Merrimack – Of Grace And Gravity

Geschreven door op 06-03-2024 om 23:33.

Of Grace And Gravity is de opvolger voor Omegaphilia uit 2017 en dan zitten we inderdaad bij de Franse grootmeesters van de black metal, Merrimack. Een band die al meedraait in de ondergrond sinds mensenheugenis en dat blijkt dan gewoon 1994 te zijn. Ikzelf ben een poos blijven steken in 2006 bij Of Entropy And Life Denial om dan weer in 2017 aan te sluiten. Ik miste zo prompt eventjes twee platen. Ach ja, niks aan te doen. Het was collega Yves die in 2012 wel nog The Acausal Mass opnam ter bespreking dus helemaal vergeten bleken deze Fransen dan toch niet. Collega Bart was dan weer maar matig enthousiast over Omegaphilia en leek ervan overtuigd te zijn dat redelijk wat goede ideeën op deze plaat in Satanische rook bleken op te gaan. Nounou collega, dat is nu ook weer te zwaar geformuleerd in mijn ogen.

De Franse grootmeesters zetten een volgende stap in hun carrière en komen met dit Of Grace And Gravity met een tweede plaat op Season Of Mist: eveneens een belangrijke speler in extreem metalland. Tweede speler? Ja, eigenlijk zijn het er drie maar dat is een heruitgave van Ashes Of Purification, het debuut. De wat complexere songtitels op dit nieuwste album doen, zoals altijd bij deze Fransen, vermoeden dat ze op tekstueel vlak weer diepere lagen hebben aangeboord, interessant om uit te pluizen denk ik dan.

Black metal uit de Franse school kenmerkt zich door heel wat agressie en bruutheid maar ook door scherpte, finesse en dissonantie. Iets wat je ook opnieuw te verwerken krijgt in het eerste nummer, Sulphurean Synods. De vocalen van de heer Vestal zijn lekker robuust en vaak wat zwaarder en leggen zich perfect tussen de gitaren, de bas en drum. Deze laatste worden op een perfecte wijze uitgevoerd, iets wat je eigenlijk ook gewoon kan stellen van de snaarinstrumenten. Het walsende en bij momenten dansende eerste nummer is toch weer een aangename herkennismaking met deze heren. Het vernuft zit hem niet alleen in de muziek maar ook in de songstructuren waardoor je toch wel wat langere nummers te horen krijgt. Nummers die gemiddeld gemakkelijk en vlot tegen de zeven minuten aanschuren.

Sublunar Despondency vertelt een gelijkaardig verhaal. Het valt op dat de Fransen vaak kiezen om de gitaarlijnen mooi op elkaar te lijmen met daar tussen een zurige leadlijn die je in zijn eerste noten niet altijd meteen opvalt. Deze wordt echter altijd wel netjes uitgewerkt. Moedeloos word je er dan ook niet van. Schreeuwen doen deze heren natuurlijk als de beste. Op Dead And Distant Clamors lijken de stemmen hiertoe eerder te komen uit de verte en ontdaan te zijn van enig leven. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, iets wat een waarheid is als een koe. Nochtans zingt Merrimack liever over een wonde die goed heelt, iets wat vanuit de donkere achtergrond van de bandleden, zeker de zanger, wel te volgen valt. De brave man vertoont op meerdere bandfoto’s heel wat littekens. Waar deze vandaan komen, lijkt me evenwel duidelijk.

Merrimack stelt niet teleur, ook nu niet. Of Grace And Gravity is een erg sterke agressieve, bijtende blackmetalplaat geworden. Oudgedienden van deze band zullen niet teleurgesteld zijn. Jonge piepkes die net om de hoek komen kijken, raad ik aan dit draaiende hebbeding aan te schaffen al was het maar om de collectie op te vullen met erg sterke schijven.

Score:

85/100

Label:

Season Of Mist, 2024

Tracklisting:

  1. Sulphurean Synods
  2. Sublunar Despondency
  3. Dead And Distant Clamors
  4. Wounds That Heal
  5. Starving Crowns
  6. Under The Aimless Spheres

Line-up:

  • A.K. – Gitaar
  • Vestal – Zang
  • Blastum – Drum
  • Daethorn – Bas
  • Perversifier – Gitaar

Links: