Headlines

Kenners en liefhebbers van de Mexicaanse blackdeathband Hacavitz weten dat ik niet voor niets een kreet sloeg toen ik het nieuwste album Muerte in onze Zware Lijst ter recensie zag. Zo snel als mogelijk vroeg ik de promo aan, om zo te voorkomen dat ik achter het net zou vissen. Mijn eerste kennismaking met deze band was er nou niet eens één via het geijkte plaatwerk. Wellicht verwonderlijk, want in het ruim twintigjarige bestaan van deze viezige horde, is Muerte het zesde album binnen de discografie, tezamen met een hele zooi splits en een paar EP's. Maar neen, mijn eerste kennismaking was direct een live-optreden.Lees verder ›

Een zelfgetiteld debuutalbum van de melodische deathmetalband The Incantus, afkomstig uit Melbourne, Australië. Het kan nog allerlei kanten op wanneer het om melodische death gaat, dat weet ik als geen ander. Zit er een zweem van progressiviteit of thrash in verweven zoals bij de landgenoten van Flaming Wreckage, of is het hier meer rechttoe-rechtaan?  Ondanks het feit dat er zeker wel overeenkomsten zijn met die andere melodeathband, is The Incantus qua geluid wat grover van korrel, met veel nadruk op geweld en hints richting black metal. Verwacht wel een Zweeds geluid, vooral op het gebied van impact, agressiviteit. Echter zonder de echte zware kettingzaagriffs. Deze band blijft dan ook overeenkomstig aan het genre melodisch van aard. De Amon Amarth-vergelijking vanuit de promo komt dan ook best in de buurt.Lees verder ›

Wat ik zoal draai de laatste weken? Leuk dat je het vraagt. Ik ben de hele discografie van Bay Area-thrashers Exodus aan het uitpluizen. De reden? De promo van het nieuwe (oude) livealbum die ik van Nuclear Blast Records mocht ontvangen. Die laat een optreden horen dat zo fijn is dat mijn enthousiasme voor de band, hoewel nooit echt weggeweest, weer ouderwets grote hoogten bereikt.Lees verder ›

Whoredom Rife moeten we niet meer inleiden, toch? De Noorse blackmetalband rond K.R. en V. is actief sinds 2014 maar de beide heren resideren al veel langer in de underground. Den Vrede Makt is de opvolger van Winds Of Wrath uit 2021 en ook nu weer is het Terratur Possessions die de plaat uitbrengt en via Ván Records wordt het wat bredere distributiesop verkozen. Recentelijk kregen we nog ander werk te horen van een band waarin K.R. de vocalen voor zijn rekening nam met name Parfaxitas. Zeker het beluisteren waard.Lees verder ›

In 2017 wist Cloven Hoof mij aangenaam te verrassen met het album Who Mourns For The Morning Star. De band van bassist Lee Payne, die als enige originele lid nog over is van de NWOBHM-band van weleer en hier fungeert als een ware Steve Harris, leverde met zijn nieuwe line-up een dusdanig sterk meesterwerk af dat moeilijk te overtreffen zou moeten zijn. Opvolger Age Of Steel toonde dezelfde bravoure als zijn voorganger en hoewel deze niet direct dat niveau haalde was dit nog steeds een perfect album voor in de kast van elke liefhebber van traditionele heavy metal en power metal in het straatje van Iced Earth.Lees verder ›

Een Griekse band die het op zijn Amerikaans doet. Het is wellicht wat kort door de bocht of te gemakkelijk, maar in feite speelt het uit Thessaloniki afkomstige Psyanide groove metal die we al kennen van de grotere Amerikaanse bands. Het verschil zit hem dan ook in de details, op momenten waar de heren strooien met wat melodische elementen. Die horen we natuurlijk ook wel terug in het groove-genre, maar Psyanide heeft net die gave om het onder andere tijdens start-stopmomenten naar boven te brengen.Lees verder ›

Anoniem zijn deze bandleden achter het Australische Miruthan. Een gezelschap bestaande uit maar liefst acht leden, waarvan niet weergegeven is wie welke rol heeft. Maar wat horen we dan op deze debuut-EP terug? Cult of The Dead bestaat uit een partij lompe death/black metal die ook nog wel van wat ritualistische elementen is voorzien. Theatrale gezangen vormen daarbij onder andere de variatie onder andere tijdens de opening van het tweede nummer At the Barricades. Overigens is de vocale impact van het gebodene groot, door de afwisseling van verschillende lagere en scherpzinnige vocalen. Dikke grunts en krijsvocalen dus. In de vierentwintig minuten die zo op deze EP voorbij komen, blijf ik vrijwel over de gehele lengte geboeid luisteren.Lees verder ›

Een Noorse bende schobbejakken, dit In Vain? Ja en nee is daarop mijn antwoord, de uitleg daarvoor mag u zelf uit deze recensie distilleren. De band is in feite al een oudgediende, want sinds 2003 actief, voornamelijk op het gebied van progressieve death/blackmetal. Het hier te bespreken Solemn is het vijfde volwaardige album en laat naast pure bikkelharde blackened death ook veel ruimte over voor melodie, gevoel en de daarbij behorende beroering. Dit is dan met name het resultaat van de zeer gevarieerde vocalen. Zo ontwaren we tijdens een eerste luisterbeurt een doodskrijs, diepe grunt en sfeervolle cleans. De negen nummers zijn lang van stof, met een eigen verhaal, sfeer en focus, waardoor de totale speelduur uitkomt op zestig minuten.Lees verder ›

Aan alles komt een eind, dat is een zekerheid die vaststaat in het leven. Maar het einde kan ook een nieuw begin betekenen. Zo doken de Denen van dit doom/gothic-gezelschap blijkbaar onder in 2003 nadat zij A World to Drown In op de wereld loslieten. In al die tussenliggende jaren hielden de heren zich schijnbaar met nevenzaken bezig. Na 21 lijkt dit A Certain End Of Everything dan weer een teken van leven dat ik onmogelijk kon negeren. En zodoende schrijf ik nu op een redelijk frisse zaterdagavond deze recensie in het bijzonder voor liefhebbers van Paradise Lost, Katatonia en My Dying Bride. Het oude werk van deze grootheden welteverstaan, aldus de bijgesloten promotekst.Lees verder ›

Eindelijk trekt de lente aan, de glitters en het drama van Eurosong liggen achter ons, en misschien is daar ver weg van blijven wel de reden waarom funeral doom meestal in de loop van de herfst of winter het droeve levenslicht ziet. Zo ook met het zevende album van Slow dat op 12 december van vorig jaar traag de wereld in schreed, Abîmes I, wat 'afgronden' of 'dieptes' betekent. Lees verder ›

Wauw, bijna een uur aan losgeslagen Finse folkblack. Verikalpa gaat niet over één nacht ijs en laat op dit nieuwe album, met de titel Tuomio, een twaalftal epische nummers voorbij komen. De folkinvloeden horen we door het gebruik van wat vreemdsoortige klanken, wellicht uit het keyboard getoverd. Denk vooral aan Finntroll, maar ook aan wat noten van Korpiklaani. Prima, al heeft laatstgenoemde nooit echt volledig op mijn goedkeuring kunnen rekenen, waarschijnlijk door de net iets te opgewekte inslag. Dat valt op dit Tuomio dan gelukkig reuze mee. We horen wel de ritmische, drijvende melodieën, die eerder aanschuren tegen power metal dan tegen black, doch voegt de grove vocaal er genoeg peper aan toe. Althans voor mij voldoende om het serieus te nemen.Lees verder ›

Dit Artificial Language is een nieuwe progressieve band uit California. Distant Glow is al de derde EP van het zestal. Qua muzikale richting moet u denken aan Haken, maar vooral heel erg veel Leprous. Misschien is het op instrumentaal gebied net even iets minder indrukwekkend, maar wel vrij technisch en progressief van aard. De nummers tijdens deze ruim twintig minuten durende EP lopen mooi in elkaar over. De muziek zelf kent in de basis een heel lekkere flow, waarvoor grotendeels de toetsenpartijen en het fijne gitaarwerk verantwoordelijk zijn. Het stemgeluid van de vocalist ligt schrikbarend dicht bij de mooie vocalen van Einar Solberg (Leprous) en dat alleen al is een noemenswaardig feit.Lees verder ›

Holdlajtorja is wederom een nieuwe Hongaarse ster onder de horizon, of beter gezegd een "maanpoort", aangezien dat de Nederlandse vertaling is van de bandnaam. Arcana Et Tenebrae is het debuutalbum en komt uit via het Roemeense label Sun & Moon Records. Verwacht progressieve black, met een behoorlijk doomnuance.Lees verder ›

De inspiratie die deze Oekraïense band vormt is afkomstig van bands als Wiegedood en Yellow Eyes, gecombineerd met de nodige folk, film en invloeden uit games. Het opnameproces van het anonieme drietal achter de band They Came From Visions was een bijzondere, doch angstige ervaring, omdat dit plaatsvond tijdens het voortdurende conflict waarover al zoveel is geschreven. Alle emotie, woede, pijn en bijbehorende sentimenten zijn daardoor onderdeel geworden van deze tweede volwaardige plaat The Twilight Robes. Het debuut uit 2020 met de titel Cloak of Darkness, Dagger of Night is voor mij om onduidelijke redenen niet op de burelen van Zware Metalen terecht gekomen.Lees verder ›

Eerder dit jaar schreef ik over Drowned, een band die zijn album Procul His onder het label Sepulchral Productions uitbracht. Het hier te bespreken Veneration van het Ierse Vircolac is tevens afkomstig van dit label. In tegenstelling tot het eerder aangehaalde Drowned is deze Ierse band nog een relatief jonge band en is dit Veneration pas het tweede volwaardige plaatwerk. Over de EP The Cursed Travails of the Demeter (2016) voorafgaand aan het onbesproken debuut Masque (2019) werd een positief stuk geschreven door toenmalig redacteur Usurperofthetyrants. Laten we hopen dat de Ieren dezelfde lijn hebben doorgetrokken als acht jaar geleden.Lees verder ›