongelooflijk gemêleerd gezelschap is. Metalfans (man en vooral ook vrouw!), metalcorefanaten en progfliefhebbers variërend van tieners tot zestigers nemen vanavond de moeite hun bank in te ruilen voor een warme concertzaal. Friso Veltkamp doet verslag en Victor Peters schiet de foto’s.
Als ik binnenkom, zijn de Callous Daoboys net begonnen met hun muziek. Wat ik zie en hoor, zal ik zo goed mogelijk proberen te beschrijven. Ik zie in ieder geval een band die alle kanten op stuitert, met als grootste blikvanger een wulps bewegende violiste. Dat is al enigszins ongewoon bij hardere muziek, maar het past uitstekend bij de nummers van deze band.
Want de tering. Alsof er een platenkast vol totaal willekeurige muziek omver getrokken is. Het lijkt op het eerste gehoor een allegaartje: drum & bass, electro riedeltjes, jazzloopjes en hier en daar een verdwaalde gabberbeat. Alsof dat alles nog niet vreemd genoeg is, worden tussen de nummers door snippets gespeeld van Sweet Caroline en andere nummers van John Denver. Af en toe vind ik het wel wat weg hebben van Dog Fashion Disco, alleen klinkt de Callous Daoboys nog gestoorder.
Het viertal uit Atlanta, Georgia toont wel energie; dat sprint het hele podium over, om daarna gezamenlijk water te drinken. De energie werkt enigszins aanstekelijk. De band verlangt overigens hetzelfde van het publiek. Zanger Carson roept meerdere malen op om met zijn allen te gaan dansen. Daar schetst hij ook een toekomstbeeld van; volgens hem is er maar een straf als je in de toekomst niet danst: ‘I will fuck your mom’. Dat vat deze band denk ik wel het beste samen.
Dan Unprocessed, dat met een enorme backdrop achter zich begint aan een intense set. Dat begint al met de Welcome To Hell sample bij opkomst. De band heeft een goed geluid, en met name het geluid van zanger Manuel is helder. Wat een imposant stemgeluid heeft hij! Zijn zanglijnen houden de boel nog vaak bij elkaar, zeker bij een nummer als Fear komt dit live sterk over.
De muziek zelf is vrij technisch, de nummers zijn volgestopt met vele gitaar- en basloopjes, waarmee de band wel enige gelijkenis vertoont met de hoofdact van vanavond. Alleen is Unprocessed een slag harder en chaotischer. Alles wordt echter super strak gespeeld, waardoor nummers als Lore en Thrash daardoor mooi uit de verf komen. Het is alleen wel je hoofd erbij houden, wat me niet helemaal lukt. Gelukkig is er wat rust in de vorm van Deadrose, dat een, zeker voor Unprocessed-begrippen, sfeervol begin kent, met cleane zang en beats.
Blijkbaar zijn veel mensen al bekend met het werk van deze Duitsers, en dan met name de plaat …And Everything In Between. De publieksreactie is behoorlijk, zeker als er gevraagd wordt om allemaal de zaklamp van de telefoon te gebruiken bij het opvallend toegankelijke Glass. Dat ook het publiek wel eens steken laat vallen blijkt als er gevraagd wordt om crowdsurfers, hier wordt geen gehoor aan gegeven. De band stopt dan ook abrupt het nummer. “Are You Doing Nothing?”, vraagt Manuel vertwijfeld, om daarna nog een verschroeiende versie van Haven te spelen. Goede show, alleen wel eentje om de rekenmachine bij te houden.
Datzelfde geldt deels voor Tesseract. De band heeft enkele zeer sterke platen op zak, met natuurlijk als meest recente het vorig jaar verschenen War of Being. Een plaat waarop technisch vernuft wordt geëtaleerd, maar dat ook wordt gegoten in bijzonder toegankelijk klinkende nummers met juiste hooks en memorabele gedeelten. Dat laatste komt voornamelijk op conto van boegbeeld Daniel Tompkins. Met zijn loepzuivere stem weet hij een breed scala aan mensen aan te spreken. Zo staan er links van mij mensen met een deathmetalshirt aan, terwijl rechts van mij een stel mannen op leeftijd ook staan te genieten met een bier in hun hand. Wat een gemêleerd gezelschap!
Terug naar de muziek. De band trapt gelijk overtuigend af met de opener van de laatste plaat; Natural Disaster met die enorm catchy zanglijnen aan het eind. Het is ook gelijk duidelijk: Daniel is de man van Tesseract en hij vervult die rol met verve door vanavond loepzuiver te zingen. Het schreeuwen, de cleane partijen, de hoge uithalen, alles lijkt te lukken. Dat geldt overigens ook voor de rest van de band, er wordt (wederom vanavond) super strak gemusiceerd. Dat betekent niet dat, zoals wel vaker bij progressieve bands, dat de bandleden angstvallig naar hun gitaarhalzen staan te staren. De band gaat regelmatig op in de muziek, al dan niet synchroon in beweging zoals bij Dystopia. Vetste moment in dat opzicht is dat na de band na Arrow, een kabbelende overgangsnummer, compleet losgaat bij Legion, waarbij Daniel overigens die hoge noten live ook haalt.
Hij lijkt zijn stem overigens te sparen voor de nummers, want tussendoor is er geen interactie met het publiek. Helemaal niets. Wat is dat toch met die djentbands? Een paar weken geleden zagen we hetzelfde bij Periphery. Best jammer, want het publiek reageert overal enthousiast op. Er is regelmatig een goede respons, er wordt synchroon geheadbangd of heen en weer gewiegd. Is een dankjewel te veel gevraagd, Daniel? Of te veel concentratie nodig voor de maniertjes die je af en toe hebt?
Je ziet tegenwoordig steeds vaker dat er enorme led-strips worden meegenomen. Dat is vanavond ook zo. De lichtshow oogt bij vlagen futuristisch, maar versterken de nummers ook qua sfeer, zoals bij King, waarbij Daniel nog even met zo’n ledlamp in de hand paradeert. Wat betreft de setlist vanavond, die is gebalanceerd. Uiteraard komen er enkele nummers voorbij van de laatste plaat, maar is er ook ruimte voor wat oudere nummers zoals Dystopia en het van Altered State afkomstige toegifttweeluik Concealing Fate part 1 and 2..
De band heeft dan dertien nummers in totaal gespeeld, wat genoeg is voor deze stijl muziek. En na een avond vol geflipte en hogeschool-metal is het ook wel mooi geweest, de ‘aandachtskoek’ is op, het blijft tenslotte zondagavond. Moe, maar toch voldaan kunnen we dan huiswaarts keren om op een polyritmische wijze schaapjes te gaan tellen.
Datum en locatie
18 februari 2024, TivoliVredenburg, Utrecht
Foto's:
Victor Peters (Victor Peters Photography)
Link: