Headlines

In 2019 kreeg ik het debuut Outis van het Slowaakse duo Ceremony of Silence voor de voeten geworpen. Niet wetende wat mij toen zou overkomen luisterde ik naar de brute, technische muur van geluid en genoot ik van militant drumwerk, complexiteit en sfeervolle dissonantie. De plaat beviel mij lange tijd zo goed, dat ik een hoge score van 85 punten toekende. Nu een vijftal jaren later komt er een vervolg op dit succesvolle debuut voor mijn ogen met de titel Hálios.Lees verder ›

Uprising kwam in 2017 met Uprising en volgens collega Clemens een plaat met een erg hoog Mgła-gehalte en een dito hoge score. Intussen is de heer W, een eenzaat die we nog kennen voor zijn werk in Waldgeflüster en Scarcross, al weer aan plaat III aangekomen. Uprising kende zijn oprichting in München in 2014 en zit nu op stal bij AOP Records. Dit label brengt de komende maanden nog behoorlijk veel lekkers uit. Ik grabbel even in het mandje en denk aan nieuwe snoepjes van Groza en Agrypnie.Lees verder ›

Het Peruviaanse eenmansproject Culmen (Spaans voor hoogtepunt) bracht tot nu toe een single uit met daarop twee nummers. Deze EP bevat er vier meer en draagt de naam De Un Soplo La Creación (in een adem van creatie). Cayendo en Infinitas Esferas stonden al op de single. Dany Ceuntas…Lees verder ›

Manman, hoeveel wormen kruipen er eigenlijk rond op deze aardbol? Een heleboel hoor ik je al denken. Daar heb je gelijk in. Het zijn in mijn ogen maar smerige beesten, maar zoals zo vele van dat ongedierte hebben ze wel hun taak binnen het ecosysteem. Ik vermoed dat de Amerikaanse vrienden van Krypt afkomstig uit Augusta, Georgia aan mijn ecologische overpeinzing weinig boodschap hebben. Misschien doelt de band wel op die mensen die zich gedragen als glibberige wormen, wie weet.Lees verder ›

Cranial Disorder verwijst naar een neurologische stoornis waarbij iemand problemen heeft met zien, horen, praten en/of bewegen. Dit kan behoorlijk doorwerken en zelfs belemmerend werken in het dagelijks leven: denken, voelen en doen kunnen flink verstoord raken. Heeft u nog geen last van dergelijke klachten? Luister dan eens naar dit album van deze jonge gasten uit Indonesië.Lees verder ›

Met een fraaie mix van crust en death metal wist het Zweedse Crawl al te imponeren met het debuutalbum Rituals (2018). Dat de bandnaam zo'n vier jaar later dan ook meteen een lampje laat branden hier, spreekt in dat opzicht boekdelen. Uiteraard nemen we dan ook graag het nieuwe Altars Of Disgust dat het viertal uitbrengt, opnieuw via Transcending Obscurity Records, onder handen.Lees verder ›

Zelden past een bandnaam zo goed bij hetgeen gebracht wordt. Al vijfentwintig jaar lang presenteren de drie Italianen achter Ufomammut stampende mammoetsludge met een etherische vibe die steeds wel die tripperige UFO-sfeer wist te dragen. In een verder verleden durfde het vocaal zelfs fel te lijken op een Ozzie met alientrekjes, al zit in die vergelijking ongetwijfeld een pleonasme verborgen. De opvolger van Fenice uit 2022 is er, in de vorm van Hidden.Lees verder ›

Deathmetaleenzaat Humanity Defiled heeft Deficient Breed uitgebroed. Acht jaar heeft Iwein Denayer ons daarop laten wachten. Zijn derde volle cirkel is opnieuw een 100% DIY Belgisch product en dat verdient alleen maar respect. Muzikaal kreeg Humanity Defiled’s debuut net als de split met Déha hier destijds matigere waardering. DEfiled, DEficient, DEnaeyer, DÉha, DEath metal…als er geen ‘de’ voor staat, deren zulke devaluaties de desolaat uit de Denderstreek niet.Lees verder ›

Sinds 2014 trachten de Spanjaarden in Pestkraft al ziektekiemen te verspreiden. Ze doen dit gedwee want heel veel releases zijn er tussen dat oprichtingsjaar en nu niet gepasseerd. Eén ieder van ons heeft intussen zelf aan den lijve ondervonden dat een goede plaag of epidemie ook niet elk jaar passeert natuurlijk, gelukkig maar. Dit Ancestral Sounds is nog maar plaat nummer twee na Litanies Of The Plague uit 2018. Beginnen deden de heren met een 5-track EP, Pest, in september 2016. Het thema is natuurlijk ziekte, een goeie epidemie en ik weet niet wat nog en de blackmetalmuziek van dit Pestkraft is, hoe kan het ook anders, gewoon keihard beïnvloed door het Noorse werk daterend uit de jaren '90.Lees verder ›

Jours Pâles, de Franse blackmetalband rond Aorlhac, bandbrein en frontman Spellbound, komt met Dissolution via het Les Acteurs De L'Ombre label. Niks nieuws onder de zon dus. Het is plaat nummer drie van deze Zuiderburen via hetzelfde label, hopelijk wandelen ze nog altijd op dezelfde route want de vorige platen met name Éclosion (2021) en Tension (2022) bleken toch waarachtig bijna pareltjes te zijn. Op deze eerste plaat konden we nog leden van Uada en Shining ontwaren. De line-up op de tweede plaat werd stevig door elkaar gehusseld om nu toch te landen voor plaat nummer drie, in een relatief stabiele situatie.Lees verder ›

Hebben bands of muzikanten die zichzelf onherkenbaar maken doormiddel van maskers een streepje voor op het sneller oogsten van succes ten opzichte van zij die dat niet doen? Zal het om die reden zijn dat Slipknot en Sleep Token in een vrij korte tijd het succes wisten te behalen zoals zij dat - destijds - deden? Het mysterie zal er ongetwijfeld aan bijdragen. Uit eigen land gaat No Kings Allowed ook een poging wagen. Met het eerste album Dethroned dat in eigen beheer wordt uitgebracht, komt de Nederlandse band onherkenbaar naar buiten met gekleurde maskers. De bandleden zijn vernoemd naar de kleur van het masker; respectievelijk gold, green, red, blue en gray. 'Cringe'.. maar toch staat de crossover al best goed voor een debuut.Lees verder ›

Toen in 2008 Ride The Relapse uitkwam hakte Haust er als een hakbijl in. Deze hardcorebrigade had vervolgens naar eigen zeggen een behoorlijke invloed op de Noorse scene waar later bands als Kvelertak publiekslieveling werden. Ik vraag me af of de band zijn invloed niet wat overdrijft, maar het klinkt wel stoer. Haust opereerde in de ondergrond en stopte zelfs geheel toen de zanger verhuisde. Omdat Ride The Relapse zo'n knakenhard plaatje was valt deze nieuwe niet te laten liggen. Nieuwsgierig als ik was gooide ik het ding in de digitale speler.Lees verder ›

Het was collega Raes die de vorige plaat, een EP, van het uit Saudi-Arabië afkomstige Al-Namrood onder de loep nam, Worship The Degenerate. Hij noemde deze plaat hun meest traditionele blackmetalalbum tot dan toe. Ikzelf beluisterde in 2020 nog het laatste volledige album, Wala'at, maar werd er warm noch koud van. Nog eens proberen denk ik dan bij mezelf. Je mag iets na één keer beluisterd, gehoord, geproefd te hebben niet afschrijven. Ik tracht me dus opnieuw in te werken in de black metal met een fors Oosterse dressing en zwengel album nummer tien van deze heren even aan.Lees verder ›

Na twee EP's komen deze drie Amerikanen van Nobody met een volwaardige plaat die zich Despair Is Where My Thoughts Swim laat noemen. Als mijn informatie klopt is deze maar beschikbaar, fysiek welteverstaan, in 44 stuks. Gek toch, niet? Tien eigen nummers en een cover, niet geheel onverwacht eentje van Lifelover, als je weet dat deze band in het straatje van de depressieve, post-black metal een klein onderkomen gevonden heeft. Het erg toepasselijke End My Life Records is de platenboer van dienst om dit uit Cincinnati, Ohio afkomstige trio een veilig onderkomen te bezorgen.Lees verder ›