Headlines

Hoewel er in 2023 relatief weinig Belgische blackmetalalbums uitkwamen (er zijn uitzonderingen, maar de grote namen waren alvast niet erg productief), mag men in België toch terecht trots zijn op zijn meer dan voortreffelijke zwartemetalenfamilie. Wanneer de organisatoren van Unholy Congregation of Hard Rock Fest Avelgem (twee kleinere, Belgische festivals met een jarenlange traditie om Belgische bands op hun affiche te zetten) op zoek moeten naar kwaliteitsvolle Belgische black metal, is het daarom ook nooit lang puzzelen voor henLees verder ›

Stel je even voor dat je op een zaterdagavond door het donkere en regenachtige Gent rijdt. Je zit met een grote glimlach achter het stuur. Daar kunnen natuurlijk vele redenen voor zijn. De mijne is omdat ik zojuist met slechts vijftig tot zestig anderen naar Final Form heb gekeken in een typisch Belgisch jeugdhuis. Die tent is volledig afgebroken, het wereldkampioenschap turnen verbleekte er qua lenigheid van de dansers bij, het opstootje van Ben Saddik en Verhoeven is slechts kinderspel bij de gebeurtenissen op de dansvloer, maar uiteindelijk is er meer gelachen dan bij de gemiddelde cabaretier.Lees verder ›

Vier kerels uit de regio Parma, Italië, goed gekend in de lokale ondergrond, doch ook ver daarbuiten, steken hun koppen bij elkaar en houden Tulpa boven de doopvont. De heren hebben de afgelopen jaren afdoende ervaring bij elkaar geharkt door hun deelname in bands als Whiskey Ritual, Forgotten Tomb, Mother Augusta en zelfs Kirlian Camera. De melodische black metal van dit drietal laat zich inspireren door het spirituele, meer nog door het concept/de idee rond samsāra.Lees verder ›

Extreme metal van Oekraïense origine gecomponeerd en uitgevoerd door bandleden van White Ward en ​Soen? Black, melodische death en progressieve metal worden gecombineerd met folkinstrumenten en traditionele gezangen. Het debuut van Waidelotte heeft de titel Celestial Shrine meegekregen inclusief bijpassende hoes. Verder zijn er naast de eerder genoemde bands onder andere nog leden op dit debuut te horen van Naoni Orchestra, Тінь Сонця en Solar Kollapse.Lees verder ›

Aristarchos is een blackmetalentiteit uit Glasgow, Schotland. Wie of wat er achter steekt, is mij toch niet helemaal duidelijk. Martyr Of Star And Fire is de opvolger van Aristarchos, de debuutplaat. Vendetta Records is de platenbaas. Tja en dan zie je al van mijlenver aankomen dat er vermoedelijk heel wat kwaliteit in deze band zit. De band graaft diep in het zijn en het niet zijn, in het bestaan en in het niet bestaan. Maar ook kijkt hij naar licht en duisternis. Luistert hij naar geluid en stilte. Je kan stellen dat de band het zoekt in de extremiteiten van het zijn en alzo misschien geconfronteerd wordt met iets wat er ook niet is, en zo kom je terecht in een alomvattende leegte. Je beseft je dat je als mens deel uitmaakt van iets veel groters en dat niet alles materieel is, niet alles vast te grijpen is.Lees verder ›

Op hun zesde langspeler Nell’ Ora Blu nemen de heren van Uncle Acid & the Deadbeats ons mee terug naar het zwoele tijdperk van de Italiaanse Giallo. Een film (en muziek) genre waarin misdaad en horror op een artistieke manier in beeld werden gebracht.Lees verder ›

Een toepasselijker titel dan Killing For Revenge had het nieuwe album van Six Feet Under niet kunnen hebben. Gebrand op revanche na het abominabel ontvangen Nightmares Of The Decomposed misschien? Neen: uiteraard zal de heer Barnes ontkennen dat die aanname hout snijdt. Niemand binnen onze redactie durfde zijn vingers in 2020 aan het ding te branden in ieder geval. Toch is er leven na de dood. Het negatieve weegt in veel gevallen zwaarder dan het positieve, want links- of rechtsom heeft dit gezelschap in het verleden natuurlijk ook wat prima platen uitgebracht. Vergevingsgezind als we zijn rapen we onze botten bij elkaar, geven we Killing For Revenge een eerlijke kans en zijn we vooral benieuwd wat we deze ronde krijgen voorgeschoteld. Net als bij de vorige plaat speelt ook nu (oud) kameraad Jack Owen (ex-Cannibal Corpse) de gitaarpartijen in en om zijn oude band extra uit de tent te lokken, komt het artwork deze keer uit handen van Vince Locke; de artiest die dat ook al meerdere keren deed voor.. juist ja.Lees verder ›

De conclusie kan dan alleen maar zijn: het lange wachten was de moeite waard, en Scavenger levert met Beyond The Bells een album af dat in het melodieuze (speed)metalgenre een plaats in de jaarlijstjes verdient. Puik werk van Tine en haar mannen. Lees verder ›

We nemen een tweetal in Engeland wonende Portugezen met enige speelervaring in de gothicband Heavenwood en de deathmetalband Dementia 13 en laten de heren op ons los met het debuut Life, But In Reverse.... Het is weer die tijd in het jaar, Suicide Season, de blaadjes vallen van de bomen. Nou ja, geheel in de stijl van de albumtitel doe ik nu ook even alsof de vier jaargetijden in tegengestelde toestand elkaar opvolgen. Dat lijkt mij namelijk wel handig(er) om optimaal van dit doomdeath-duo te kunnen genieten. Al zullen de echte zwartkijkers onder ons, dit net zo goed weg kunnen werken bij ruim dertig graden Celsius. En ja ik behoor ook tot die specifieke doelgroep, dus kom maar op met dit plaatwerk!Lees verder ›

Backstabber is een Canadese band die met deze tweede EP een muzikale uiting tracht te geven aan de vier vormen van matennaaierij, zoals wij dat hier in de lage landen noemen. De eerste EP en het debuutalbum hebben we bij Zware Metalen gemist. Goed, een viertal nummers dus, allen beschreven en gevormd rondom een eigen patroon van het 'backstabben'.Lees verder ›

De metal die de laatste tijd vanuit het Hongaarse land op ons af komt smaakt mij goed. Nu is er naast enkele deathmetalbands ook ruimte voor het debuut van Lidérc. Een blackmetalalbum met de titel Profán Mystérium. Een zestal nummers allen in de Hongaarse taal, we moeten dus een beetje raden waar dit over gaat. Gelukkig biedt de bijgesloten promo soelaas, wanneer ik lees dat de teksten met name vanuit poëtische geschriften afkomstig zijn. De muziek zelf is dan weer een interpretatie van middeleeuwse, folkloristische toestanden, zonder dat de band veel gas terugneemt voor een adempauze. De prachtige en vrij gedetailleerde albumhoes is van de hand van Grafit és Hamu.Lees verder ›

De mijnwerkers van Dauþuz zijn terug. Ditmaal komen de twee heren vanuit de ondergrond opnieuw naar boven en vertrokken ze zelfs vanuit de restanten van een uraniummijn. Uranium is voor deze band plaat nummer zes. Ik bleef ergens in de steenkolen steken in 2019 wat maakte dat ik de twee vervolgplaten Vom Schwarzen Schmied en de cleane-vocalenvariant van deze plaat Vom Schwarzen Schmied - Bergkgesænge gemist heb. Waar de vorige plaat die ik beluisterde nog via Naturmacht productions uitkwam, zitten de heren al sinds 2021 ondergronds bij de landgenoten van Amor Fati Productions. Na wat door mijntunnels te hebben gedwaald tussen 2019 en 2021 met een EP en een splitrelease.Lees verder ›

Dit Duitse viertal Venues kende ik nog niet. Het is een melodische metalcoreband uit Duitsland op stal bij toch wel een grote platenboer in het genre, Arising Empire. Voor de band uit Stuttgart is Transience want dat is de naam voor de nieuwste plaat, al album nummer drie. In 2018 was er Aspire en in 2021 Solace beide platen werden niet door ons opgepikt. Het geeft me de gelegenheid om er eens fris gewassen en niet geschoren in te duiken in al dat melodisch metalcore lekkers.Lees verder ›

Sjæleangst zou dat niet gewoon zielenangst betekenen? Of mag en kan dat niet zo vrijelijk, los uit de pols vertaald worden? Het zou zo maar kunnen, toch? Het Deens lijkt af en toe wonderwel bijna Nederlands te zijn, of ga ik hier wat te ver in? In ieder geval is het zo dat dit Deense duo, dat zijn identiteit angstvallig geheim tracht te houden, elkaar gevonden heeft om hun donkere gedachten op een atmosferische blackmetalwijze te omlijsten. En welk label is er dan beter om dit uit te brengen dan het gerenommeerde Vendetta Records? Erg moeilijk moet het allemaal niet zijn. De essentie ligt ook gewoon in de muziek. Je moet niet uren en uren palaveren over songtitels, je kan ze ook gewoon nummeren. Je moet niet dagen en weken je hoofd breken over een passend hoesontwerp of toch wel? Zo veel vragen... mijn ziel kent geen rust, schrik om geen antwoorden te krijgen. Maar antwoorden komen er...Lees verder ›

Het is maar weinig bands gegeven om dertig jaar na het debuutalbum nog altijd in dezelfde bezetting actief te zijn en dan ook nog eens elke drie jaar een uitstekend album uitbrengen. The Empyrean Equation Of The Long Lost Things is het eerste album van de Duitse progmetallers van Vanden Plas sinds het debuut uit 1994 waarop toetsenist Günter Werno niet meer te horen is. Zijn plaats achter het keyboard is overgenomen door Allesandro Del Vecchio, de multi-instrumentalist, componist en producer die zo’n beetje op elk album dat door het Frontiers label wordt uitgebracht te horen is geweest.Lees verder ›