Into The Grave dag 3: een knallende afsluitende zondag!

Elk jaar verzamelt het meest noordelijk gelegen metalfestival van de Lage Landen zich rondom een scheve stompe kerktoren in Leeuwarden. Into the Grave verdeelt ook dit jaar weer enkele tientallen bands over drie dagen. Op zondag is fotograaf Seth Abrikoos present om de bands op de Main Stage en The Reaper Stage op de gevoelige plaat vast te leggen. Robert de Leeuw (RL), Marleen van de Kerkhof (MK) en gastredacteur Sander Klijn (SK) pikken hun hoogtepunten eruit.

Lees ook: Into the Grave: de vrijdag door de ogen van de fotograaf en Into the Grave: een bewolkte zaterdag met een muzikaal hoogstandje uit Australië.

(Devastator)

We trappen de dag vandaag af met Dvne, de progressieve metalband uit Engeland. Met een naam gebaseerd op één van de beste science fictionverhalen ooit gemaakt zijn de verwachtingen uiteraard hooggespannen. Dvne heb ik pas kort leren kennen via het nummer Pleroma en hoewel ik me heb voorbereid door het laatste album Voidkind een aantal keer te draaien, ben ik een nieuwe luisteraar.

Het vijftal staat geprogrammeerd op The Reaper Stage en start zijn show zonder al te veel interactie met het publiek: de muziek spreekt voor zich. Openen doet de band met Si-XIV, het enige nummer vandaag dat niet van Voidkind komt. Je merkt meteen dat hier een dijk van een band staat. Muzikaal zit het geheel strak in elkaar, maar wat misschien wel knapper is, is hoe de bandleden moeiteloos lijken te wisselen tussen hun rollen. Met maar liefst drie zangers die verschillende partijen voor hun rekening nemen en de gitaristen die elkaar met verve aanvullen weet je dat je naar kwaliteit staat te kijken. Het is een mix van melodieuze clean vocals, progressief gitaarwerk en brute grunts. Een mix die mij erg goed bevalt. Halverwege brengt de band Cobalt Sun Necropolis ter gehoor, een hoogtepunt van deze setlist. Afsluiten doen ze vervolgens met Path of Dust en tenslotte Sarmatae. Een geweldige band om live te zien! (SK)

(Dvne)

De laatste noot van de ene band loopt naadloos over in de eerste noot van de andere, dus als ik me na Dvne naar de mainstage begeef voor Avatarium hoor ik de introklanken van Pearls and Coffins al: een relatief oudje van de band. Avatarium is ooit opgericht door onder andere Leif Edling van Candlemass en dat hoor je uiteraard duidelijk terug in de kenmerkende, slepende riffs van deze openingstrack. Zangeres Jeannie-Ann Smith is ietwat een vreemde eend in de bijt. Ze heeft een stem die je niet vaak hoort binnen de metal en ook qua uitstraling doet ze me eerder aan Ilse de Lange denken dan aan een stoere metal-frontvrouw. Niks mis mee overigens, want ze kwijt zich uitstekend van haar taak en eerlijk gezegd zouden deze Zweden zonder haar wel wat een stuk minder bijzonder zijn. Leadgitarist, tevens haar echtgenoot, Marcus Jidell gooit er als een volleerd virtuoos een paar flitsende solo’s uit. Fantastisch, ware het niet dat tegelijkertijd de basisriff dan wegvalt en dan merk je ook dat een tweede gitarist geen overbodige luxe zou zijn geweest. Een euvel waar toch meer bands live tegenaan lopen. Oh, en meermaals de bandleden voorstellen tijdens een relatief korte festivalshow? Niet doen hè. Verder een mooi optreden en een welkome afwisseling tussen alle harde bands vandaag. (RL)

(Avatarium)

Dan is het tijd voor (muzikaal gezien) de meest vreemde band van de dag. The Callous Daoboys is een piepjong gezelschap uit Atlanta, Georgia en mixt dwarse mathcore à la The Dillinger Escape Plan met noise, alternative metal en een hele dikke korrel zout. Ze moeten er een beetje inkomen vandaag, maar als het eenmaal loopt dan is het ook wel een feestje moet ik zeggen. Zanger Carson schreeuwt de longen uit zijn lijf en bassist Jackie gooit er af en toe een grunt tussendoor en de band gaat lekker los. Violiste Amber raakt steeds haar oortje kwijt, maar ze propt ‘m er steeds nét op tijd weer in voordat ze de strijkstok weer in de aanslag moet nemen. Chaotisch, dat is het zeker, maar toch werkt het verdomde aanstekelijk. Het is de laatste dag Into the Grave, de zon schijnt eindelijk en echt dansbare muziek kun je dit niet noemen, dus zet het publiek een soort van luie zondagmiddagmoshpit (lees: een halfbakken polonaise) in. Helemaal prima joh! (RL)

(The Callous Daoboys)

(Whiplash)

Dan is het de beurt aan deathmetaltank Endseeker uit Hamburg. De band zet de HM-2- distortionbakjes op standje kettingzaag en het is van begin tot einde gaan met die banaan. Bij zanger Lenny denk ik eerder aan de plaatselijke kroegbaas dan aan een frontman van een deathmetalband, maar op het podium weet ‘ie de boel lekker op te zwepen. Zijn lekker verstaanbare grunts in combinatie met ultracatchy nummers als Global Worming, Violence is Gold en afsluiter Possessed by the Flame, zorgen ervoor dat vele nekspieren in het publiek goed op de proef worden gesteld. Nee, deze band krijg niet bepaald de originaliteitprijs (Entombed en Dismember belden al), maar wél die van beste sound van de dag en na het laatste scheurakkoord gaan de handen in het publiek enthousiast op elkaar. Vet! (RL)

(Endseeker)

Tijd om elkaar niet meer zo serieus te nemen: Nanowar of Steel bestormt het podium! Parodie-metal uit Italië, wie wil dat nu missen? Niet iedereen loopt er meteen warm voor en ook ik vraag me af en toe af wat ik hier nu sta te doen. In het eerste nummer wordt Uranus bezongen en dan hebben we het niet over de planeet. De toon is meteen gezet. Vervolgens gaat de autotune in de overdrive met Disco Metal. Ik kan het niet ontkennen: dit werkt op je lachspieren. Als tussenstukje komt slap geouwehoer over de welbekende wall of death en de vraag of het publiek de wall of love ook kent. Na een aanloopje volgt een cover van Careless Whisper (jawel, George Michael), waarop het publiek elkaar massaal een knuffel geeft in die zogenaamde wall of love. Goed, ik weet wel wat ik liever heb!

Het volgende nummer maakt het drama voor mij compleet: Pasadena 1994, geschreven in samenwerking met Joakim Brodén van Sabaton. Kon het erger? Ja dus. Tijd om bier te halen. Dan komt het nummer dat waarschijnlijk de meeste bekendheid geniet onder onze lezers: Norwegian Reggaeton. De zanger leidt dit nummer in met een verhaal over zijn liefdesverdriet. Hij ging advies halen bij psychotherapeut Varg Vikernes, die vertelde dat je eerst bij je vrienden terecht moet, vervolgens bij familie en dat je ten derde nog altijd een kerk in brand kunt steken om je beter te voelen. Dan huppelt de zanger met paarse pruik op een opblaasorka het podium op. Dit nummer, waarin de trve cvlt black metal uit Noorwegen op de hak wordt genomen, blijkt toch lekker en vooral hilarisch om mee te zingen.

Afsluiter Valhalleluja brengt me weer in een tweestrijd: hallelujah dat het afgelopen is en hallelujah voor deze ongegeneerde gasten die werkelijk met alles de draak steken en voor wat luchtigheid zorgen op deze mooie festivaldag. De vele vrolijke gezichten in het publiek laten echter wel zien dat de organisatie goed heeft aan gedaan aan deze keuze. (MK)

(Nanowar of Steel)

Conjurer uit Engeland maakt zijn opwachting op het kleine podium en ik moet zeggen dat dit toch wel één van de bands is die ik bovenaan mijn lijstje had gezet voor vandaag. De band maakt een interessante, ‘progressieve’ combi tussen sludge, (post-)doom en death metal en weet zich daarmee behoorlijk te onderscheiden. En als je dit live ook nog eens vol overtuiging weet te brengen dan hebben we wat mij betreft te maken met een band die een grote toekomst tegemoet gaat. En met ‘overtuigend brengen’ bedoel ik in dit geval niet dat het alleen maar strak gespeeld wordt, deze band weet namelijk een enorme impact achter te laten door de enorme intensiteit waarmee ze zichzelf profileren. Zanger/gitarist Dan Nightingale stapt tijdens Hollow bij zijn microfoon weg om volledig akoestisch zijn tekst het publiek in te brullen:

If only a mirror could see past the skin, through the meat and the bone, I might find the parasite that has made my body its home.

En als je dan een redelijk generiek festivalpubliek op een zondagmiddag stil weet te krijgen, dan weet je dat je iets indrukwekkends neerzet. Kippenvel! Tijdens afsluiter Hadal gaat bassist Conor Marshall het podium nog even af om de laatste aanslagen op zijn ronkende bas al schreeuwend met het publiek te delen. Hier gebeurt wat en alles valt werkelijk op zijn plek. Conjurer heeft geen donker zaaltje nodig om mensen in vervoering te brengen. Superlatieven schieten te kort, beste band van het festival. (RL)

(Conjurer)

Dan in looppas naar een band waar ik zeker ook voor naar Leeuwarden gekomen ben: Brutus. De populariteit van deze Antwerpenaren heeft nogal een vlucht gemaakt sinds het afgelopen jaar verschenen Unison Life en het drietal is plots toch best een grote naam geworden op menig festival, metal of geen metal. De band rond zangeres/drumster Stefanie Mannaerts heeft iets speciaals te pakken met hun mix van alternatieve rock en alle heavy ‘post-‘ subgenres en dan heb ik het nog niet eens over de unieke bezetting op het podium en de typische en aanstekelijke zang van Mannaerts in combinatie met haar drumwerk.

Er wordt meteen afgetrapt met een hoogtepunt: War, waarbij het na het rustige intro meteen los gaat met een ferme hardcore-uitspatting, waarna shoegazy gitaarlijntjes overgaan in een slepende riff. Kortom: alles waar Brutus voor staat in een notendop. Typisch ook is de bijna schattige Vlaamse bescheidenheid, bijna nederigheid waarmee de band het applaus in ontvangst neemt. Alsof ze na al die shows nóg steeds niet beseffen dat ze thuis horen op zo’n groot podium en dat veel mensen hun nummers uit volle borst aan het meezingen zijn. Mooi om te zien. Qua setlist en ook qua opbouw in sommige songs hebben ze eerlijk gezegd (en ja, subjectief gezien) nog wel een klein stapje te zetten, soms mis ik iets te lang actie en merk ik dat ik even afdwaal in mijn gedachten. Dat is jammer. Maar als je dan de respons om je heen ziet tijdens songs als What Have We Done, Brave en Liar, vergeet je dit ook wel weer. Een band om te koesteren en complimenten aan de organisatie dat ze kiezen voor de breedte en een toch wel vrij toegankelijke band als Brutus een plek geven op het festival. (RL)

(Brutus)

(Dymytry)

De afsluiter van dit weekend is Paradise Lost. De mannen van deze doommetalformatie timmeren al vrij lang aan de weg. Hun laatste album dateert alweer van 2020 (live albums en de heruitgave van Icon niet meegerekend) en kwam uit midden in de coronapandemie: een uitermate geschikte release voor dit soort mooie maar neerslachtige muziek. Ondertussen toeren ze er nog flink op los en aan hen de eer om Into the Grave 2024 een mooi slotstuk te bezorgen. Maar met zo’n uitgebreid repertoire om uit te putten is de vraag altijd: wat gaan we horen?

Over die finale hoeven we ons geen zorgen te maken, daar slagen de mannen zeker in. Er wordt geopend met een nummer uit de oude doos: Enchantment van het album Draconian Times. Deze plaat is überhaupt hofleverancier van dit optreden met maar liefst vier van de zestien nummers. De stemming zit er goed in met deze opener en zonder al te veel poespas rolt de band verder met Pity the Sadness. Deze gaat een beetje aan mij voorbij, maar ik word weer helemaal betrokken wanneer eerst One Second wordt gespeeld en daarna Hallowed Land ten gehore wordt gebracht. Hierna haak ik weer even af voordat er een dubbelstuk komt dat ik weer helemaal geweldig vind: Faith Divides Us – Death Unites Us, direct gevolgd door No Hope In Sight. Muzikaal zit het allemaal strak in elkaar en qua stijlen zit er zoveel variatie in dat je je afvraagt of je wel steeds naar dezelfde band aan het luisteren bent. Dat is op zichzelf al een prestatie, al moet ik zelf zeggen dat de kwaliteit daardoor ook wel varieert.

Na wat waarschijnlijk het beste nummer van de band is, komen er weer twee oudjes voorbij: True Belief van Icon en The Last Time van Draconian Times. Hierna volgt de cover Small Town Boy. Op Spotify het meest populaire nummer van de band, maar zelf snap ik deze niet zo goed. Met Requiem en Say Just Words sluit Paradise Lost de officiële setlist af, maar iedereen weet dat er een encore aan komt. En jawel, de mannen lopen het podium weer op voor een uitvoering van Embers Fire en de afsluiting van de avond: Ghosts, het enige nummer van Obsidian – en een persoonlijk favorietje. Al met al een solide afsluiter van één van de leukste metalfestivals in Nederland!

De editie van volgend jaar vindt vanwege werkzaamheden helaas niet op de Oldehove plaats, maar elders in het centrum van Leeuwarden en de eerste namen (Gloryhammer, Wind Rose, Feuerschwanz, Rotting Christ, Orange Goblin, Bewitcher, Vulture en Insanity Alert) beloven al veel goeds! (SK)