Isenordal – Requiem For Eirênê

Geschreven door op 07-03-2024 om 18:55.

Isenordal is anders. Dat is de eerste zin in het meegeleverde perspraatje vanuit het label Prophecy Productions. Lang niet altijd gaat die belofte op, maar in het geval van deze Amerikaanse formatie kunnen we dat toch enkel beamen. De muziek van dit zestal is niet alleen lastig in een hokje te stoppen, maar bevat dermate veel elementen dat we hier simpelweg meer dan een enkele zin voor nodig hebben. Daar gaan we dan ook even rustig de tijd voor nemen.

Laten we starten met de bandleden. Zoals gezegd horen we maar liefst een half dozijn aan getalenteerde muzikanten op dit Requiem For Eirênê. Twee gitaren, een basgitaar, percussie, viool, cello, fluit, keyboard en overige snaarinstrumenten vinden we terug in de omschrijvingen. Daarbij hebben we ook nog vier bijdrages op het vocale vlak. Dit gaat van heldere mannelijke en vrouwelijk vocalen, tot zwartmetalen screams en diepe grunts. Allen hebben zij een fundamentele rol in de ondersteuning van de muziek, het bieden van emotionele diepgang en in de verhalende ondersteuning. Ook op muzikaal vlak gebeurt er veel, ontzettend veel. In de basis vinden we echter een stevig fundament in de funeral doom. Een muzikale niche, die me zeker in de donkere wintermaanden erg goed ligt.

Langzame, treurende ritmes werken in meanderende ritmiek op de toehoorder in om deze mee te nemen op een emotionele reis. Zonder diepe dalen echter ook niet het opwekkende licht. Als tweede invloed vinden we namelijk Amerikaanse neofolk, met een zekere singer-songwriter-invalshoek. Als moderne band uit Amerika mag een blackmetalelement natuurlijk ook niet ontbreken. De snijdende passages komen des te harder binnen wanneer het contrast zo groot is als bij Isenordal. Als kers op de taart vinden we nog invloeden uit de melodische death metal terug. Deze mengelmoes aan stijlen geeft hierbij raakvlakken met artiesten als Bell Witch, Iotunn, Marianes Rest, Misþyrming en Damien Rice. Zeker die laatste naam zal als een behoorlijk vreemde eend in de bijt klinken. Deze formatie uit Seattle weet het echter te smeden tot een zeer intrigerend geheel. Dit alles wordt gegoten in slechts vijf nummers, die bij elkaar net geen uur aan muziek weten op te leveren.

Dat krappe uur aan muziek start met A Moment Approached Eternity. Hiermee hebben we met een kwartier aan speelduur meteen het langste nummer van het album te pakken. Een treurende melodie uit de orgel, aangevuld met warme tonen uit de strijksectie vormen het decor. De langzame gitaarlijnen en diepe grunts zijn de perfecte begeleider om de muzikale treurnis over te brengen. Langzaam gaan hypnotiserende ritmes over in een stroomversnelling, met etherische vrouwelijke vocalen. Ook komt hier de black metal voor het eerst voorzichtig om de hoek kijken. In de rustige middensectie vinden we een minstens zo prachtig als harmonieus samenspel tussen akoestische gitaar, viool en cello. Dit mondt dan weer uit in een bombastische death-doom passage met donderende riffs, die ondersteund worden door neofolk instrumentatie. Denk nu nog even terug aan die eerste zin van deze recensie. Isenordal is echt anders, maar je zit constant op het puntje van je stoel in afwachting wat er nu weer gaat gebeuren.

Daar kunnen we rustig mee verder met het volgende lange werkstuk Await Me, Ultima Thule. Dromerige neofolk brengt de toehoorder in een staat van bezinning. De emotionele reis wordt voortgezet met melancholische doommelodieën en bekeken drumaanslagen. Laagje voor laagje wordt de muzikale intensiteit opgevoerd. Net een andere melodie op de toetsen, de toevoeging van een nieuwe zanglijn, tot de onvermijdelijke riffs de rust verbreken. De zwartgeblakerde vocalen voelen als een uitgesteld orgasme. De opbouw ernaartoe is simpelweg oorstrelend. De rust keert weer terug, waarbij een lange kalme passage de opmaat vormt voor andermaal een uitspatting van geweld. Dit keer een razende zwartgeblakerde passage met volle intensiteit. Hier laat Isenordal zich van zijn meest extreme kant horen.

Na die uitbarsting van geweld vinden we in het titelnummer Requiem For Eirênê het meest ingetogen nummer van het album. Het nummer wordt gedragen door pianoklanken en de wonderschone samenzang tussen de twee zangeressen van dienst. Een prachtig nummer, dat bijdraagt aan het conceptuele verhaal en de spirituele reis die Isenordal op de toehoorder tracht over te brengen. Daarna trekt Isenordal de orgel weer uit de kast en de luisteraar nogmaals mee de gelaagde diepte in met Epiphanies of Abhorrence and Futility. De slepende melodieën en diepe grunts gaan over in tremolo’s en hoge screams. Samen met het orkestrale aspect, de tegendraadse pianoklanken en vervreemdende vocalen voelt dit haast als een koortsdroom aan. Juist als het licht wat lijkt door te schijnen, vormt de psychedelische thematiek de boventoon. Ook op het afsluitende Saturnine Apotheosis wordt de dissonantie en vervreemding opgezocht. Dit alles geeft het einde van dit Requiem For Eirênê een flink occulte ondertoon, waarbij van de gebaande paden wordt afgeweken.

Hiermee verliest het album echter ook een zekere koers en opbouw, die juist in de eerste drie nummers duidelijk aanwezig was.  Dat zorgt er helaas ook voor dat een (haast zekere) hoge waardering richting het einde toch iets wordt afgezwakt. Dat neemt echter niet weg dat Isenordal hier een zeer interessante ervaring neerzet, waarbij een spirituele reis volgt langs liefde, verlies, rouw, teleurstelling en overgave.

Score:

80/100

Label:

Prophecy Productions, 2024

Tracklisting:

  1. A Moment Approached Eternity
  2. Await Me, Ultima Thule
  3. Requiem For Eirênê
  4. Epiphanies of Abhorrence and Futility
  5. Saturnine Apotheosis

Line-up:

  • Kerry Hall – Gitaar, zang
  • Gordon Greenwood – Gitaar
  • Eva Vonne – Viool, zang
  • Lieu Wolfe – Keyboard, zang
  • Jeff King – Basgitaar, cello, fluit, overige snaarinstrumenten
  • Brian Spenser – Drums, zang

Links: