Kenners en liefhebbers van de Mexicaanse blackdeathband Hacavitz weten dat ik niet voor niets een kreet sloeg toen ik het nieuwste album Muerte in onze Zware Lijst ter recensie zag. Zo snel als mogelijk vroeg ik de promo aan, om zo te voorkomen dat ik achter het net zou vissen. Mijn eerste kennismaking met deze band was er nou niet eens één via het geijkte plaatwerk. Wellicht verwonderlijk, want in het ruim twintigjarige bestaan van deze viezige horde, is Muerte het zesde album binnen de discografie, tezamen met een hele zooi splits en een paar EP’s. Maar neen, mijn eerste kennismaking was direct een live-optreden.
Op 18 november 2017 vond de derde editie van Veghel DeathFest plaats. Plaats van deze muzikale verhandeling was Podium De Noordkade, een industrieel aandoende wat donkere zaal. Ik weet nog goed dat de heren vrijwel direct een verpletterende indruk maakten en de vocalist continu op een onnavolgbare manier vol devotie in het donkere niets staarde, ofwel het vele meters hoger gelegen plafond. Later in 2018 zag ik de heren in Het Patronaat: de tegenovergelegen zaal van de 013 in Tilburg met glas in lood ramen. Een plaats waar Hacavitz duidelijk nog beter tot zijn recht kwam en een minstens zo sterk optreden gaf. Het laatste plaatwerk dateert alweer uit 2017 en is ons gek genoeg ontschoten: Nex Nihil heeft het zonder recensie moeten stellen op Zware Metalen.
Toch is er in het verleden wel het één en ander geschreven over deze godslasterende muzikanten. Ik deel hier even een stuk historie: Venganza (debuut, 2005), Meztli Obscura (derde album, 2010), Darkness Beyond (vierde album, 2015) en een tweetal interviews in 2006 en 2011. Nu is het dus de beurt aan Muerte en heb ik de nobele taak om er iets over te schrijven serieus genomen. Haast net zo serieus als de toewijding die de heren hebben voor alle demonische zwartgalligheid.
Hetzelfde gaat een beetje op voor de vocale impact van Antimo Buonnano, die gedurende de drieënveertig minuten durende plaat wel wat meer op de voorgrond treedt. Moonstench is in beginsel een flinke thrash-beuker, maar wel één met een zwartgeblakerd omhulsel. Het album breekt letterlijk wat meer open en daardoor ook los, alsof de poorten van de hel tijdens het openklappen nog eens van wat extra smeervet zijn voorzien. Tijdens Voivodvz gaat de band dan duidelijk voor het echte Hacavitz-geluid. Na wat korte behoorlijk imponerende kerkgezangen ontploft er een daverende bom en lijkt er een op hol geslagen cavalerie door de luidsprekers heen te denderen. Het is een drekkige massa aan verwoestend geluid, die zo net na de derde minuut even tot stilstand lijkt te komen om wat melodie te integreren, waarna de hemeltergende vocalen het meest duistere gevoel in u weer naar boven halen. Zo gaan we van Watain-eske taferelen, wat meer richting Morbid Angel‘s obscuriteit en weer terug. Een swingende blastpassage mag daarna niet ontbreken. Hacavitz hakt zich dan lekker bezeten naar het einde van dit nummer. Godsklere, wat een intens sacrale geweldsuitspatting…
Tsontekotl Ika Tletl maakt dan even een drietal minuten ruimte voor de gastbijdrage van Miguel Pérez, die het album op een akelig naargeestige manier versterkt. Wellicht relevant voor een bepaald conceptueel gegeven, maar ik heb een vermoeden dat de meesten onder ons dit transcendente sfeerstuk structureel zullen skippen. Gelukkig gaat Hacavitz er dan met het bijna elf minuten durende Conticinium van tussen. Het is voor mij evident dat deze band zich heeft weten te bekwamen in lange nummers met een uiterst grillige sfeerzetting. Iets wat we dan tijdens het laatste nummer nog het meest prominent terug horen. In eerste instantie geen capriolen op snelheid, maar vadsige melodische Satansaanbidderij, tot het moment waarop de dikke bas, brommerige soundscape en in de verte de diepe keelrochel u doen vermoeden dat het einde der tijden is aangebroken. De drums en gitaarriffs brengen de spanning naar grote hoogte, waarna de drie minuscule botjes in het middenoor bijna ontwricht worden door een niet aflatende lading diverse blasts.
Deze teistering waarbij er sprake is van zowel death metal als oude black wekt gegarandeerd de nodige lustgevoelens op bij de nog maagdelijke luisteraars. Voor oude rotten is dit gesneden koek, echter geen moment minder smaakvol. En waar het eerder genadeloze Oath of Midnight Ashes van het eveneens Mexicaanse Luciferian Rites mij eerder dit jaar wist te verrassen, doen de oude landgenoten er nog geen millimeter voor onder. Sterker nog: Hacavitz blijft bij uw redacteur van dienst met Muerte op nummer één staan als het gaat om gepeperde zwartgallige deathblack liederen.
Score:
90/100
Label:
Moribund Records, 2024
Tracklisting:
- Muerte Primera
- Hiaretikos Nicte
- Moonstench
- Voivodvz
- Tsontekotl Ika Tletl
- Conticinium
Line-up:
- Antimo Buonnano – Zang, gitaar, bas
- César “Led” Sánchez – Drums
Links: