Tygers Of Pan Tang – Animal Instinct (heruitgave)

Geschreven door op 01-02-2025 om 16:54.

Van een band die in 1978 ontstond, mag je in 2025 zeggen dat die in de herfst van zijn carrière zit. En toch lijken de Tygers Of Pan Tang meer levend dan ooit! In 2024 brachten ze niet alleen een gesmaakt livealbum (Live Blood), maar ook deze heruitgave van het Animal Instinct album uit 2008.

Het originele album heb ik niet, dus ik ga geen vergelijking maken tussen het geluid van toen en dat van de geremixte versie nu. Maar een pak nummers kende ik wel al. Animal Instinct was het album waarop huidige zanger, de Italiaan Jack Meille, zijn debuut maakte, na een bijzonder korte inlijfperiode. Voor de band zelf waren het turbulente jaren geweest, want het succes uit de vroege NWOBHM-jaren was weggedeemsterd. Wist je trouwens dat de zeer recent overleden stergitarist John Sykes in de jaren ’80 deel uitmaakte van de Tygers?

Dat Meille hier een flink visitekaartje afleverde, is zacht uitgedrukt. De man weet wat zingen is en gaat vaak naar de hogere regionen met een hele krachtige stem waarin je af en toe een vleugje Robert Plant lijkt te ontwaren. Een typische klassieke rockstem dus, die feilloos past in de stijl van de Tygers: vooral midtempo en uptempo hardrock die nog wat NWOBHM-invloeden combineert met vlottere 80’s hardrock (niet vergeten, we hebben het wel over 2008 hier) en zelfs een voorzichtige synthesizer (zoals in Live For The Day dat me wat aan Whitesnake doet denken).

Maar vooral midtempo en uptempo heavy rockers dus. Let It Burn legt er bijvoorbeeld flink de zweep op, terwijl het hypermelodieus blijft en je mag watertanden bij de lekkere solo’s. Idem voor het iets hoekiger Rock Candy. Even hoekig en door het gebruik van de voice box en de wooo-hooo-koortjes wat verwijzend naar Bon Jovi is If You See Kay, maar hier kun je niet zeggen dat je naar een band luistert die uit de New Wave Of British Heavy Metal komt. Winners And Losers drijft op een eenvoudig pompend basje en snijdende riff, en meer moet dat eigenlijk niet zijn om een meezingrocker te produceren waarop je met plezier de luchtgitaar weer bovenhaalt.

Want hier heb ik het eigenlijk nog niet over gehad: de gitaartandem Weir (het nu nog enige overblijvende originele lid) en Robertson levert schitterend werk af. De solo’s zijn vaak bluesy en neigen naar ZZ Top. Een slechte smaak hebben ze dus niet!

Nog een snelheidsduivel is Bury The Hatchet. De Tygers helemaal in het straatje van de snellere Saxon en Accept-nummers. Inclusief alweer een majestueuze lel van een solo. ‘Old skool metal’? Absoluut! Vernieuwend? Niet in het minst! Puik gedaan? Zeg dat wel, met de Tygers zit je eerlijk gezegd altijd goed. Riffs, hooks, vlammende solo’s, refreinen, melodie … waarom zijn deze jongens nooit ècht groot geweest?

Afsluiter en bonustrack Don’t Say R’n’R Is Gonna Die krijgt een wat andere stijl. De nadruk ligt nog meer op de stem van Meille en het vlotte refrein, de drum is meer poppy en de gitaren houden zich wat rustiger. Dan spreken de elf andere nummers me eerlijk gezegd meer aan.

Met deze heruitgave van Animal Instinct bewijst Tygers Of Pan Tang dat men menig pareltje in zijn catalogus heeft zitten. Animal Instinct verveelt geen seconde, grossiert in snedige riffs, melodie en niet te versmaden solo’s, terwijl de structuur van de nummers meer dan degelijk is. Dikke aanrader voor iedere fan van “gewone” hardrock en heavy metal! Wat mij betreft mag die eerder genoemde herfst van de carrière nog vele jaren blijven duren!

Tygers Of Pan Tang - Animal Instinct

Label:

Mighty Music, 2024

Tracklisting:

  1. Rock Candy
  2. Cry Sweet Freedom
  3. Live For The Day
  4. Let It Burn
  5. If You See Kay
  6. Hot Blooded
  7. Devils Find A Fool
  8. Winners and Losers
  9. Cruisin’
  10. Bury The Hatchet
  11. Dark Rider
  12. Don’t Say R’n’R Is Gonna Die (bonus track)

Line-up:

  • Robb Weir – Gitaar
  • Craig Ellis – Drums
  • Jack Meille – Vocalen
  • Brian West – Bas
  • Dean Robertson – Gitaar

Links: