De heer Kråbøl schrijft zijn zieleroerselen neer onder de vorm van beklijvende, bezwerende en angst inboezemende, typisch Noorse black metal. Hij doet dat binnen een band als Enevelde, samen met M Hellem, maar ook en vooral alleen in dit Misotheist. Menig maal kregen we van deze brave man al excellent werk te horen. Denk dan aan de debuutplaat, Misotheist (2018), maar vooral ook aan For The Glory Of Your Redeemer (2021). De heer Kråbøl bezit de kennis en kunde om met een paar aanslagen op de snaren van een gitaar, een paar meppen op een snaredrum, een paar halen aan de snaren op een basgitaar maar vooral ook een paar stevige, veelal diepe keelreutels de boel in vuur en vlam te zetten.
Ditmaal vraagt de brave man zich af met welk vehikel we de heer Satan tot leven zouden kunnen wekken. Op zich een rechtmatige vraag. Het is misschien eerder ook een vraag die geen antwoord behoeft, of toch? Volgens mij zit er in één ieder echt wel iets slechts en dit bij de ene persoon meer dan bij de ander. Althans dat is de interpretatie die ik geef als ik wat begin te mijmeren over de albumtitel van deze derde plaat, die maar drie nummers omhelst maar die wel vlot tegen de veertig minuten speeltijd schurkt.
Het zijn echter het openingsnummer Stigma en het afsluitende nummer Whitewashed Tombs die nog meer indruk maken en van een uitmuntend, zelfs uitstekend niveau zijn. Stigma opent op de aangekondigde wijze. Iets wat ik al eerder schreef. Eenvoudige aanslagen op de snaren van de gitaar sleuren je rechtstreeks de diepe afgrond in. Het drumwerk lijkt in eerste instantie wat te rudimentair en te opzwepend maar werkt wonderwel. Luister hiertoe zeker ook naar de interactie met de gorgelende en knotterende bas. De bas die, naarmate het twaalf minuten durende nummer vordert, de boel wat lijkt te sturen. Ergens rond minuut negen, net na een wat glibberige leadgitaarpartij, neemt dit instrument je mee naar een magnifieke eindbeuk volgestopt en volgepropt met heerlijk authentieke ondergrondmelodieën.
Terwijl Whitewashed Tombs je gedurende bijna twintig minuten de keel toepitst heb je nog net genoeg lucht en blijft dus enig besef over om je te verbazen over wat voor wonderbaarlijke riffpartijen voorbij komen vliegen. Het begint al met de ietwat monotone blastpartij in het begin van het nummer. En waar in het openingsnummer nog de bezwerende partijen op het einde zaten, krijg je deze al direct van in het begin te verwerken. Na een goeie tien minuten lijk je wat te verdwalen in achtergrondgeluiden. Gelukkig is dat maar tijdelijk, tot de tokkelende gitaar je nog wat stuurt in deze of gene richting.
Dus zo kan ik maar één conclusie maken en dat is dat de heer Kråbøl met Misotheist en deze derde langspeler Vessels By Which The Devil Is Made Flesh opnieuw een ongelooflijke indruk maakt. Dit is uitmuntende black metal, aanschaf verplicht.
Score:
90/100
Label:
Terratur Possessions, 2024
Tracklisting:
- Stigma
- Vessels By Which The Devil Is Made Flesh
- Whitewashed Tombs
Line-up:
- B. Kråbøl – Zang, alle instrumenten
Link: