Tantrum klapt er meteen vol op. Jinjer doet niet aan introducties, dus waarom zouden wij dat wel doen? Een drumroffel leidt direct tot een uitbarsting aan bruut geweld, die eer doet aan de titel van het nummer. Die brute uitbarsting en de hectische passages die volgen, zijn echter betrekkelijk misleidend. Jinjer heeft zich de laatste jaren namelijk ontwikkeld van een hitmachine tot een band, die steeds beter doorheeft hoe er kwaliteitsmateriaal geschreven moet worden over de gehele linie van een album. Zo krijgt de tweede helft van het openingsnummer bijvoorbeeld een heel andere wending, waarbij de individuele kwaliteiten van de bandleden tot uiting komen. In eerste instantie natuurlijk die van boegbeeld Tatiana Shmayluk, die steeds beter haar heldere vocalen weet in te zetten naast de brute screams en grunts. Daarnaast worden de baslijnen van snarenplukker Eugene Abdukhanov in de spotlichten geplaatst. Beide uitblinkers strijden het gehele album samen om de aandacht op te eisen. Een duel der titanen. Hoog tijd om verder in dit Duél te duiken.
Voor wie nog niet helemaal weet waar Jinjer voor staat, zullen we de band toch nog van een zekere duiding voorzien. De succesformatie uit Oekraïne (inmiddels woonachtig in de Verenigde Staten om overduidelijke redenen) heeft in de afgelopen jaren de wind flink mee gehad. Dit doet de band door middel van groovende djenty metalcore, met progressieve invloeden en brute uitspattingen die tegen de death metal aanschurken. Het boegbeeld is natuurlijk zangeres Tatiana Shmayluk, die met haar vocale diversiteit hoge ogen gooit. Waar eerder (hoofdzakelijk) de focus lag op het brutere beukwerk, weet Jinjer dat steeds beter te doseren met gelaagde opbouw en technisch gitaarspel. Dit was overigens ook al duidelijk op voorganger Wallflowers te horen. Goede voorbeelden op het nieuwe album hiervan zijn de eerder uitgebrachte nummers Someone’s Daughter, Kafka en Green Serpent, maar wellicht nog beter in het zeer sterke Tumbleweed. Hier draaien de gitaarmelodieën en heldere zanglijnen lekker om elkaar heen en zorgen voor een intrigerend begin. Het refrein is vervolgens meeslepend en bouwt de intensiteit verder op. Dit komt onmiskenbaar tot brute uitbarsting met bijbehorende logge breakdown. Een formule die Jinjer wel vaker hanteert, maar op geen moment storend is.
Uiteraard is Jinjer niks van de wilde haren verloren (zoals dus het eerder genoemde openingsnummer Tantrum) en levert ook nu weer voldoende materiaal aan voor in de moshpit. Zo zal het ultiem groovende Rogue de concertzalen zeker in beweging krijgen. Net als Fast Draw, dat zijn naam volledig eer aan doet. De enige rustpunten in die laatstgenoemde vinden we terug in de refreinen, die in feite een breakdown met brute grunts zijn. Als die aan het einde van het nummer nog een keer terugkeren, maar dan langzamer en zo nodig nog bruter (een gekend, maar ook geliefd concept), dan worden de nekspieren toch even tot het uiterste getest. Het stevige gitaarwerk en de progressieve kant van Jinjer komen naadloos samen in het sterke Dark Bile, waarbij zwierende gitaarlijnen overgaan in galopperend hakwerk. Hier komt de wisselwerking tussen gitarist en Ibramkhalilov en bassist Abdukhanov het beste tot zijn recht en behoort dan ook tot de betere nummers op het album.
Score:
78/100
Label:
Napalm Records, 2025
Tracklisting:
- Tantrum
- Hedonist
- Rogue
- Tumbleweed
- Green Serpent
- Kafka
- Dark Bile
- Fast Draw
- Someone’s Daughter
- A Tongue So Sly
- Duél
Line-up:
- Tatiana Shmayluk – Zang
- Eugene Abdukhanov – Basgitaar
- Roman Ibramkhalilov – Gitaar
- Vlad Ulasevich – Drums
Links: