Headlines

Een album dat tot op heden geen aandacht heeft gekregen op Zware Metalen maar wel een plekje heeft veroverd in mijn jaarlijst, is Screamin’ At The Sky, het achtste studioalbum van Black Stone Cherry. Opgenomen in het Plaza Theater in Glasgow, Kentucky, omvat het twaalf nummers die ons door de beproevingen van het leven leiden, met een muzikale ervaring die belooft licht aan het einde van de tunnel te brengen. De band weet zijn kenmerkende elementen – scheurende gitaren, krachtige drums en de soulvolle vocalen van Chris Robertson – naadloos te integreren met deze diepere teksten, waardoor Screamin’ At The Sky voor de band een krachtige terugkeer markeert in de rockscene.Lees verder ›

Een dikke knipoog naar de progressieve rock uit de jaren '90. Dat is wat ik in de bijgesloten promo lees over het debuutalbum van de Italiaanse band Last In Time. Verder zou Too Late met name geïnspireerd zijn door Toto, Survivor en Giant. Een klassiek rockalbum dus met her en der wat progressieve invloeden.Lees verder ›

Op vijf september jongstleden zag ik het Deense Angstskríg aan het werk in Kavka Oudaan in Antwerpen, als opener voor …And Oceans, Attic en Seth. Geen gemakkelijke opdracht om rond zeven uur ’s avonds de twintig maar matig geïnteresseerde bezoekers warm te spelen en het is al zeker niet evident om op zo’n avond je eigen relevantie te bewijzen als je weet dat er na jou drie onvervalste topacts op datzelfde podium zullen verschijnen.Lees verder ›

Het Hongaarse Ektomorf draait al mee vanaf 1993. Vivid Black is het achttiende album. In de afgelopen drie decennia heeft de band niet alleen met enige regelmaat een album uitgebracht, maar ook veel opgetreden. Daar kwam abrupt een einde aan toen de wereld in 2020 door COVID tot stilstand kwam. Sommigen konden daar beter mee omgaan dan anderen. Zanger en boegbeeld Zoltán "Zoli" Farkas zonk weg in een diepe depressie en leek zijn gitaar en stembanden aan de spreekwoordelijke wilgen te hebben gehangen.Lees verder ›

Engulf  is het nog niet eerder bij Zware Metalen gepasseerde soloproject van de Amerikaan Hal Microutsicos (Blasphemous). Tussen 2017 en 2019 bracht hij met het project een drietal EP's uit en nu is het tijd voor zijn debuut met de apocalyptische titel The Dying Planet Weeps. Volgens de promo is het album met name geschikt voor fans van Hate Eternal, Gorguts, Decapitated en Ulcerate. En voor wat betreft die laatste drie bands met name het oude werk. Het zal weer eens niet waar zijn. Een band die teruggrijpt naar een periode van weleer. Maar wel met een drumcomputer en ondersteuning van een keur aan gastmuzikanten. Zo doet Enrico "H." Di Lorenzo (Hideous Divinity) tijdens Earthbore een vocale duit in het zakje en horen we Sven de Caluwé (Aborted) tijdens The Nefarious Hive zijn stembanden molesteren. Met die namen maak je al snel indruk, wat zorgt voor een bepaalde vorm van anticipatie.Lees verder ›

Heeft u ooit van dive metal gehoord? Nee? Dat treft, ik namelijk ook niet. De oorverdovende golven van felle riffs, bastonen en bulderende zang schijnen volgens de promo van de band Into the Deep enkele karakteristieke kenmerken te zijn. Zelf moet ik toch vooral denken aan een doommetalband als Ahab wanneer ik een dergelijke beschrijving lees.Lees verder ›

Man van de nacht of gewoon naar het Noors vertaald Nattmann kwam al eerder met goor en smerig blackmetalwerk. Neem nu de EP Udaad of het daaropvolgende I Uvligslet Mark. Je zou dan toch verwachten dat de twee heren Nedrig en Raate genoeg bij elkaar geschreven hebben om alles op een volwaardig album te gooien? Niet dus. Maar dat kan ook geen kwaad natuurlijk. De beide heren voelen zich misschien gewoon het best bij het uitbrengen van EP's.Lees verder ›

Je moet de bandfoto en de achtergrond van deze Franse band A/Oratos eens opzoeken. Het maakt meteen duidelijk dat dit collectief zich vastgegraven heeft in een bijzondere en tegelijk moeilijke thematiek. De heren die zich rond bandbrein Wilhelm hebben verzameld trachten de grens over te steken tussen materialisme en spiritualiteit. Dit omdat er volgens hen geen of weinig plaats is in de huidige maatschappij voor dit laatste.Lees verder ›

Een aandoening aan de hersenen; volgens de cijfers van de Hersenstichting krijgt 1 op de 4 mensen het. Van dementie, angststoornissen, een beroerte, depressie, migraine, Korsakov en de ziekte van Parkinson, tot hersenletsel na een ongeluk. Doordat de hersenen zo complex en belangrijk zijn, kan een hersenaandoening grote gevolgen hebben als er iets misgaat.Lees verder ›

Dit kwartet bestaat uit ervaren muzikanten met alles van stadionconcerten in Hong Kong, Britse rockclubs tot het National Theatre. Jørgen Apeness (Sauropod, Thea & The Wild, Lazy Queen), Lars Fremmerlid (Bugge Wesseltoft, Einar Stray Orchestra) en Henrik Schmidt (Synne Sanden, Shimmering) hebben ervoor gezorgd dat Jonas Lundekvam (toetsen en vocalen) aanbleef na zijn bijdrage op het eerste album KY en de daaropvolgende optredens.Lees verder ›

Nortfalke, een naam die doet vermoeden dat we Nederlandse black metal te horen gaan krijgen. Niets daarvan. Dit vijfde album bevat niets anders dan ambient, dungeon synth met name. Twee lange nummers, vol nevelige en rokerige pagan, beelden oproepend uit lang vervlogen tijden, waar Witte Wieven opdoken vanuit moerassige weilanden. Stap in het bootje en vaar even mee naar Domenland.Lees verder ›

Waar vliegen de kerstman en zijn elfjes nog even naartoe alvorens hij zich weer een jaartje opsluit in zijn hutje in het Hoge Noorden? Derbyshire, Groot Brittannië daar stopt hij vast en zeker nog eventjes. Waarom verkoop ik zo een onzin? Tja, kijk maar eens op de facebookpagina van dit Embers Ignite dat net onder de kerstboom zijn tweede EP, Visions Of A Dying World, heeft achtergelaten. De heer Hayward vond het een goed idee zichzelf in een elfenpakje te hijsen en een guitar playthrough te maken. Tja, dan ben je ofwel een draaideur ofwel maakt het je geen bruine boterham uit wat de wereld van je denkt. Sommige mensen kan het allemaal geen roestige moer schelen. Dan moeten die bewuste individuen er ook wel tegen kunnen dat er tegen hun voordeur wordt gepist. Nou, nou wat een robuust taalgebruik. Rustig maar gozer. Ik weet het, ik weet het...Lees verder ›

De post-hardcoreband Casey werd in 2014 opgericht in Wales. Oorspronkelijk onder de naam Well Wisher, maar dat werd niet veel later al aangepast naar de huidige naam. Eind 2022 kwamen de heren weer tot mekaar, aangezien er na het uitbrengen van twee volwaardige albums in 2019 werd besloten om te stoppen. Met How To Disappear viert men dus zijn rentree. De plaat wordt uitgebracht via het Londense Hassle Records, dat eveneens het thuishonk is van andere beloftevolle namen zoals Ithaca, Brutus en Stake.Lees verder ›

Grant The Sun heeft duidelijk heel wat troeven om op te vallen in de menigte. Om te beginnen is het best zachte geluid, naar metalen standaard, verfrissend en wordt een stevig onderwerk steeds omhoog getrokken door een meeslepende melodie. In Machina en Death Is Real zitten heel vette gitaarriffs en drumpassages. De cleane zang is niet overtuigend en op het randje van vervelend, maar de screams daarentegen voegen wel iets toe. Het jazzy Mariana, waarbij de zang is vervangen door een synthachtige saxofoon en een wanky gitaar, had voor mij achterwege mogen blijven. De post-rockige outro, waarbij akkoorden op monotone wijze en in een simpel ritme worden herhaald, vind ik dan ook een iets te makkelijk einde voor mijn interessespier.Lees verder ›