15 december 2024. Een datum die thrashliefhebbers ongetwijfeld tergend langzaam dichterbij zagen komen. Want: Testament, Anthrax en Kreator in Mainstage in Den Bosch. Met een gezamenlijk ervaring van 126 jaar het headbangfeestje van het jaar! Remco Faasen maakte er z’n persoonlijke Eindhoven Metal Meeting afterparty van en trok likkebaardend naar de hoofdstad van Brabant. Want daar brandt nog licht. Seth Abrikoos maakte de foto’s.
Wie maak je headliner op een avond als deze? Er moet er altijd één beginnen en dat is Testament. Metalband sinds 1983 en voorzien van een geschiedenis waar je een podcast mee kunt vullen. Zanger Chuck Billy overleefde een zeldzame vorm van kanker, ex-gitarist James Murphy kan zich niets meer herinneren van de opnames van het album The Gathering in 1999 omdat vlak na de release een hersentumor werd verwijderd en hij geheugenverlies kreeg. Drie Slayer-drummers maakten ooit deel uit van de band (Dave Lombardo, Paul Bostaph en John Dette) en dat geldt ook voor drummonster Gene Hoglan (Death DTA, Dark Angel, ex-Strapping Young Lad), oud-drummer van Cradle of Filth, Dimmu Borgir en Brujeria Nicholas Barker, oud-Machine Head-drummer Chris Kontos en trommelaar John Tempesta (The Cult, ex-Exodus, ex-White Zombie, ex-Rob Zombie). Steve ’Zetro’ Souza (inmiddels weer ex-Exodus) was twee korte periodes de zanger en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Levende (thrash)metalgeschiedenis deze band, die mij desondanks op plaat nèt niet altijd pakt.
Live is dat echter een ander verhaal en dat blijkt vanavond maar weer. Er is duidelijk niet bezuinigd op rook, vuur en lichttechnici want elke uithoek van de Mainstage wordt benut. Er kunnen zesduizend mensen in deze zaal maar er lijken er al tienduizend te zijn en dan staat er buiten nog eens een enorme rij terwijl Chuck Billy laat horen uitstekend bij stem te zijn. Gelukkig ook nog steeds present; Alex Skolnick: als gitarist een klasse apart.
Het kost Testament geen enkele moeite de zaal mee te krijgen: iedereen was vooraf al van plan het cadeau dat deze avond wordt voorgeschoteld gretig uit te pakken en het enthousiasme rolt door de hal. Fijne nummers als Children of the Next Level en The Formation of Damnation van het sterke, gelijknamige album, komen langs en dat geldt helaas ook het zeurderige Return to Serenity, al biedt het Skolnick de gelegenheid de spotlight te pakken en zijn gitaar te laten janken. Gelukkig is dat daarna weer volle kracht vooruit met het machtige First Strike is Deadly. Er zit totaal geen slijtage op deze band: een nummer als Low wordt nog net zo krachtig gebracht als in 1994. Ja, Chuck Billy loopt alleen nog maar wat op en neer (de man is ook alweer 62) maar klinkt nog steeds lekker venijnig. Drummer Chris Dovas (die dus grote schoenen te vullen heeft) had met zijn 26 jaar zijn zoon kunnen zijn maar mept heerlijk om zich heen en dat horen we extra goed omdat hij perfect in de mix staat.
Native Blood van Dark Roots of Earth is een verdomd lekker nummer: Billy gaat er zelfs van swingen. Bij Electric Crown gaat Skolnick weer op avontuur: het kan niet anders of er haken beginnende gitaristen af bij het aanschouwen van zoveel ogenschijnlijk onhaalbare prestaties. Tenzij ze per direct twintig uur per dag gaan oefenen. More Than Meets the Eye en een heel woeste versie van het nog immer machtige Into the Pit sluiten deze eerste thrashmasterclass op een geweldige manier af.
Anthrax begint diens optreden met een serie loftuitingen op zichzelf: op het doek boven het podium vertellen de nodige prominenten in een video hoe geweldig de New Yorkse band wel niet is: van Phil Anselmo en Tom Morella via Gene Simmons en Kerry King tot Robert Trujillo, Dave Mustaine en… hé daar hebben we Chuck Billy weer!
Het is helemaal prima, dat filmpje vol prominenten dat minutenlang doorgaat, want één ding is zeker: als het straks om de muziek gaat, staat Anthrax zijn mannetje. En ja, op één nummer na komt al het werk van platen die al sinds de jaren ’80 grijsgedraaid worden en ja, er zit al jaren geen verrassing in de setlist maar wat blijven ze lekker om langs te horen komen: A.I.R., Caught in a Mosh, Madhouse, Metal Thrashing Mad en noem ze allemaal maar op. A.I.R. is de opener en vanaf seconde één is het feest. Zanger Joey Belladonna rent van links naar rechts over het podium, bijna iedere aanwezige persoonlijk groetend, bassist Frank Bello draait zijn rondjes en stuitert rond en gitarist Scott Ian roept constant om een mosh pit. Alsof dat nodig is. Het is een… madhouse.
Bij het nog immer kippenvel opwekkende Caught in a Mosh, het derde nummer van de avond, heeft Belladonna de halve voorraad plectrums van zijn collega’s Ian en Jonathan Donais al in het publiek gegooid en is het inmiddels een komen en gaan van crowdsurfers. Het overgrote deel van de nummers op de setlist moet Anthrax toch al gauw vijftienhonderd tot tweeduizend keer gespeeld hebben maar het enthousiasme spat er nog steeds vanaf. Net als bij het relatief nieuwe Fight ‘Em ‘Til You Can’t van Worship Music uit 2011. Joey Belladonna bezorgt een fotograaf tegelijkertijd de schrik én de avond van zijn leven als hij een camera afpakt en er unieke plaatjes mee schiet.
Als het ding weer terug is in de handen van de rechtmatige eigenaar, krijgt de zanger zonder al te veel moeite de zaal mee om te klappen tijdens Madhouse. De crowdsurfers blijven gaan bij Metal Thrashing Mad en het nog steeds o zo lekkere Be All, End All. Het volgende nummer wordt door Belladonna geïntroduceerd als het ‘liedje over de man die jury en beul tegelijk is’ en I Am the Law krijgt vervolgens een groots onthaal. Frank Bello ziet zijn voorraad plectrums inmiddels slinken dankzij zijn zingende bandmaat terwijl Medusa en een werkelijk waanzinnige versie van Antisocial voorbij komen.
De drumsolo van Charlie Benante gaat daarna al snel over in oorlogsgetrommel en inderdaad, het is tijd voor de war dance én de terugkeer van het kippenvel: Indians. Efilnikufesin (N.F.L.) geeft de crowdsurfers de laatste kans hun hobby uit te oefenen waarna de band afscheid neemt met de belofte dat het nieuwe album nu echt in zicht is.
Humor is een wat minder sterk ontwikkelde karaktereigenschap van de gemiddelde Duitser en dus is het na Anthrax uit met de pret. We worden serieus met Kreator en dat geeft werkelijk he-le-maal niets want de band rond Mille Petrozza kan bij mij niets fouts doen. Hate über alles laat gelijk horen dat het de heren menens is en anders doen de twee immense demonen die ons vanaf de zijkanten van het podium aanstaren dat wel. Phobia is nog maar net gestart als er met een knal een aantal lichamen met hun nek bungelend aan een touw naar beneden komen vallen: ze passen mooi bij hun gespietste collega’s die aan weerszijden van het drumstel van Vektor zijn opgesteld. ‘The kreator has returned’ kraait Petrozza ten overvloede in de microfoon en hij eist een wall of death tijdens Enemy of God.
Het is inmiddels een komen en gaan van crowdsurfers en bij het beestachtige Hordes of Chaos (A Necrologue for the Elite) keert het kippenvel van bovenop mijn hoofd tot aan het puntje van mijn penis terug. Hail to the Hordes is nog immer heerlijk melancholisch en voordat Betrayer (ook alweer uit 1989) wordt gestart legt Petrozza geduldig uit dat hij op deze laatste avond van de tour zoveel mogelijk crowdsurfers wil zien ter ere van thrash metal…
Nou, het is alsof er een kraan mensen wordt opengedraaid: uit alle hoeken en gaten komen liggende metalheads over de hoofden van het publiek naar voren. Er lijken meer bezoekers op handen te liggen dan op benen te staan en één surfer weet zelfs het podium te beklimmen, tot vermaak van Petrozza en bassist Frédéricq Leclercq. Ondertussen zet de beveiliging een extra uitgang in de barrière open om opstoppingen zo snel mogelijk weg te halen. Satan Is Real is het volgende nummer en de inmiddels opgeluchte beveiliging zal instemmend hebben geknikt: het was even gekkenwerk om de vloedgolven aan mensen weg te werken.
Op de klanken van het instrumentale Mars Mantra verschijnen twee figuren op het podium om met hun fakkels enkele beelden in vuur en vlam te zetten en de zaal weet dan al wat er komt: het fenomenale Phantom Antichrist, dat ook nog eens geweldig wordt uitgevoerd. Strongest of the Strong wordt opgedragen aan Testament en Anthrax en Petrozza gooit de vlam nog maar eens in de pan door bij Terrible Certainty om de grootste circle pit van de avond te vragen. Het resultaat mag er zijn.
Twee ‘Violent Mind’-mannetjes lopen op de klanken van The Patriarch rond met een fakkel om het titelnummer van die geweldige comebackplaat van Kreator uit 2001 na het experimentele gerommel in het decennium ervoor aan te kondigen: Violent Revolution. Pleasure to Kill maakt het feest vervolgens compleet en nog één keer perst Mille Petrozza er een wall of death uit bij een inmiddels ongetwijfeld suf gebeukt publiek. Een nieuw Kreator-album verschijnt pas in 2026 maar de volgende live-afspraak kunnen we al wel maken: 8 augustus op Alcatraz Festival in Kortrijk en/of 16 augustus op Dynamo Metal Fest in Eindhoven.
Datum en locatie
15 december 2024, Mainstage Brabanthallen
Foto's:
Seth Abrikoos (Linktree)
Link: