Vijftig (ja, het staat er echt: vijftig!) jaar nadat Judas Priest hun debuut Rocka Rolla uitbracht, komt het uit Birmingham afkomstige kwintet met album negentien op de proppen: Invincible Shield. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat een juweeltje. Waar je wellicht zou denken dat de band in zijn nadagen zit en eigenlijk niets meer heeft en hoeft te bewijzen en dus op zijn lauweren kan rusten, zit dat laatste niet in het karakter van de band. “It is always important to go forward rather than fall back into what you know.” zei gitarist Richie Faulkner voorafgaand aan de release. En het blijken geen holle woorden. Invincible Shield is heel herkenbaar en overduidelijk Priest, maar op momenten toch net weer even anders ingekleurd.
Als ik het album voor het eerst aanzet, zaait openingsnummer Panic Attack nog wel wat twijfels. Wat is dat nou? Een album openen met een keyboardlijn? Hebben we hier met een tweede Turbo van doen? Daar had ik niet op gerekend. Die gedachte wordt na een seconde of veertig echter hard gelogenstraft als Faulkner en Tipton hun instrument leven inblazen en het snaarwerk een pulserende, drijvende kracht aan het nummer geeft. En dat blijkt dat Panic Attack alle klassieke kenmerken bevat, die je van een Judas Priest nummer verwacht: Halfords hoge, ietwat geknepen zang, een hoog tempo en felle riffs, waarbij het solowerk tegen het einde culmineert in een dual twin gitaarsolo.
In vergelijking met voorganger Firepower klinkt het nieuwe album veel meer riffgeoriënteerd. Alles is net even vinniger aangezet en gevarieerder uitgewerkt: scherpere solo’s, verfijndere melodieën, onverwachtere passages en meer variatie in de composities. Dan weer maakt de band gebruik van hoge en/of snel wisselende tempo’s (The Serpent and the King, As God Is My Witness, Sons Of Thunder) om op andere momenten de melodie leidend te laten zijn (Crown of Horns) of een blues-achtig lijntje in het gitaarwerk tevoorschijn te laten komen (Devil In Disguise, een nummer dat we wat minder kan bekoren). Dan weer klinkt de band uitbundig (Invincible Shield, As God Is My Witness), dan weer wat ingetogener (Devil In Disguise, Escape From Reality). Afsluiter Giants In The Sky bevat op twee-derde deel nog een geraffineerde passage, wanneer een akoestische gitaar het nummer even overneemt en Halford er een heel fraaie, melodieuze lijn overheen legt. De volle, scherpe en krachtige productie (Andy Sneap) past perfect bij het album. Wat verder opvalt is dat het album nergens ook maar enigszins gedateerd klinkt, maar Invincible Shield een frisse, moderne aanpak is ondergaan. “You can hear there’s parts of the band’s history in everything the band does, I think. That’s how strong the character is.” aldus Faulkner.
De teller van de band mag sinds de oprichting dan op 55 jaar staan, op plaat zijn ze niet alleen nog steeds relevant maar met dit Invincible Shield draaien ze probleemloos mee in de top van de heavy metal. Invincible Shield is probleemloos één van de betere, veelzijdigere albums van het vijftal. En nee, het is weliswaar geen Screaming for Vengeance of Painkiller, maar de drang om nieuw materiaal met albums van weleer te willen vergelijken, hebben we toch al jaren achter ons gelaten? Met Invincible Shield toont Priest niet alleen aan in bloedvorm te zijn, maar ook dat dit stukje Britse staal anno 2024 nog steeds springlevend is.
Score:
88/100
Label:
Sony Music, 2024
Tracklisting:
- Panic Attack
- The Serpent and the King
- Invincible Shield
- Devil in Disguise
- Gates of Hell
- Crown of Horns
- As God is my Witness
- Trial by Fire
- Escape From Reality
- Sons of Thunder
- Giants in the Sky
Line-up:
- Rob Halford – Vocalen
- Richie Faulkner – Gitaar
- Ian Hill – Basgitaar
- Glenn Tipton – Gitaar, keyboards
- Scott Travis – Drums
Links: